Waarom val ik altijd voor onbereikbare liefdes?
Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk?
Ik had mezelf beloofd dat ik niet verliefd op je zou worden. En ik dacht dat dat gelukt was. Ik heb de afgelopen twee weken elke avond tegen je aan gelegen, je geknuffeld, gezoend, maar het voelde niet meer dan vertrouwd en veilig. Geen vlinders, kon nog goed eten, niks.

Gister in het vliegtuig liepen de tranen langs mijn wangen, maar ik wist niet waarom. Alles wat ik denk tussen toen en nu is: ik wil niet hier zijn, in de realiteit, maar terug in jou armen. Sindsdien heb ik een naar gevoel in mijn maag. Ik moet zoveel doen, maar kan mezelf nergens toe zetten. Als ik stilzit wil ik opstaan, en als ik sta wil ik zitten. Ik wil leuke dingen gaan doen met mijn eigen vrienden, maar wil ze ook niet zien.Ik mis je, maar mijn verstand zegt dat dit beter is. Zou ik dan toch verliefd geworden zijn? GRRRR...

Toch zou ik de afgelopen twee weken voor geen goud willen missen. Als we uitgingen met je vrienden kreeg ik alleen " the look" en hier en daar een stiekeme aanraking. Begrijpelijk, want we zijn alleen vrienden....maar zodra we thuis waren...
De laatste avond zaten we in de kroeg, lollig te wezen na een paar bier. Ik zat te praten met een van je vrienden. Toen stond je op. Ik keek naar je, om te kijken waar je heen ging, en toen kuste je me. Waar iedereen bij was. Toen snapte ik er helemaal niets meer van. Afscheid was moeilijk, ik zag het in je ogen, en jij in die van mij. Wist ik maar hoe jij je voelde.

Ik weet niet wat ik hier mee moet. Ik zie je over een maand weer, want dan ga je mee op vakantie.

Soms heb ik het gevoel dat onze belofte om vrienden te blijven iets veel mooiers tegenhoud. Dat we niet zeker weten van de ander of die daar ook wat voor voelt. Maar dat we allebei niets durven te zeggen omdat we allebei de vriendschap niet kwijt willen raken.

Waarom kan het nou nooit eens makkelijk bij mij?

Sugar