2-3 weken terug had ik een serieuze dip, sindsdien ging het prima..beter dan verwacht. Zelfs toen ik de foto van mn ex en haar nieuwe zag bleef ik recht terwijl het me net pijn zou moeten doen. Maar nee, ik brak niet.

Ik kon terug genieten van de zon, klusjes in huis en tuin, geen drang om in mn bed te blijven..ik kreeg zelfs terug honger en klom terug naar mn normale gewicht.

Tot dit weekend, ik voelde me slecht worden..en begon terug te huilen. Verschrikkelijk na 3 weken terug tranen.
Er is niets van aanleiding geweest...nouja..mss wel..ik hoor mn ex net iets meer.

Na veel twijfels heb ik mezelf gisteren uit het huis gekregen en een stapje gaan zetten. Het ganse weekend heb ik hard moeten huilen, zeg maar schreeuwen.

Toch de moed gevonden om me klaar te maken en naar buiten te treden, ik kreeg zelf een beetje zin in toen ik in de auto zat.. ik dacht nog bij mezelf, "wat een fijn gevoel, ik heb gewoon zin om te gaan stappen"

Ik trek het niet meer..nog maar eens een klap gekregen.

Ze heeft al een ring gekregen van haar nieuwe crush..wat gaan ze snel. Maar het breekt mij volledig.
Dat ze samen op verlof al gingen, was hard..maar een ring..dat is wel net iets te speciaal.

Ze zag er mager uit ook...

Maar waarom om de zoveel dagen mij een bericht sturen, bellen..als ze hoort dat ik huil, vraagt ze wat er is..
Ja wat zou er nu zijn??? Ze beseft het nog steeds niet wat ze me heeft aangedaan.

Prachtig weer vandaag, ik hou van de zon, van de zomer..lekker in de tuin chillen.. maar het voelt anders dan het zou moeten. Het boeit me zelfs niet. Ik woon hier nog in ons huis waar we 6 maanden geleden ingetrokken zijn, maar zonder haar voelt het anders. We hadden onwijs veel plannen om onze tuin en huis aan te pakken deze zomer.
Het is moeilijk om in "onze" tuin te hangen, ik zie ons zo nog zitten aan de tuintafel met alle schetsen.

Waar zit je nu toch? Wat doe je allemaal?

Gisterenavond, lekker op de bank met een wijntje en filmpje..na 1,5maand zet ik de stap om "gezellig" te zijn.
5min dacht ik niet aan jou...voor het eerst in lange tijd. En dan plots, gaat de telefoon..jaja daar was je.

Het is gelijk exen een soort "radar" hebben ofso..

Nouja de telefoon gaat, ik dacht "nee niet opnemen" en ja hoor ik bleef sterk en nam niet op. Ik stuurde je gewoon een sms met de vraag wat er was. Waarom jij reageerde dat ik moest opnemen. Ondertussen had je ook al wat ingesproken op mn voicemail. Ik dacht nou ja ik laat het maar en dan belde je alweer.

Elke dag sta ik op met jou in mn gedachten, jouw lach staat op mn iris gebrand..
Naast me kijken, geen 'jij' aanwezig

Bad nemen, aankleden, masker op en naar buiten.
Mensen vragen me hoe gaat het, "ja goed" zeg ik dan
Ze lachen naar me, ik lach terug.

Terug naar huis, eindelijk dat masker terug af en mezelf zijn...thuiskomen in een stil huis, geen "jij" aanwezig

Naar bed toe, naast me kijken, naast me zoeken...maar alweer geen "jij" aanwezig.