Waarom je ex je gebroken hart niet kan helen

Een van de meest verschrikkelijkste dingen wat een mens mee kan maken is een gebroken hart. Redenen hiervoor zijn vaak verraad en (breken van vertrouwen door) vreemdgaan. Natuurlijk zijn er ook andere redenen, zoals wanneer je partner zijn/haar carrière boven jou stelt, zij niet bij jou willen blijven omdat je financieel niet alle zaakjes op orde hebt of omdat je partner een andere toekomstbeeld of perspectief op het leven heeft.

Er zijn verschillende redenen waarom iemand zijn/haar partner verlaat. Degene die achter blijft, zijn altijd degene met het meeste verdriet. Het maakt niet wat voor redenen of uitleg je hebt gekregen, niets kan je gebroken hart lijmen of in ieder geval makkelijker maken.

Een persoon met een gebroken hart gaat door emotionele en psychologische trauma’s en het kost tijd om deze te overkomen. Wanneer de schade is gedaan, is het gedaan en niets kan je hart weer hetzelfde maken als voorheen.

Wanneer de liefde van je leven jouw hart breekt, wordt je een ander persoon. Je wordt nooit meer hetzelfde, want:
Je vertrouwen is kapot gemaakt;
Je bent verraden;
Je dromen zijn kapot gemaakt;
Je twijfelt aan je toekomst en ziet deze somber in;
Je leven is zijn/haar betekenis kwijt geraakt;
Je zelfvertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen;
Je gelooft niet meer in liefde en twijfelt of dit wel bestaat;
Je hart is in duizenden stukjes gebroken;
En je bent de liefde van je leven kwijt geraakt.

Wanneer jij je liefde van je leven verliest, raak je ook een stuk van jezelf kwijt. Er wordt een gat in je geslagen waar verraad, afwijzing en verdriet gaat wonen. En vanaf dit punt moet je dan verder met je leven. Je moet weer terug naar een ‘normaal’ leven en dat is moeilijk en zeer pijnlijk.

Herstellen van een gebroken hart is een pijnlijk proces. Dit betekent dat je je vertrouwen en zelfvertrouwen opnieuw moet opbouwen. Gedurende deze fase willen wij vaak ‘gered’ worden van deze pijn. Wij willen gewoon dat iemand ons vasthoudt en zegt dat alles goed komt. En helaas is diegene in onze gedachten onze exen.

Probeer deze gedachtes te verwerpen.Terug gaan naar je ex om je gebroken hart te helen, is geen goed idee. De persoon die jou heeft verraden, kan jouw vertrouwen nooit weer herstellen. Je ex heeft je vertrouwen gebroken. Hij/zij heeft in deze verschrikkelijke situatie gebracht. Je partner’s verraad heeft je veel pijn en verdriet bezorgd. Hoe kan je verwachten dat zo’n persoon jouw vertrouwen in liefde en relaties kan herstellen?

Teruggaan naar een persoon die jou heeft verraden, geeft hen de vermogen om dit weer te doen. Zij hebben het al eerder gedaan, wie zegt dat het niet weer gebeurt en waarom zou je dit jezelf willen aandoen? Je ex heeft jou in het verleden niet gewaardeerd. Waarom denk je dat hij/zij dit wel gaat doen? Wie kan je garanderen dat de persoon die jou heeft verlaten, jou weer niet gaat verlaten?

Je denkt vast “maar hij/zij is nu veranderd. Het is een totaal ander iemand”. Het wordt dan tijd om je hoofd leeg te maken van allerlei valse hoop scenario’s. Een persoon dat jou, jouw liefde en jouw relatie niet heeft gewaardeerd, zal dit in de toekomst ook niet doen. Als er sprake was van liefde was je met respect behandeld. Als er sprake was van liefde, hadden zij je waarde ingezien.

Terug gaan naar je ex en hen om hulp vragen bij je heling, valt te vergelijken met bedelen/smeken. Je smeekt hen om hun liefde en medeogen. Doe dit jezelf niet aan, want je maakt je zelfvertrouwen meer en meer kapot. Je ziet dan je eigen waarde niet in. Hoe kan je dan verwachten dat zij het wel in jou zien?

