Ik zou even niets van me laten horen. Ik denk dat hij jou wel leuk vind, maar dat je iets te snel wilt gaan. Laat het even van zijn initiatief afhangen. Als hij helemaal niets meer van zich laat horen, weet je direct waar je aan toe bent. Maar wie weet verrast hij je wel door wel iets te sturen. Geef hem ook even de kans!

Meid doe je ding,gedraag je zoals je wilt en zoals jij voelt dat het goed is.
Ik hou niet van (playing hard to get) spelletjes spelen.
Als je bij alles je moet gaan afvragen of je hem niet smoort, stalkt of lastigvalt, dan kun je gewoonweg niet jezelf zijn
in dit contact. Zo ben jij gewoon, en dat mag. Al je hem daarmee wegjaagt, omdat hij je dan te desperado vindt dan is hij het niet voor je. Wees je authentieke zelf.
Vertel hem desnoods je onzekerheden en kijk hoe hij reageert.

Een man die echt iets voor je voelt, gaat gewoon relaxt mee in het contact zoeken van jou.
Heerlijk toch die aandacht van je meisje?

Ok. Er is nu een nieuwe date gepland en/of gekomen. Voelt goed, omdat je je momenteel waarschijnlijk bevestigd voelt in de behoefte ‘dat hij je wil zien, dus leuk genoeg vindt’. Hij ziet je, hij is geïnteresseerd en handelt hiernaar. Daarmee kunnen de zorgen die je allereerst over dit contact en je eigen gedrag had, weer naar de achterbank zijn gedreven. Logisch. Waar je je druk om maakte, lijkt haast onbenullig nu hij het contact of een date heeft geïnitieerd.

Ik gun je uiteraard een super avond. Wat ik je echter nog meer gun is dat je de periode die gaat volgen na deze date, met luchtigheid en relativering tegemoet zal kunnen treden. Dat je het niet weer naar jezelf toetrekt en hem, in jouw behoefte naar erkenning en bevestiging van hem, zodanig ‘vastzet’ dat hij zich uit deze greep die je op hem uitoefent probeert los te rukken. Hij zal, gebaseerd op de info die hij over zichzelf losliet, waarschijnlijk nog steeds ‘geen planner zijn’, en hij zal hoogstwaarschijnlijk nog steeds op dezelfde wijze met ‘berichtjes sturen’ omgaan.

Toen hij je eerder vertelde ‘geen planner’ te zijn, leek je zijn keuzevrijheid ‘weg te kapen’ door het negatief automatisch op jezelf te betrekken en hem op dat moment een bevestiging over jou af te dwingen. Bijna zoiets als: “als hij ‘ja’ zegt tegen activiteiten of plannen in zijn eigen leven, zegt hij automatisch dus ‘nee’ tegen Carrie’.

Terwijl, die twee zijn niet automatisch gekoppeld. Begrijp je een beetje wat ik hiermee bedoel te zeggen?

Je zal het wellicht niet zo bedoeld hebben of zelfs wellicht niet bewust van zijn, maar bovenstaande bekeken, lijk je hem emotioneel te manipuleren. Plotseling zag hij zijn antwoord, dat niet meer was dan een “hey, kan ik nog niks over zeggen nu, maar je hoort het nog”, uit elkaar getrokken, gewogen, opgeteld, afgeteld en met veel (negatief) gewicht (over Carrie) naar hem terug gegooid worden. De jongen weet niet wat hem gebeurde (“meen je dit?”). Ik hoor hem denken: hij had het alleen over zichzelf, nergens over jou.

Misschien kan het je helpen, door dát wat hij tegen jou zegt, vooral bij hém te laten. Maak er niet meer van. Probeer te bewaken om in zijn woorden allerlei onderliggende verborgen boodschappen te horen, die negatief over jou gaan – of zou gaan. Relativeer het. ‘Geen planner zijn’ betekent niet ‘dat hij bij jou geen planner kan zijn, 'omdat' er mogelijk ‘iets met/aan jou is dat hij niet wil zeggen’. Bekijk het in een groter geheel: ‘geen planner zijn’, betekent niets meer dan dat hij zijn eigen leven dus op die manier vorm wenst te geven. Een go-with-the-flow’er. Zegt alleen iets over hem en zijn leven. Niets over jou.

