Het leek zoveel beter te gaan, mijn leven werd weer een beetje van mij. En nu....
Ik heb al dagen niemand meer gesproken, zit helemaal alleen thuis en wil of kan niemand zien. Zal wel wil zijn.
Het is dat ik mijn zoon van school moet ophalen anders kwam ik het huis helemaal niet meer uit. Ik sluit me af voor iedereen, loop doelloos heen en weer en denk.......aan alles. Ik mis iedereen die gegaan is mijn zus mijn mamma en hem, voor geen van allen was ik belangenrijk genoeg. Iedere spier in mijn lijf doet zeer en is hoe raar het ook klinkt eenzaam. Ik wil niet meer aardig zijn, geen vrienden meer hebben, niemand mag nog in mijn hart wonen, ze gaan toch
........vroeger of later........niemand geeft genoeg om mij om te blijven. Liefde, vriendschap, vertrouwen je bouwt het alleen maar op zodat de ander strax makkelijker een mes in je rug kan zetten. Ik kan niet meer, niet vandaag en ook niet morgen, elke dag mis ik iets hem, waar is die sterke hand die me hieruit trekt, waar is de warmte in mijn bed als ik ga slapen.
Zelfs mijn tranen zijn op
was het liedje niet "suicide is painless"?
http://www.pluche@hotmail.com
dag mani, het leven heeft je nog niet echt verwend, dat je verdrietig bent en eenzaam dat geloof ik best, een goede vriendin, therapeut, heb je wel nu nodig.
Alleen kun je dit niet doen, dus zoek een goede vriendin, of een therapeut, probeer te genieten van je zoon,
Aangezien ik in hetzelfde schuitje zit wat betreft je mama, kan ik je wel zeggen;moeders zijn onvervangbaar, toch kan je je wenden tot een moederfiguur, die meestal wat ouder is dan jezelf, dit kan helpen, veel zelfs,ga dus liefts ook eens langs de huisarts, die geeft je de gepaste medicatie, als hulpmiddel,
Veel sterkte dus,
leena
thanx Leena
Ik las het vandaag terug.......sjonge jonge wat een dip zeg. Ik denk dat "genezen" en loslaten in golf-bewegingen komen, maar elke keer wordt de golf wat hoger en blijf ik wat langer boven water. MAW ik groei, en ik groei hier overheen.
Ja het is moeilijk om je moeder weg te zien gaan, maar ik ben volwassen en mijn mams heeft ook recht op een beetje toffe oude dag.......loslaten dus. Is moeilijk voel me beetje wees, maar komt wel weer.
Het vriendje...tsssss als hij echt om me gegeven had was hij wel gebleven, dat geeft hij zelf ook toe. Ik moet gewoon opnieuw beginnen, gelukkig ben ik nu uit de dip en zie ik weer zonlicht.
Tuurlijk zal ik nog wel een vallen en me klote voelen, maar
"tomorrow belongs to me"
En wat zeik ik nou eigenlijk, ik heb een prachtige zoon, lieve vrienden, mooi huis een een leuke baan, het zou zoveel erger kunnen zijn
-MANI-
ik moet doorheen een menopauze
Na het opvoeden van mijn kinderen, en sukkelen met migraine toestanden en zo, ben ik ook iets tegengekomen die mijn leven flink overhoop heeft gegooid,
mijn dochter vertrok naar rome voor haar werk, na haar studie's.Ze ontmoette er de "man" van haar leven paolo, en ik op mijn leeftijd kan het weten is veruit de charismatiste man die ik ooit tegenkwam, hij scheelde 12 jaar met haar, 14 met mij.
Voor mij,die om de 2 maand hen bezocht was het de kans van mijn leven om uit een vastgeroest maar goed huwelijk, autonoom eens te functioneren, te leven tussen italianen, boodschappen te doen, s'avonds de terrasjes,kortom verveling dat woord had daar geen betekenis.
en ....genieten van dit beginnende koppel, een goede moeder dochter relatie.
-hij had een appartement, had een goede job.tijdens de week was hij een business man met das en kostuum,in de weekend werd hij alternatief,met slobber trui.steeds nieuwe dingen doen was zijn devies, dus was hij boeiend, en daarbij heel knap. in de weekend gingen we naar de bergen, hij behoorde tot "de" klimmers een selecte groep waar veel alternatieve mensen elkaar tegenkomen, vriendschappelijk omgaan met elkaar, kamperen in de natuur,
dus leerde hij anne klimmen, ze evolueerde heel vlug en werd een sportieve goede klimster.
zij volgde hem, kon met iedereen omgaan, zowel gastvrouw spelen,als in een tent slapen met temperaturen onder vriespunt,
En ik die me altijd afgeschermd heb van de liefde buiten het huwelijk, en een prima maar o zo saai huwelijk heb, had het gewoon niet door dat ik straal verliefd werd.
Wat anne meemaakte met hem ondertussen tart iedere verbeelding, s'morgens vriendelijk s'avonds koud en afstandelijk, ruzie pasionele liefde, en steeds hij ...die dan haar terugzond naar mij, met de zo harde woorden dat hij niet meer hield van haar en zeker geen verandwoordelijkheid wilde dragen.
Achter een tijdje terug telefoon, net een spiraal.
nu twee jaar later twijfelt ze nog,nog steeds verliefd maar ondertussen een andere relatie waar ze probeert evenwicht te vinden, belt hij haar terug op, en vraagt om terug te beginnen.
ondertussen zit ik met een onverwerkte liefde, een onmogelijke liefde, en ben ik in de eerste plaats moeder.