Probeer je eigen gebroken hart te lijmen. Wacht niet op je ex en verwacht dat hij/zij dit gaat doen. Een nieuwe relatie (rebound) zal je gebroken hart ook niet lijmen. Jij en jij alleen kan jezelf laten helen. Alleen jij kan die leegte in jezelf vullen. Wanneer je verdrietig bent, vertel jezelf dat je niemand nodig hebt om gelukkig te zijn. Probeer je eigen verlosser te zijn. Niemand kan dit beter dan jijzelf.

Quilt's blog
login of registreer om te reageren

Zon, 15/11/2015 - 22:16 — mrpither

Re:

De realiteit is iets complexer denk ik.
Je legt nu alles op het bordje van de ander.
Er is altijd een eigen aandeel.

Ma, 16/11/2015 - 12:23 — Quilt

Re:

Is dat ook niet de bedoeling van dit artikel? Dat je verantwoordelijk bent voor je eigen aandeel/geluk/verdriet? Je hebt je ex niet nodig om je verdriet te verwerken/gelukkig te zijn etc.

Ten minste, dat haal ik eruit.

Ma, 16/11/2015 - 14:58 — Mieke123 (of verwijderd)

@Quilt

Pardon ik vind het een ietwat slachtofferig toontje in dit artikel... het spijt me zeer!
Ik haal eruit dat je je ex moet demoniseren om jezelf weer wat beter te voelen. Foute boel m.i., als de man uit mijn blog dit zou lezen zou hij het triomfantelijk onder mijn neus houden -bij wijze van spreken- en nog eens benadrukken hoe keihard, gevoelloos en gemeen IK ben.

Er was geen sprake van bedrog van mijn kant, dat was precies andersom.
Ik had een goede reden om op te stappen en was er minstens even verdrietig en verward over vlak na de breuk
Maar omdat IK de relatie beëindigde ben ik per definitie degene die de ander pijn doet? Nee, ik lees nergens dat je ook jezelf eens goed onder de loep dient te nemen.
Jezelf zaken af te vragen zoals: zit er (een kern van) waarheid in wat je ex je verwijt? Wat kan IK doen om te voorkomen dat ik in de toekomst een ander kwets en verraadt?

Het zou wellicht enigszins kloppen als dit gericht is aan mensen die verlaten zijn voor een ander na een lange periode van bedrogen en voorgelogen worden: IK herken mezelf totaal niet in 'the ex from hell' ook al was ik degene die de relatie verbrak!!!

Ma, 16/11/2015 - 18:57 — loevely2

Mieke, Bedankt om het zo mooi

Mieke,

Bedankt om het zo mooi te verwoorden! Ik had het niet beter kunnen neerpennen.
Je partner die een eind maakt aan de relatie heeft evenzeer pijn, men neemt deze beslisingen ziet zomaar. Je moet je eigenheid ook nog kunnen behouden.
Bij deze steun ik je reactie voor de volle 300%.

Ma, 16/11/2015 - 20:47 — Quilt

Re:

Ik denk dat dit artikel meer bedoeld is voor de eerste fase van liefdesverdriet. Het punt waarop je je verblind bent door emoties en waardoor je je ex op een voetstuk plaatst en hem/haar alleen maar terug wilt. Je concentreert alleen op zij/haar goede punten ipv slechte punten. Hij/zij zal je gebroken hart niet helen. Hem/haar terug nemen zal de problemen niet oplossen. Je moet deze zelf oplossen; leren en groeien.

Het is volgens mij ook inderdaad meer geschreven voor mensen die met vreemdgaan/verraad te maken hebben. Enfin, iedereen leest het anders en haalt een andere boodschap eruit. Ik vond het interessant genoeg om deze te delen.

Elke gebroken hart is anders, waardoor deze ook anders heelt. De een zal er dus meer aan hebben, dan de ander.

Ma, 16/11/2015 - 14:59 — Mieke123 (of verwijderd)

edit

Ma, 16/11/2015 - 20:54 — Ellie92

Bedankt dat je dit hebt gedeeld

Dank voor deze blog. Het laat mij meer denken over waar mijn relatie mis gegaan. Ik ben inderdaad verantwoordelijk voor mijn gevoel maar ik vind wel dat mijn ex daar deel van uit maakt. Je mag je pijn en verdriet niet naar je ex gooien van hé hier heb je mij pijn, doe er wat aan. Ik vind wel dat je dit mag delen met je ex denk ik. Dat is eigenlijk wat ik wilde doen, maar heb besloten om niet te doen omdat ik denk dat het niks uithaalt. Het is mijn gevoel en alleen ik ben daar verantwoordelijk voor. Het is een enorm zware last om het geluk van iemand anders te dragen. Dat ligt in je eigen handen. Betekent wel dat je naar het diepe dal moet gaan, je verdriet moet toelaten voordat je kan gaan beginnen met verwerken. Of ik daar aan toe ben, weet ik nog niet. Wellicht dat ik terzijnde tijd je blog er dan weer bij pakt. Ik denk dat er veel goeds in zit!

