De liefdesrelatie waarover je hier in de afgelopen maanden hebt geschreven, lijkt te kunnen worden samengevat in een terugkerend patroontje. Jij lijkt constant te schipperen tussen gevoelens van teleurstelling, desillusie, onzekerheid, angst en afhankelijkheid – afgewisseld met (korte?) periodes van extreme euforie, gelukzaligheid en dankbaarheid. Trust is hyper en ziet alles door een roze bril ineens.

Elk berichtje, en met name vooral de momenten dat jij niks van hem hoort, worden ontleed en tot het bot toe geanalyseerd (al dan niet met hulp van anderen) om er maar een betekenis aan te kunnen verbinden.

Een beetje scherpe lezer zal het niet ontgaan dat wanneer je niets van hem hoort, of wél iets van hem hoort maar niet in de vorm die je zo graag wenst te zien, er bij jou steeds van alles lijkt te gebeuren. Je schiet meteen in de vertwijfeling en verwarring en het gevolg is dat je al snel weer in een emotioneel afhankelijke, soms zelfs afwachtende positie terecht komt. Waarbij je constant op je tenen loopt. Laat hij echter wél wat horen, en in de vorm die jou weer bevestigd (met de nodige koosnaampjes en geruststellingen), dan schiet je meteen in de euforie en zie je het ‘allemaal wel weer goed komen’.

Er wordt jou hier geschreven:

Ik begrijp waarom er gepoogd wordt om jou terug te brengen naar de tijd vóór deze relatie door jou te herinneren aan periodes in je leven dat je een zelfstandig functionerend individu was, die niet geleid en beïnvloed werd door de relatie-worstelingen met een partner.

Toch denk ik zelf - en hiervoor behoor je op de diepere lagen verbanden te leggen - dat deze benadering volledig te pletter valt tegen de rotsen van de innerlijke obstakels (íssues’) waarmee jij (nog steeds?) en al jarenlang worstelt.

Je liet namelijk al eerder weten dat een relatie die jij hiervoor hebt gehad, ook met de nodige ellende gepaard is gegaan…

Ik vraag me dus af of je überhaupt kunt putten uit positieve ervaringen, waarbij je in staat was en bleek te zijn, om volledig onafhankelijk van een partner, jouw leven in te richten en vervolgens ook geheel zelfstandig te leiden. Ik weet niet hoe oud je bent, maar krijg toch een beetje de indruk dat je het merendeel van de tijd ‘een relatie hebben’ verkoos boven ‘het leren leven met eerst alleen jezelf’. Jou herinneren aan ‘hoe het was toen je een leven had zonder hem’, misschien zijn die herinneringen maar schaars en ligt daar nou juist 1 van de grote problemen.

Jijzelf, als de stabiele factor waar je altijd op terug kunt en durft te vallen, die ‘kern van jezelf’, waar hierboven zo makkelijk naar verwezen wordt, in hoeverre is deze dus ooit als sterke basis volledig ontwikkeld bij jou? Als je terugkijkt, zijn er ooit lange periodes geweest, waarbij je in staat was om – en dan zónder aanwezigheid en afleiding van een partner – hier volledig op te kunnen vertrouwen?

Hetzelfde met de inmiddels favoriete sloguns “Ga weer eens achter jezelf staan! Ga weer focussen op jezelf.” Hoewel dat een vruchtbaar en op de lange termijn fantasisch advies is, behoort deze wel werkbaar te zijn.

Je kunt het iemand wel adviseren, maar als degene niet ‘thuis’ is in het monitoren en bijstellen van eigen behoeften, dan is het inhoudelijk vooralsnog een lege huls met alleen een veelbelovende titel. Hetzelfde geldt voor gevoeligheden (‘issues’, gedrag, pijnpunten) die aandacht en heling verdienen. Als je nooit het vermogen ontwikkeld hebt om emotioneel zelfvoorzienend en zelfredzaam door het leven te gaan, maar je aandacht altijd weer liet afleiden door de hoopvolle belofte dat je het samen mét een partner wel zal gaan redden (een leegte-vuller, bijvoorbeeld), dan heb je een flinke weg in jezelf terug te lopen om de focus weer volledig op jezelf te gaan richten.

En dat duurt wel een beetje langer dan ‘de komende daagjes' en daar komt meer dan 1 gaarkokend sopje aan te pas waarschijnlijk

Uit eigen ervaring kan ik je in ieder geval vertellen dat elke relatiebreuk, hoe ellendig deze dan ook waren, mij noodgedwongen wist wakker te schudden uit patronen en comfort zones waar ik op dat moment, bewust/onbewust, in was vervallen. En ook al ervaar jij het momenteel waarschijnlijk nog niet zo, achteraf bleek het in mijn geval wel de juiste gebeurtenis die ervoor zorgde dat ik een verandering in mijn leven onderging. Ik 'moest' wel. Aangezien deze keuze vrijwillig maken, bij ons Menschen vaak gepaard gaat met weerstand en verzet, worden we er soms toe gedwongen omdat ons simpelweg geen enkele andere keus meer rest.

Wellicht is het tijd geworden dat het geworstel die jij in relaties en met partners ervaart, jou niet meer gaan afleiden van de veel belangrijkere taak die je hebt om jezelf eens alle aandacht te gaan geven. Je eindelijk eens te gaan richten op je innerlijke ontwikkeling en wat daar allemaal geheeld behoort te worden. Hier kom je meestal niet aan toe, wanneer je aandacht en tijd geheel wordt opgeslokt door alle dingen die er in je relatie spelen. In dat opzicht, 'he did you a favor', ook al voelt dat natuurlijk niet zo.

Je zult er van opkijken hoeveel jou dat zal gaan opleveren. Ook, en vooral in je keuzes die je daarna zal gaan maken waar het gaat over het vormgeven van een eventuele nieuwe relatie in de toekomst.

Maar verandering begint bij jou...