Vorig weekend startte ik (na jaren van 'geen-Yoga') het weekend spontaan weer eens met een yoga-les. Dat beviel uitermate goed, dus vanochtend weer gegaan.

Ik merk dat het me erg goed heeft gedaan om bepaalde patronen te doorbreken en nieuwe routines in te brengen. Stoppen met roken staat hierbij op nummer 1.
Op 1 Augustus rookte ik mijn laatste sigaret, ik ben inmiddels alweer zo'n week of 6 rookvrij. En dat bevalt erg goed! Ik voel me zoveel beter, zowel mentaal als lichamelijk.

Iemand vroeg mij vorig weekend, waarom heb je de knoop doorgehakt om nu te stoppen?
Ik zei: Er zijn een aantal negatieve dingen en patronen in mijn leven waar ik al maanden mee kamp. Ik kan niet al die negatieve dingen veranderen (al heb ik dat geprobeerd).
Dus dacht ik...dan maar beginnen bij hetgeen ik wel kan doorbreken en stoppen met roken!
Kortom, een cadeautje puur en alleen voor mezelf.

Voor de rest voel ik me wel goed. Ik heb wat meer behoefte aan het ontmoeten van (nieuwe) mensen. Ik vind weer van alles interessant. Ben weer iets meer bezig met mijn gezondheid (voeding, beweging, spiritualiteit, algehele verdieping).
Vanavond ga ik met een oude kennis naar een Opera voorstelling. Morgen sta ik met een vriendin in een kraam op een kunstmarkt.

Enfin, al met al gaat hij best wel heel erg goed

Ben ik er dan al?

Nou, nee. Het vreemde in heel dit verhaal is dat ik hem nog steeds heel erg mis.
Echt nog steeds iedere dag.
En iedere avond denk ik wel een momentje, zal ik het contact weer leggen?
Ik denk namelijk dat hij mij ook mist en blij zou zijn me weer te kunnen zien, spreken en een knuffel te geven. Misschien is het projectie hoor, maar ik denk dat oprecht.
Maar telkens zijn er een paar stemmen die me tegenhouden. Enerzijds trots om weer contact op te nemen (ik ben per definitie immers toch door hem gedumpt en gekwetst als partner en mijn trotse hart heeft het daar nog moeilijk mee). Anderzijds is er de angst dat ik weer mijn stabiliteit en optimisme zou kwijt kunnen raken als ik hem weer toelaat in mijn leven. En er is voor mezelf de vraag waarom ik hem weer in mijn leven wil hebben, waarom ik hem mis en of ik er echt wel klaar voor ben om een niet-relationele band met hem aan te gaan.
Maar ja, probeer maar eens te definiëren waarom je iemand mist. I just do.

Maar er blijft ook een andere stem knagen. Eentje die roept, bel hem, nodig hem uit, wellicht kan je dan die continue gedachte loslaten! Wellicht valt het juist harstikke mee, verlies je die balans helemaal niet, is hij allang van zijn voetstuk afgedonderd en kan je dat eindelijk gaan loslaten.

Hoe dan ook, ik laat het nu nog even op zijn beloop. Wil eerst nog even voor mezelf rond krijgen wat mijn intenties zijn en ondertussen probeer ik zoveel mogelijk te genieten van het leven en goed voor mezelf te zorgen.

In retrospect zie ik wel hoezeer ik mezelf verloren had binnen deze relatie en wat een ongelofelijke impact dat heeft gehad. Ik was volledig al het vertrouwen in mezelf verloren. Ik wil dat nooit meer meemaken.

Liefde is geweldig, verliefdheid is meeslepend maar ik wil desondanks nooit meer mezelf als individu opgeven of mij volledig aanpassen wanneer de tegenpartij dat niet doet. Ik bid tot god op mijn blote knieën dat ik een volgende keer het onderscheid kan maken want ik was zo verschrikkelijk blind verliefd dat ik niet meer inzag hoezeer ik mijn eigen ik weg kraste om hem de ruimte te kunnen geven.
Nooit nooit nooit meer bitte!

Ik wens jullie allen een goed weekend. Ik denk zelf nog maar eens aan iets wat iemand mij jaren terug zei toen ik van heel diep kwam: 'Verdriet en geluk kunnen in 1 huis wonen'. En zo is het! Je kan iemand verschrikkelijk missen, tot in je tenen, maar toch nog genieten van al het andere in je leven. Wanneer het weer voor 80 procent kleur wordt dan is die 20% zwart best te dragen!

Lfs!