Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt, ik heb er zo ook tegen aan gekeken. Ik had het liefste, attenste, knapste meisje wat ik ooit bemint heb. Ik was zo trots als een pauw, iedereen keek haar na, iedereen zei, zo dat heb je goed gedaan! Alle dingen die zij deed, alle hobby's, haar interesse's alles vond ik perfect. Maar toch heeft ze het uitgemaakt, toch had zij dat niet bij mij, dus ergens was ze niet zo perfect, anders had ze het niet uitgemaakt. En dan ga je denken, maar als ik nou anders had gereageerd, als ik me nou anders opstel, dan komt het allemaal goed, dan is het allemaal weer pais en vree. Ja toch? Lees onderstaand stukje maar eens door, ik heb heel veel gelezen en geanalyseerd, of mijn vorige twee bloginzendingen die gaan hier ook over, ik hoop dat je er wat aan hebt, dat je leert inziet dat ideale liefde maar een moment in de tijd is, in de toekomst zal de ideale geliefde er anders uitzien en zal zij zich weer aan u voordoen, put daar moed uit en houd hoop!

\\
http://www.liefdescursus.nl/verdriet/index.html

// Indien u ondanks het besef van idealiseren meent, dat u vroeger de Ideale Geliefde bezat, moet u even op het verstand leunen.Wat waren ook weer de redenen waarom het uit ging? Waar kon u echt niet meer tegen? Goed nadenken. Desnoods de uithuilschouders van weleer nog even raadplegen en oude dagboeken naslaan. Er moeten toch wat ergernisjes zijn geweest. U zult merken dat ze geleidelijk terugkomen, als u zich eenmaal begint te concentreren. Opschrijven! Het hart wist uit alles uit wat de liefdesdroom bederft. Daarom heeft u immers het verstand aan het werk gezet. Met pen en papier, zodat de lijst tastbaar is, tastbaarder dan een bestand in de computer.

Kijk.

De lijst groeit. En u besluit, dat met een beetje inschikken er mee te leven valt. Feitelijk gaat het om details, vindt u. Na de hereniging zult u gewoon wat beter uw best doen. Alles moet en zal goed komen. Maar er is toch iets, waar u liever niet aan denkt. Dat ene, waar uw gedachten steeds naar uitgaan, waarna u terugschrikt. Nee, niet aan denken, flitst het door u heen, en weg is dat ene weer. Het is net of u iets voor uzelf verborgen houdt, uit het zicht. Dat is ook zo. Uw gedachten willen dat ene onderzoeken, uw hart wil het niet weten. Om dat ene gaat het. //

// Ik kan me levendig voorstellen dat het een prangende vraag is. Als die Ander er weer is, lijkt al het leed geleden en hoeft er geen traan meer vergoten te worden. U zult weer gelukkig zijn, een stralend blauwe zonnehemel zien. Toch?

Welnee. Dat is uw illusie. Moi zal die deskundig verbrijzelen. Hoor! Daar gaat de voordeurbel. Het is uw voormalige Geliefde, die zegt veranderd te zijn, die tot inkeer is gekomen, die nog altijd liefde voelt, die veel spijt heeft en ook een doos chocoladetaartjes om de hereniging te vieren. Ik voorspel u: geen hap komt door uw mond.

Want du moment dat al die zo innig gewenste woorden gesproken worden, ontwaakt uw wantrouwen. "Is dit wel waar?" fluistert een slangenstem in uw hart, "en zou het morgen nog zo zijn, of volgende week?"

U begrijpt het. Tussen illusie en desillusie liggen slechts enkele gedachten. Als en indien de voormalige Geliefde terug komt, is er een geheel nieuwe situatie ontstaan. Maar... de glorieuze terugkeer hoeft niet op korte termijn plaats te vinden. En daarbij is het een kans. Het kan gebeuren. Het hoeft niet. Maar het kan. Uw omgeving houdt u voor dat u geen valse hoop mag koesteren. D'accord. Maar ik stel: valse hoop wil zeggen dat u er vast op rekent dat er een hereniging plaats vindt. Hou alleen rekening met de kans. Hoop is er altijd, en iedereen verdient een tweede kans, of een derde, desnoods een vierde. Een vijfde? Hmmm. Passief in uw stoel zitten wachten tot de deurbel gaat, is onwenselijk. Wilt u dat de Geliefde u als een uitgewrongen dweil aantreft? Ik dacht het niet. Actie is dus geboden.

Ik zal de situatie aanscherpen, zodat u beter begrijpt wat u te doen staat. Stel, de Geliefde van weleer keert terug. Over vijf jaar. Dan moet u verantwoorden wat u tijdens die vijf jaren afwezigheid met uw leven heeft gedaan. Van uw antwoord hangt de hereniging af.

Heeft u alleen zitten snikken? Gut. Het blijkt dat de Geliefde een uiterst enerverend bestaan heeft geleid, vol van avonturen en daadkracht, en tot de conclusie komt dat u beiden niet meer bij elkaar past. Dat is nou jammer.

Of kunt u dan verschillende bewijzen van goed gedrag overleggen? Leren paardrijden wat u al eeuwen wou, eindelijk alleen op reis geweest, het verhaal van Medea foutloos navertellen? En lief geweest voor degenen die u nodig hadden, in plaats van eindeloos troost en medeleven af te persen? Kijk, dat levert een andere reactie op.

Het is dus zaak, dat u zich optimaal gaat voorbereiden op de kans dat de Geliefde terug keert. Zo ooit, is nu het moment aangebroken om uw leven in eigen hand te nemen en volledig te wezen wie u kunt zijn. Geen halfheid meer, geen laffe uitvluchten, geen verborgen kinderdromen over eens en ooit. Het moment is nu. Een ander is er niet meer. Nu!

// Hm? Ja, ik ben er nog. Die Ideale Geliefde... zeg eens eerlijk... heeft die niet net de eigenschappen die u ontbreken? Die ander houdt zo van uitgaan; u komt door verlegenheid nauwelijks in gesprek met mensen. En terwijl u zich bijna schaamt voor uw kledij, was uw Geliefde een wonder van goede smaak. Samen zou u compleet zijn, in balans. Maar ja. U bent niet samen. U bent incompleet. Nu niet meteen uit het raam springen, want we naderen de ontknoping van de liefdesles. De eigenschappen die u de Ideale Geliefde toedroomde, ontbreken u. De pijn van het incompleet zijn kunt u verminderen of wegnemen door dezelfde eigenschappen te ontwikkelen. Verlegen? Neem initiatief. Te sloom? Ga naar de huisarts. Slonzig? Koop een tijdschrift. Hoe dan ook, begin ergens. Dan zult u uiteindelijk merken dat de Ideale Geliefde u niet compleet moet maken, maar als een aanvulling op uw leven komt. //