Walking on memory lane

Gisteren maakte ik een wandeling. Een flashback van toen. De vorige keer dat ik daar liep bracht ik de wandeling sms-end met hem door. Het gevoel van toen. Het kwam weer even zo dichtbij.

Aan het eind van de dag won mijn verliefde ikje het. En ben naar ons plekje geweest. Mijn hart ging als een razende tekeer. Hij was er net geweest en had er zijn hond geborsteld. De haren waren nog droog. Er lag ook een hart van dennenappels. Maar het kan best zijn dat ik het daar de laatste keer had neergelegd, maanden geleden. Ik wist het niet meer. Even moest ik wel lachen, ik zag mezelf staan, kijkend naar wat hondenharen en dennenappels. Verliefdheid is een vorm van krankzinnigheid, zoals het Goede Doel ooit zong.

Ik weet niet wat mij precies naar het plekje dreef. Een walk on memory lane, noemde een buddy dat. Even terug naar de ghosts of the past. Ik wilde er even zijn. Ik had ook niet de behoefte om hem te sms'en van kom hier heen. Het zou het moeilijker voor me maken. Wat er ooit was tussen ons, komt niet meer terug. We are past the point that our love will survive, daarvan ben ik nog steeds overtuigd. Toch sta ik daar weer. Op ons plekje. Het gevoel van toen opsnuiven. Een dubbel gevoel, verdriet en berusting. Misschien hoort het bij het afscheidsritueel, een soort herdenkingsmonumentje van onze tijd samen. Een plek om afscheid te nemen.

Verliefde ikje maakte een hoopje van de haren en legde de dennenappels er op. Het was een rondje. Vannacht besefte ik wat dat rondje was: ik had van het hartje een rondje gemaakt, een punt. Dat is wat ik er achter moet zetten...ookal spartelt verliefde ikje soms nog wat tegen..

What´s a woman when a man, Don´t stand by her side?
What´s a woman when a man, Has secrets to hide?

She´ll be weak, She´ll be strong, Struggle hard, For so long

When right, Turns to wrong, She will try
To hold on to the ghosts of the past
Dreams from the past, Faded so fast

All alone, In the dark, She will swear
He´ll never mislead her again

blauwezon's blog
login of registreer om te reageren

Zat, 21/09/2013 - 13:19 — hortensia

@blauwezon

Lief zonnetje

Wat een mooi verhaal, eigenlijk dacht ik waarom doe je dat ... waarom wil je daar nu perse naar terug . Het zet me echt aan het denken , kan niet echt uitvinden of dit nu verwerken of jezelf pijnigen is . Maar als jij zegt dat het goed voelt en je het daarmee kunt afsluiten dan vind ik dat echt wel super sterk van je !! ik zou dat niet kunnen , dat geef ik eerlijk toe...
Dapper zonnetje maakte een punt van een hartje .... dat heb je gedaan ! zo sterk dat je dat al kon opbrengen om te doen , het aan kon raken en er iets anders voor terug lag !

Kan alleen maar zeggen een diepe buiging voor jou en duim omhoog !! ( niet tegelijk offcourse )

Liefs !!!!

ps het liedje is super , de tekst ook, klopt helemaal

Vrij, 20/09/2013 - 14:54 — Jeannette

Zonnetje

Mooi blog hoor zon!
Verliefde ikje vertrekt langzaamaan en soms een zwak momentje is niets om je verder druk over te maken hoor!
Wanneer je nogmaals de trip gaat maken...misschien eikels ipv

Liefs Jeannette

Vrij, 20/09/2013 - 23:02 — Quasimodo

@Zonnetje

Meisje, meisje, nov. 2011 leerden we elkaar (virtueel) kennen middels het gebruikelijke reageren op elkaar. Ik meen me te herinneren dat mijn eerste reactie was op je blog “Ik ben de heldin (op sokken)”. Mijn reactie ging over “En Weer” , waarbij ik inging hoe vaak je “weer” het contact had opgezocht en “weer” het zoveelste krenkende blauwtje opliep. (vandaar Blauwezon?)

Lieve meid, we zijn nu bijna 2 jaar verder en ……. feitelijk is er weinig veranderd in jouw positie. Ik bedacht me, hoe zou dat nou komen? Waar ligt dat aan? Je probeert mentaal ECHT WEL een nieuwe weg in te slaan, maar het lukt je maar niet. Na enig nadenken vond ik jouw situatie het beste passen bij “saudade” ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Saudade) en dat is een Portugees synoniem voor melancholie maar “net even iets anders”. “Het beschrijft de mengeling van gevoelens van verlies, gemis, afstand en liefde”. Poehhhh zeg je dan, dat kan toch op iedereen hier op ldvd-site van toepassing zijn!? …. NEE! Elk geval is sowieso uniek, maar de rode draad in jouw ldvd geschiedenis ben ik nog nergens tegengekomen, behalve in het verhaal “The Wuthering Heights” en wat ik visueel zou willen verduidelijken met Eschers surrealistische “perpetuum mobilae” Waterfall , … 1 beeld zegt meer dan 1000 woorden.

http://www.meridian.net.au/Art/Artists/MCEscher/Gallery/Images/escher-wa...