Din, 17/11/2015 - 11:54 — Hetlevenismooi

Hoi Quilt,

Hoe is het met jou?

Een ex kan inderdaad je gebroken hart niet helen, dat kun je alleen zelf!

Bij mij was mijn hele 'ik' weg.
Toch liet ik het toe om mezelf pijn te doen, ik deed het zelf.
Niemand anders dan ik deed mezelf pijn.
Door de erge scenario's in mijn hoofd. Die mij ziek maakte.
Dat ben ik gaan inzien na een tijd van liefdesverdriet.
Toen ik dat besefte voelde het veel luchtiger in mijn hoofd.
Ik moest ook door die fase heen die jij hier beschrijft.

Toen mijn ex de relatie beëindigde was hij gelijk mijn ware liefde niet meer. Dat gevoel had ik wel. Pijn was daar, keihard!

Het klinkt realistisch en is ook de realiteit, alleen IK deed mezelf pijn in mijn liefdesverdriet. Terwijl ik ook altijd tegen mezelf zei: ex, je doet mij pijn, hoe kun je mij dit aandoen????? Ik raakte mezelf helemaal kwijt door mijn ex!!!!
Nee hoor, ik deed het zelf. Door mezelf.
Met dit besef dat ik het zelf door kreeg werden gelijk de scenario's in mijn hoofd een stuk minder.

Dat mijn ex mij heeft verlaten, ja waarom zou hij dat niet mogen? Ik heb hem zo geprobeerd te overtuigen????
Hij heeft de vrije keus om dat te doen, nu snap ik dat, in die shock tijd niet.
Had ik het maar geweten!!!

Liefs en sterkte verder op jouw weg.

Din, 17/11/2015 - 21:47 — Quilt

Hi Leven

Ik kan nu wel beter met mijn liefdesverdriet omgaan dan in het begin. Hoe is het met jou?

Ook ik kwam tot het besef dat ik mezelf meer pijn deed. Hij had weliswaar de eerste steen gegooid, maar ik ging door. Door allerlei scenario's in mijn hoofd te halen en het contact niet te willen verbreken, kwetste ik mezelf. Ik wilde hem niet kwijt raken, totdat ik het besef had dat ik hem allang had verloren. En opeens had ik daar vrede mee en verbrak het contact. Hij koos voor zijn geluk, dus waarom zou ik niet voor mijn eigen geluk kiezen? Heb ik hem nodig? Nee. Wil ik hem terug? Nee, want hij is de liefde van mijn leven niet meer. Dus waarom kwets ik mezelf? Ik geloof voor vechten voor een relatie, maar het moet van beide kanten komen.

Ik maak mezelf niet meer gek met "waarom", mijn rust is belangrijker en langzamerhand vind ik mezelf terug. Hij was jarenlang mijn prioriteit, nu ben ik dat zelf weer. Ik kies voor mezelf en 'durf' weer op plaatsen te komen die ik in het begin vermeed. Kalverstraat, Jordaan en Leidseplein met al hun restaurantjes en herinneringen zijn nu niet meer zo eng. Ik let niet meer op zwarte Vespa brommertjes en bang zijn dat ik hem ergens tegen kom. Ik lijm mijn eigen gebroken hart en heb er nu vrede mee dat het tijd kost. Ik gun dat mezelf nu ook, want ik wilde eerst er zo snel mogelijk van af.

Ik vergelijk mijn verdriet met het vallen in een diepe zwembad. In het begin bleef ik maar wild om mij heen slaan. Ik was in shock, wilde maar antwoorden en dat het verdriet stopte. Ik werd er helemaal gek van en ondertussen zonk ik verder weg. Nu ik mijn emoties beter onder controle heb, ben ik wat rustiger. Daarvoor moest ik wel al mijn verdriet omarmen en dat was heel zwaar. Ik drijf nu en uiteindelijk kom ik wel aan de kant en trek ik mezelf eruit. Het is alleen een verdomd lastig proces. Raar iets dat liefdesverdriet...