Hetzelfde zag ik je bij dit fragmentje doen:

Hoe komt het dat je dit als een afwijzing naar jou ervaart? Ik neem waar/lees: Jongen gaat uit in de stad waar jij toevallig woont, jij biedt hem een slaapplekje bij jou aan, jongen besluit om toch ‘lekker thuis te gaan slapen’.

Wat ik hier denk te zien gebeuren, is dat je aan zijn ‘vrije keuze’ om te slapen waar hij dan ook zou wensen, automatisch de conclusie vastkoppelt: “als hij niet bij mij besluit te slapen, dus ‘ja’ tegen zijn eigen huis zegt, dan zegt hij dus ‘nee’ tegen Carrie.”

Je lijkt te conclusie te trekken: ‘er is dus ‘iets met Carrie’ of ‘aan Carrie’, waardoor hij hier niet wil slapen.”

Hoe komt het dat je deze, nog altijd allereerst twee totaal losstaande aspecten, aan elkaar relateert? Waarom zie/hoor je daar een verscholen boodschap in, die je koppelt aan jouw eventuele ‘niet voldoen’? Ik kan mij bijvoorbeeld voorstellen dat als je uitgaat, wellicht gaat drinken, lekker los gaat, het niet echt een moment is om aan het eind van die avond bij iemand te gaan binnenvallen die je eigenlijk nog niet echt kent. Vind ik zelf heel aannemelijk. Helpt ook relativeren, waardoor je het niet op jezelf gaat betrekken.

Soms is de ‘staat’ waarin je wellicht aan het eind van zo’n avond bent, niet echt reclame voor jezelf. Maar zelfs, stel, als hij niet zou drinken: waarom respecteer je zijn vrije keuze niet om ‘gewoon, aan het einde van die avond, lekker thuis in z’n eigen bed te slapen’? Iemand kan de voorkeur hebben om ‘thuis te willen slapen’, zonder dat dit ook maar iets zegt over ‘die ander’. Ik slaap zelf ook het liefste in m’n eigen bed, in mijn eigen huis. Mijn eigen ritme, routines. Ik denk dat je zijn besluit moet losstrippen van welke betekenis dan ook die in het nadeel is van jezelf.

En over die 70 euro taxigeld: zou je je gewaardeerd voelen, als je zou weten dat iemand alleen maar bij jou slaapt, omdat het hem dan 70 euro zou besparen? Ik denk dat je ook die kosten moet loskoppelen van de hele situatie. En zeker van jou, persoonlijk.

Gelukkig lijk je je gedrag en patroon zelf al te doorzien. Dat het ook, voor die ander, erg beklemmend is wanneer er in de uitspraken die hij doet, de antwoorden die hij geeft, constant door jou een dubbele bodem of verborgen boodschap gehoord wordt.

Het is wellicht moeilijk te begrijpen, omdat je zélf niet zo in elkaar steekt. Je benadert het dus vanuit je eigen referentiekader. Als jij bijvoorbeeld de behoefte voelt, om te weten wat die ander aan het doen is en dit ook meteen de ether instuurt, wil dat nog niet zeggen dat dit voor die ander ook zo werkt – en dat, als die behoefte anders in elkaar steekt, dit dan weer automatisch betekent dat ‘jij niet leuk (genoeg) gevonden wordt’.

Ik zelf ben bijvoorbeeld een grillige ‘whatsapper’. Soms ‘vergeet’ ik gewoon direct terug te berichten en soms neem ik even de tijd om op een vraag of opmerking te antwoorden. Mensen die mij kennen weten dat ik zo gewired ben. Iets met 'brein stormen' en 'geen planner zijn'.

