Beantje toch,
Wat een situatie... Ik geloof echt dat jij haar los aan het laten bent. Maar hou in je achterhoofd dat eenmaal het moment er gaat zijn, dat de breuk definitief doorgevoerd zou worden, het toch nog altijd erg veel pijn zal doen. Dat is gewoon zo.
Het is zoals ik vermoedens had van die geheime telefoontjes... je vermoed iets en eigenlijk weet je dat je juist zit maar als het moment daar kwam dat hij het bekende... richtte dat zoveel pijn aan in mijn lichaam.
Aan de andere kant kom je die pijn wel vlugger te boven.
En daar helpt inderdaad vrienden, de mensen die je steunen en dit schrijven echt heel veel. Zowel bij jou als bij mij.
Het is een manier van verwerken. Aan de ene kant alles van de afschrijven maar intussen bekijk je gelijk de situatie vanop een afstand… besef je gelijk beter waar je voorstaat…
Raad krijgen en alle mogelijkheden op een rijtje zetten.

Maar als ik naar jou luister dan weet je eigenlijk zelf ook al waar je voor staat. Onze situaties verschillen toch wel... ook al zijn we 'qua opvattingen en hoe we alles zouden aanpakken' erg gelijkend.
Als ik op mijn eigen situatie terugblik dan zou ik dit weekend de breuk vlugger geaccepteerd hebben.
Nu ik een beetje hoop krijg op een goede afloop zou het nu weer harder aankomen.
Daarop bescherm ik mezelf door de breuk nog niet uit te sluiten! En als ik mijn gedachten niet onder controle kan houden en nogal de negatieve toer op zouden gaan… dan denk ik soms van ‘wil IK eigenlijk nog wel’ Voor dezelfde gevoelens moet ik mezelf soms overtuigen maar als ik dan alles op een rijtje zet dan weet ik gewoon dat ik deze kans op een goede afloop nog een laatste maal met beide handen moet aanpakken. Hoe tegenstrijdig het misschien klinkt; aan de ene kant ga ik ervoor en aan de andere kant sluit je het andere niet uit. Laat ik hem nog altijd los… En het ene moment is dit makkelijker dan het andere… maar het is soms enkel die onzekerheid die het ons moeilijk maakt. Het aantrekken en het afstoten.

Ach Beantje ik heb echt met je te doen. Je moet inderdaad je sms’jes niet langer maken dan nodig. Zo zakelijk mogelijk. Je laat zien dat je zonder haar ook verder kan!

Weet je wat iemand van deze site me zei en dat me veel geholpen heeft:
Scheiden is echt het einde niet! Zij is intussen al een goed tijdje gescheiden (ik denk dat het 2j was) Ze heeft in het begin veel verdriet gekend. Maar ze wist me te zeggen dat die man haar nu gevoelsmatig haar niks meer kan maken. Zijn nieuwe vriendin doet haar niks, als ze hem tegenkomt doet het haar niks, het is de papa van haar kinderen maar daar stopt het dan ook.

En daar heb ik mezelf al van overtuigd. Hoe pijnlijk een breuk ook zal zijn… gevoelens zijn een raar iets. Je moet het jezelf ook duidelijk maken!!!
Zoals ik al zo dikwijls zei… “we overleven dit echt wel”.
Jij bent zo sterk bezig… hou er de afstand maar in, en doe jezelf niet onnodig pijn…

Weet je dat vrienden van mij zeiden dit weekend, ‘dat moest er nu een breuk komen ik al alles uitgestippeld heb van hoe ik het zou doen’. En ik moet zeggen dat ze gelijk hebben… Ik was uiteindelijk al verder aan het denken, praktische zaken aan het bekijken…
Hoewel ik maar al te goed besef, dat als het moment er zou geweest zijn, (of als het nu toch nog zou komen) dat het erg pijnlijk zou zijn.

Ik hoop echt dat je intussen de nodige rust vind in jezelf…
Je band met je kinderen is intens, ze weten wat ze aan je hebben… zeker de oudsten zijn oud genoeg om te beseffen dat jij het nu moeilijk hebt en dat je wel altijd voor hen bent.
Uiteindelijk zou jij nu gerust alleen verder kunnen… welk verschil zou dat eigenlijk nu op dit ogenblik nog maken???
Je kan het echt!!! Het is alleen gemeen van haar dat zij van haar “vrije leventje” geniet terwijl jij alle taken op je neemt. Echt chapeau hoe je het doet en ik hoop dat je genoeg kracht kan blijven opbrengen om dit vol te houden.
Maar eigenlijk hoop ik voor jou dat je binnenkort zelf es iemand zou tegenkomen die aan jou gevoelens tegemoet komt… die je liefde kan geven en waarvan je wel liefde van kan krijgen.
Dan zal de toekomst voor jou vlugger een mooi kleurtje krijgen.
Want jij verdient dit niet!!! En zij verdient eigenlijk jou niet meer (zeg ik eigenlijk niet graag maar je bent veel te goed voor haar, en als ik dan lees hoe zij jou behandeld… Het zou niet mogen zijn!!!)
Ik vind jou zo'n prachtige, liefdevolle, krachtige,verstandige, verdraagzaame, man die evenveel terug verdient!!!

Misschien zijn we inderdaad soms veel te verdraagzaam...
Ik vind voor mezelf ook dat ik dit niet verdient heb... Dat maakt het er soms niet makkelijker op.
Maar het is nu zo...

dear buddy Bean...
Jij weet altijd precies….
wat ik denk en wat ik nodig heb...
jij bent voor mij een grote steun...
Ik hoop voor jou hetzelfde te mogen zijn
bij verwerken van jou verdriet en pijn...
We maken het bij elkaar dragelijker...
Weet dat ik er dus ook voor jou zal zijn...
Bedankt dat je er bent...

Anntje