Don, 19/11/2015 - 16:35 — Hetlevenismooi

Hi Quilt,

Ja, echt een lastig proces, heel raar en heel naar, het liefdesverdriet, voor mij een "soort van ziekte" geweest.
Jaaaa, het gaat goed met mij en mijn gedachtes.

Merkbaar bij jou ook! Dat je het besef hebt meegemaakt qua gedachten. Zo erg als dat je er aan toe was. Gelukkig nu die ommekeer. Voelt veel vrijer........!

Als je onderzoek doet naar die gedachten en je beseft dat het dan een ontmantelen is van die gedachtes die je eigenlijk zelf creëert.
Het is niet de realiteit. Niet alles is te geloven wat je denkt. Zo hield ik me meer bezig in het liefdesverdriet met wat ik dacht over de realiteit, dan met de realiteit zelf. In het liefdesverdriet dringen gedachten zich op in scenario's.
Als je een gedachte opserveert dan kun je je geest terug 'resetten'. Vrijer voelen van gedachten. Niet dat die gedachten je gaan vergiftigen.
Leven zoals het is. Gevoelens en gedachten mogen er zijn maar observeer het. Na verloop van tijd zullen ze weer verdwijnen.
Als je weet hoe te doen vanaf het begin, kan er misschien pijn bespaard blijven. Of dat kan weet ik niet in die beginshock.
Angst is gebaseerd op verhalen die je zelf bedenkt, niet op de realiteit van dat moment.

Ja, mooi dat ook dat die pijn verdwijnt...! als je op plaatsen weer komt in Amsterdam, in ons geval dan.
Ik was verleden week in een gelegenheid waar ik het laatst met mijn ex ben geweest, heel vaak daar geweest en ik dacht even van te voren, het zal me wel ietsje raken nog.
Het deed mij niks meer. Het waren dus weer die gedachtes. Hij liep in gedachten vaak naast me, dat ik weleens dacht, ga nu eens weg. Ben daar los van. Mooi is dat om te voelen dat het weg is. Ik heb dat natuurlijk zelf in stand gehouden en door die switch, het anders denken, dat ik zelf de veroorzaker ben, is het met een noodvaart verdwenen. Op een gegeven moment kun je het zelf meer gaan sturen.

Niet meer vechten tegen de realiteit, dat kan toch ook niet.
Dat houdt de pijn vast.

Fijn voor jou! dat je best grote stappen hebt gemaakt, al ben je er nog niet.
Het gaat bij jou ook komen, zeker zoals je nu al aan de gang bent.

Zon, 22/11/2015 - 21:54 — Quilt

Hi Leven

Ik heb mijn tijd ervoor genomen om alles te verwerken. In het begin wilde ik er zo snel mogelijk af zijn. Wat een klote gevoel dat liefdesverdriet. Ik kwam er niet maar van af. Maar alles overhaasten, werkte helaas niet bij mij. Eerst de shock fase, dan ontkenning, boosheid, antwoorden op vragen willen hebben, verdriet/depressie en uiteindelijk de acceptatie. Ik vind het goed zo. Het heeft niet gewerkt voor een reden, wat dat ook moge zijn. Ik heb hem niet meer nodig om alles af te kunnen sluiten.

Ik heb zowat elk artikel over LDVD gelezen om het te willen begrijpen (ik blijf ze nog lezen), maar uiteindelijk ging er een knop om. Genoeg is genoeg. Ik wilde af van dat ellendige gevoel en deed/doe dingen wat goed voor mij was/zijn. Ik heb ook geen contact meer met bepaalde mensen uit mijn verleden, zoals ex-schoonfamilie. Ik werd er alleen verdrietig van en dat was niet de bedoeling. Ook genoeg uit mijn FB lijst verwijderd. Ik kwets alleen mezelf ermee en dat was wel de laatste wat ik nodig had.

Iedereen verwerkt het op zijn eigen manier, maar iedereen heeft een breekpunt en ik had de mijne bereikt. Er ging een knop om en het 'loslaten' begon. En dat voelt best goed aan; bevrijdend zelfs. Terug kijkend denk ik: waarom had ik dit niet eerder gedaan? Ik denk wel dat de komende feestdagen mij zullen raken, maar ik probeer daarop niet te focussen.