Los van dat, zijn er diverse manieren om je ten opzichte van iemand anders te uiten. Sommige mensen dragen hun telefoon bij zich als een zuurstoffles, zijn meteen alert bij elke piep of ring die het apparaat geeft en duiken er meteen in – en dan heb je er personen bij die bijvoorbeeld vaak zijn afgeleid, druk zijn, in hyperfocus zitten, berichten lezen maar op het moment dat deze binnenkomen daar niet meteen op kunnen of willen reageren en daar dan pas later op terug komen.

Iets van 'hun' – niet van jou.

Ik denk dat het in deze zaak is, om bij jezelf na te gaan hoeveel ‘last’ je er zelf van ondervindt, als deze behoeftes niet gelijkgestemd zijn. Je kunt iemand namelijk niet afdwingen om jou berichtjes te gaan sturen die ervoor zorgen dat jij je gehoord, gezien en bevestigd voelt. Dan is het denk ik de vraag, voor jou: ben ik in staat om dit gedrag te relativeren en niet naar mezelf toe te trekken? Of ondervind ik er zodanig veel last van dat het mij in mijn eigen functioneren belemmert? Wat soms wel kan helpen, is om door middel van humor iemand te ‘prikkelen’. Humor houdt het licht, relativeert en soms kan dat iemand zodanig kietelen dat je diegene uitdaagt om te reageren. Maar nog steeds: de wijze waarop iemand zich wil of kan uiten, valt niet aan te tornen.

Tot slot nog iets, wat misschien ook interessant is om over na te denken:

Ik lees hier en daar de troostende woorden ‘een man die echt iets voor je voelt, gaat gewoon relaxt mee in het contact zoeken van jou.’ Of: “doe je ding, gedraag je zoals je wilt en zoals jij voelt dat het goed is.”

In de kern, kloppen deze dingen allemaal wel. Je ‘anders voordoen’ dan je ‘werkelijk bent’, is niet wenselijk omdat je dan tegen je persoonlijke natuur in zou gaan. Omdat je dan de persoon die je wezenlijk bént, zou gaan verloochenen.

Maar ik denk dat we vooral niet moeten vergeten, dat dit gedrag dat jij vertoont, of waar je spijtig genoeg door die lastige onzekerheden waar je mee kampt, steeds in vervalt – dat is aangeleerd. Geconditioneerd gedrag. Je kunt je afvragen, of jij dat wérkelijk bent. Ik geloof het niet, ik denk dat de ‘echte Carrie’ daar onder verborgen zit. Het gedrag dat je vertoont is een mechanisme (geworden), ter bescherming van jezelf. Dát wat je probeert te beschermen, is de wérkelijke Carrie. Jou dus aanraden ‘om vooral ‘jezelf te blijven’, lijkt me in deze dan ook een beetje tricky.

Stellen dat ‘De Ware’ in staat zal zijn om dwars door patronen heen te kijken, zich niet laat weerhouden door ‘lastig’ of ‘verwarrend’ gedrag en zich hier ook niet beklemd of geclaimd door zal voelen, is mogelijk iets te makkelijk gezegd wanneer jij een gedrag vertoont, die feitelijk alleen maar een verkeerde beeldvorming wekt over wie je wezenlijk bent -- en dat waar je zoveel behoefte aan hebt.

Ik geloof, dat als het je zou lukken om meer controle te krijgen over je gedachtenpatronen die worden aangewakkerd door je onzekerheid en bevestigingshonger, en je dit patroon dus steeds beter leert bewaken en zelfs pareren, je dus op dit soort momenten een andere Carrie kunt en zult zijn. Waarschijnlijk dichter bij de persoon die Carrie werkelijk is.

Want wat er nu, door deze jongen, vermoedelijk wordt/werd waargenomen is ‘claim’-gedrag. Dat is wat wordt ervaren – en dus daar wordt op gehandeld. Iemand maakt op dat punt al vrij snel de beslissing ‘vind ik dit prettig of niet? Heb ik hier zin in of niet?’. Zeker in de fase, waar je elkaar alleen nog maar aan het aftasten en ontdekken bent, kunnen dit echte dooddoeners zijn. Niet per definitie natuurlijk, maar kan.

Wat, ondanks dat het begrijpelijk is, wel doodzonde is omdat Carrie uiteraard meer is dan dit patroon waar zij in vervalt