Ik heb de indruk dat je emotioneel min of meer verslaafd bent geraakt aan deze wederkerende “saudade” gevoelens omdat ze waarschijnlijk aansluiten bij je karakter (?). Jouw “walking down memory lane” suggereert een rationele lange rechte weg die je gaat, maar in werkelijkheid ben je bezig met “een eeuwige cyclus van irrationele gevoelens(?) “

@Hortensia (ook zij heeft zich afgevraagd … waarom nou?) schreef in haar reactie:

Citaat:

… eigenlijk dacht ik waarom doe je dat ... waarom wil je daar nu perse naar terug . Het zet me echt aan het denken , kan niet echt uitvinden of dit nu verwerken of jezelf pijnigen is ...

Tja, een normale ldvd-rouwverwerking is sowieso een zeer pijnlijke aangelegenheid, maar de wijze waarop jij het invult voelt bij mij aan als (een vorm van) masochisme waarbij je door je eigen IK wordt gestraft voor het falen in de verovering van je onbereikbare liefde. Het leest wellicht paradoxaal, maar wij mensen ZIJN paradoxale wezens met opponente psychische processen.

Lieve Zon, wist ik maar een adequate oplossing voor je, hoe kom je uit deze neerwaartse spiraal? Je enige echte bondgenoot is en blijft toch “je rationele ikje” die voor jouw bestwil “je irrationele verliefde ikje” (wat deze meneer betreft) voorgoed het duivelse nekje omdraait! Weet je, nu kan ik weer met ouderwetse clichés komen over gedragstherapie en zo, maar dat is oude koek he? Hebben we al zo vaak over gehad. Je WEET dat je (langdurig) heilloos bezig bent (geweest), het was, het is en het wordt een gebed zonder end. Wanneer wordt bij jou de drang naar een “normaal (gelukkig) leven” zo sterk dat je kunt zeggen

DIT IS MIJN GRENS, THAT’S IT EN DAARMEE …. BASTA! PUNT UIT!? … @$%#*&^%!!!

Lieve groet van een machteloze buddy,

Quasi

Remember the past,
plan for the future,
but live for today,
because yesterday is gone,
and tomorrow may never come.
(Luke)

Zat, 21/09/2013 - 07:41 — mrpither

Re:

Ik wil hier wel even een lans breken voor zonnetje...
Je veronderstelling dat er in twee jaar niets is veranderd is onjuist....

Zon heeft een lange reis achter de rug, veel obstakels overwonnen. Maar ze doet dat op haar eigen manier, in haar eigen tempo, met haar eigen rituelen...
Natuurlijk gaat het wel eens mis, maar na elke terugval weer een stapje voorwaarts....

Zat, 21/09/2013 - 08:07 — waterman

Jaaaaaaaaaa........ Zekers

Jaaaaaaaaaa........ Zekers wel!

Zon, 22/09/2013 - 08:26 — torn

@Blauwezon: een schilderijtje

Poe hé. Heb je zelf het idee (eindelijk) op de juiste weg te zijn, wordt je even weggeschreven als een bijna uniek ldvd geval hierop het forum met masochistische trekjes wat na bijna 2 jaar nog geen meter opgeschoten is. Nog even en ook de Blauwezon lijkt in een dermate labiele staat van zijn te verkeren dat ook zij een hart-onder-de-riem blog krijgt toegewezen. Hoe hoger men vliegt hoe ijler de lucht wordt, wat een gebrek aan zuurstof met zich meebrengt en hallucinerende werking kan hebben waardoor wartaal gesproken gaat worden. {...vliegt hier onnodig uit de bocht......zet zelfcorrigerend vermogen inwerking...}

Volgens mij is er niet mis met een trip through memory lane die je jezelf hebt toegestaan. Zeker als alles nog zo vers is, en je eigenlijk nog niet eens van een ghost of the past kan spreken.

De manier waarop je dat hebt toegepast en hoe je het beschrijft geeft ook iets moois van de Blauwezon weer. Kwetsbaarheid, mildheid en melancholie naast een gezonde dosis zelfspot. Daarnaast natuurlijk ook het inzicht tot welke krankzinnigheid en grenzeloosheid die roze wolken in het hoofd soms kunnen leiden.

Een mooie tastbaar moment van afscheid wat je jezelf toelaat. Hardheid en bitterheid past een classy lady niet. Het verliefde ikje botweg de nek om laten draaien door je ander ikjes zou een stuk van jezelf verliezen zijn. Dit is je weg en het bijbehorende proces. In de wetenschap dat dit moment van afscheid even een zijpaadje was wat je nodig had, en zal verworden tot een schilderijtje wat aan de zijkant van je levenspad hangt en waar je later met een glimlach op terugkijkt.

So walk on, walk on,.... to the strawberry fields forever.

Maar,......blijf je ervan bewust dat deze man altijd ergens een speciale plek bij je zal behouden.

*vraagt zich af of blauwezon niet stiekem die bos hondenharen mee naar huis heeft genomen, en onder haar kussen bewaard.*

P.s. ga jij nou nog eens uitleggen hoe je op de naam Blauwezon bent gekomen in Imagine's blog. Ben ook wel benieuwd naar een gedicht van Poemlover over de Blauwezon.

Wie is online

Enquête

blauwezon's Buddies