Amsterdam is idd veel leuker nu! Helemaal niet eng. Wandelen door de Jordaan, drankje doen op het Leidseplein. Alhoewel ik De Balie nog wel mijd, maar op gegeven moment zal dat ook wel niets meer met mij doen.

Alles komt wel op zijn pootjes terecht..

Ma, 23/11/2015 - 10:49 — Dolfijn36

Hoi

Hoe lang hebben jullie er allemaal over gedaan?ik heb het idee dat het elke dag erger word.het gemis de eenzaamheid.kan het geen plekje geven elke dag lijkt wel een hele klus voor me .zoek afleiding genoeg konijn binnen gehaald.en dat na de vierde keer nog steeds zoveel last van liefdesverdriet van een vrouw die me niet wilt.ik ben het al goed zat.

Gr dolfijn

Din, 24/11/2015 - 13:03 — Hetlevenismooi

Hoi Dolfijn,

Ik heb een paar jaar nodig gehad.
Nu moet je niet denken dat de frequentie dan hetzelfde blijft.
Dat gaat minder heftig worden.
En voor jou kan het heel anders verlopen qua duur.
Inderdaad lijkt het in het begin erger te worden maar dat veranderd ook.
Je houdt toch nog van haar dus dat gaat niet zo snel weg, dat zou ook raar zijn toch.
Je mist iemand en verlangt naar diegene.
Als dat gevoel minder en minder wordt dan ga je los laten.
Zit niet al te veel in je hoofd.
Ik weet dat dat moeilijk is maar daar maak je gedachten aan die alleen jij aanmaakt. En zo doe je jezelf pijn. Zoek een middenweg en je hebt ook als doel om hier uit te komen voor jezelf.
Stapje voor stapje. Soms komt er een terugval, dat hoort er ook bij.
Het is toch liefdesverdriet.

Je bent het al goed zat, dat is een begin...
Het is ook een hele klus. Dat klopt. Voor mij nu niet meer. Om daar te komen moet je wat meer geduld hebben en je gedachten niet gaan dwingen. Ga er doorheen en overwin het! Dan op een gegeven moment kun je de gedachten een beetje gaan sturen.

Wat lief een konijntje.
Mooi dat je daar je liefde aan geeft en aan jezelf!

Din, 24/11/2015 - 21:26 — Quilt

@ Dolfijn

Ik doe er nu 7 maanden over, maar ik ben er nog niet. Het is geen makkelijk proces die je met vallen en opstaan zal verwerken. Bij mij werd het ook steeds erger en erger. Alles kwam in ene op mij af en had ik geen idee wat ik met mijn gevoelens aan moest. Wat een shock/paniek. Ik wilde daarom alles gaan overhaasten. Hij is verder gegaan met zijn leven, dus waarom ik ook niet? Totdat ik in de supermarkt mijn eerste paniekaanval kreeg. Zweet brak mij uit en de muren kwamen op mij af. Geen idee hoe dit kwam of wat dit triggerde.

Van de huisarts kreeg ik te horen dat dit door stress kwam. Ik sliep niet, at slecht of helemaal niet en kon mijn (negatieve) gedachten niet onder controle houden. Ik had het gevoel dat ik mijn vrienden en familie bezwaarde met mijn gevoelens/verhalen. Bovendien vertelde zij mij alleen maar dingen waar ik op dat moment nergens aan had, zoals "het komt wel goed", "het gaat tijd duren", "wat is hij een eikel" en "ga gewoon uit". Ik had hier niets aan en uit gaan/leuke dingen doen, hielpen mij niet. Ik was zo alleen maar bezig met het wegdrukken van mijn gevoelens; deze werden opgelost door avondje bios/drankje doen/winkelen, maar 's avonds in bed voelde ik mij weer ellendig. Ik moest dus mijn probleem bij de wortel gaan aanpakken.

Onderzoek doen naar mijn emoties was mijn eerste stap. Wat betekenen zij? Waarom voel ik mij zo? Veel gelezen en mezelf geanalyseerd. Ik heb een schriftje gekocht om alles van mij af te schrijven. De ene dag tackelde ik mijn verdriet; waarom was ik zo verdrietig? Waarom huil ik? Wat ben ik verloren? Volgende dag kwam mijn boosheid aan de beurt: waarom ik boos op hem en mezelf was. De dag erna mijn jaloezie, daarna wat hart mij vertelt versus wat mijn verstand mij vertelt. En als laatste mijn hoop voor toekomst. Niet oordelen en niets goedpraten, maar wat er in op je komt van je afschrijven.

Verder las ik alles met liefdesverdriet te maken had. Ik wist ook wel dat ik mezelf aan het kwetsen was, zoals allerlei scenario's in mijn hoofd te halen of op zijn Facebook pagina te gaan kijken. Maar ik moest en zou erover gaan nadenken en toch weer gaan kijken. Ik wilde bevestiging op mijn gevoelens; dat hij zich ook klote voelde zonder mij. Maar die kreeg ik niet, juist het tegenovergestelde. Op gegeven moment was het genoeg. Contact volledig verbroken en overal van verwijderd. Hierom had ik ook verdriet. En moest ik dit ook apart verwerken.

Na tig artikelen te hebben gelezen en genoeg hebben geschreven, kreeg ik wat rust in mijn hoofd. De strijd die ik intern voerde tussen verstand en hart/hoop werd minder. De scenario's in mijn hoofd werden minder, want ik had alleen mezelf er mee. Ik kwetste alleen mezelf, niet hem.

Ik had opeens ook behoefte aan veel frisse lucht en wandelde veel. En dat hielp ook, maar de pijn bleef toch ergens achterwege. Ik besloot toen om te gaan praten met een life style coach (soort therapeut) en dat heeft wel geholpen. Ik was zo van mezelf verwijderd, dat ik op simpele vragen zoals 'wat zijn je hobby's?' geen antwoord kon geven. Zo stom, ik moest er lang over nadenken voordat ik een antwoord had. In mijn relatie was mijn ex altijd mijn prioriteit en dat deed ik met veel liefde. Ik sta altijd klaar voor anderen, altijd zo geweest. Totdat ik de vraag kreeg: maar wanneer ben jij aan de beurt? Wat een eyeopener.

En dat volgens mij mijn breekpunt. Hij viel van mijn voetstuk af. Ik denk aan hem, maar hij niet aan mij. Waarom vecht ik voor iets wat niet voor mij vecht? Ik kon hem in mijn gedachten niet in een kwaad daglicht stellen en volgens mij zal ik dat ook niet gaan doen, maar hij is de liefde van mijn leven niet meer. En daar heb ik op een vreemde manier nu rust mee. Ik spiegelde ook alles. Wat ik heb meegemaakt, zou ik het hem of iemand anders kunnen aandoen? In geen 100 jaar. Ik zou het respect nog hebben om alles op een nette manier te willen afsluiten. Woorden kunnen nog zo mooi zijn, maar acties zeggen alles. En zijn acties vertellen mij dat hij geen respect voor mij heeft en zo'n iemand heb ik niet nodig in mijn leven. Ik ben nu belangrijk en dat is niet egoïstisch, maar noodzakelijk.

Langzamerhand begin ik mezelf terug te vinden. Het is een lastig proces, dat liefdesverdriet. Een proces waarin je veel aan jezelf werkt en veel van zult leren, maar uiteindelijk zal het toch goed komen (wat een cliché, maar helaas wel waar).

Din, 24/11/2015 - 12:26 — Hetlevenismooi

Hoi Quilt,

Nee, inderdaad, overhaasten werkt niet.
De 1 heeft zo lang nodig en de ander zo lang.
Het ligt er ook aan hoe intens de relatie was en waarom, de omstandigheden.

Ja, snap ik van de Balie hoor, het idee alleen al he, ik had het met een tapasbar op de Nieuwendijk (hoe bedoel je reclame maken).
Moest er elke dag langs, ik woon er vlakbij en op een gegeven moment dacht ik wat kan ik hieraan doen???
Om die overheersende pijn niet meer te voelen? Die steken in mijn lijf.
Ik ben er juist naar toe gegaan, mijn angst tegemoet.
Lekker gegeten, drankje, dat alles in die beginshock, mijn angst tegemoet. Heel vaak ging ik.
Ik kopieërde er andere herinneringen overheen om de heftigheid te wissen. Toen was dat heeeeel snel weg.......! Nog steeds lekker genieten daar.
Het was niet meer van hem en mij. En dat gevoel wilde ik ook niet meer hebben, nee, hij had het toch uitgemaakt.
Best vaak helpt mij dat ook goed hoor, juist je angst tegemoet gaan.
Nu weten ze ook daar dat wij geen stel meer zijn. Zulke leuke en vriendelijke mensen daar.

Jaaaa die Jordaan, had jij dus ook, de Westerstraat deed mij pijn. Nu totaal niet meer. Nou ja die straat deed het niet maar ikzelf, haha
Ook het Rembrandtplein is wel altijd een gevoelige plek geweest.

Ik had niet gedacht dat het bij jou, in mijn ogen dan, zo snel zou gaan.
Komt het misschien ook omdat hij een ander had?
Ik zou dan heel snel afknappen.
Ik heb ook echt alle artikelen gelezen over liefdesverdriet.
Misschien ook interessant voor jou, de denkwijze van Byron Katie.
Lees maar eens op internet. Wijze vrouw!

Blijf lekker genieten van Amsterdam! Doe ik ook!

Din, 24/11/2015 - 21:58 — Quilt

Hi Leven

Ik had dat in het begin met de Kalverstraat en Leidseplein. Hart bonkte zowat uit mijn borstkas toen ik daar weer voor het eerst liep. En toen ging ik de volgende dag weer. Mezelf testen en toen werd het gelukkig minder. Daarna durfde weer ik de Jordaan aan en andere 'gevoelige plekken'. Eerste keer was ik ook op van de zenuwen, maar na een tijdje werd het weer minder. Elke keer dat ik er ben, doet het minder pijn. Ik kijk er nu anders aan; veel positiever, want Amsterdam is toch best wel mooi

Het gaat nu idd veel beter. Raar hoe 1 iemand zo'n effect op je hele leven kan hebben. Ik had een terugslag en lag weer 's avonds in bed te huilen en niet zo'n beetje ook. Onder het huilen door dacht ik: ik wil en kan dit niet meer. Ik was klaar met mezelf te kwetsen. Niet veel later kwam het besef dat ik ook belangrijk was. Zo simpel, maar toch was het een soort "aha moment". Natuurlijk ben ik ook belangrijk, maar waarom doe ik er niets mee?

De afknapper kwam voor mij later, want ik was nog totaal in shock/paniek/ontkenning. Ik keek meer naar hoe hij was in het begin. In mijn hoofd schetste ik een mooier beeld van hem. Hij was altijd degene die zo lief tegen mij was, hij zou mij toch nooit zo kunnen behandelen? Iedereen in mijn omgeving reageerde ook verbaasd op onze break-up. Dat maakte het moeilijker, maar zo praatte ik eigenlijk alles goed in mijn hoofd. Ik keek niet naar zijn huidige acties, maar bleef hangen in het verleden. Beetje struisvogelgedrag. Ik vind hem nu meer vies. Idee dat ze samen zijn in ons oude huis; zo misselijkmakend. Ze verdienen elkaar.

Bedankt voor de tip! Ik heb veel gelezen op simplereminders.com. Site met veel artikelen/oefeningen. Sommige dingen zijn zo simpel/logisch, maar toch verhelderend.

Woe, 25/11/2015 - 01:11 — Hetlevenismooi

Hi Quilt,

Ja ergggg dat je er zo van slag van kunt zijn he? Ik ook op het Leidseplein in het begin, daar ben ik ook blijven komen. Ik deed het net als wat jij zegt. Ook mezelf testen. Daar reageerde mijn lichaam goed op. Trillen, in paniek. Werd steeds minder...nu loop ik daar heel relaxed. Herkenbaar van elkaar he? En dat allemaal in Amsterdam.

En na 2 jaar heb ik nog gedate met ex en 1 jaar later kwam ik mijn ex daar ook weer tegen, op het Leidseplein. Moest mezelf omdat het ook zo onverwacht was wel zwaar staande houden en kwam hij me steeds opzoeken daar.
Wel raar eigenlijk. Nu heb ik hem ongeveer een jaar niet meer gezien.
Hij vraagt nog wel naar me, aan familie.
Ben dan nog wel iets geïnteresseerd maar niet meer van slag.
Dat is allemaal verwerkt.

Met Scheveningen heb ik het ook lang gehad, haha, vooral in gedachten, hele scenario's...

Ik snap dat je het vies vindt. Zou ik ook hebben.
Het is allemaal verleden en kapot.
Bij mij kan het niet meer gelijmd worden, nee hoor.
Dat heb ik niet meer. Daar moet ik niet meer aan denken.

Ik ga daar ook eens lezen op die site, altijd interessant om er over te lezen, blijf ik vinden.

Wie is online

Enquête