Heb 't wat moeilijker de laatste tijd; Ik weet inmiddels dat het missen in golven gaat en af en toe is zo'n golf hoge dan je had zien aankomen.
Ik mis hem de laatste dagen ontzettend. Zelfs zo erg dat ik erover twijfel om het 'geen contact' te verbreken en te vragen of hij even met me wil praten. Onder het mom van closure.
Ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij daar absoluut voor open zou staan. Hij zit zelf ook zo in elkaar dat hij zelf die closure uiteindelijk ook op die manier zou zoeken wanneer hij in mijn positie zou verkeren.

Maar wat zijn mijn motieven? Is het niet te vroeg voor mezelf, ben ik niet te wankel daarvoor?

Ik vertelde het vandaag tegen een vriendin, dat ik met die gedachte rondliep en zij vond het een uitermate slecht idee. Dat het me waarschijnlijk helemaal geen closure zal brengen en dat de kans bestaat dat ik wederom dezelfde dingen zal horen, dat hij van me houdt, maar de intimiteit niet aan kan.
En dat ik enkel en alleen door die woorden en zijn blik daarbij weer terug bij af zal geraken.

Helaas heb ik zelf niet echt het gevoel om ver van 'af' verwijderd te geraken verdorie!

Ik blijf naar mijn gevoel maar in een kringeltje ronddraaien en wil daar zo graag uitbreken, maar weet niet hoe.

Een paar maanden terug dacht ik dat ik door het verbreken van het contact, het verbreken van het patroon mijzelf kon verlossen van het anker. Maar nee, het hangt nog steeds om mijn nek.

Ik vraag me af waarom ik hem niet los kan laten. Onze relatie was uitermate intens en intiem, maar er waren ook al vrij snel problemen, twijfels van beide kanten en godverdorie, de relatie heeft ook geen jaren geduurd!
Desondanks leef ik nog steeds in verbazing dat hij zomaar zonde mij verder kan huppelen.
Ben ik met vlagen zo woedend op hem dat ik hem in gedachten het meest gruwelijke toewens.
Mis ik hem op andere dagen zo verschrikkelijk dat ik hem bijna fysiek naast me kan voelen en krijg ik op de meest ongepaste momenten tranen in mijn ogen.

En dat terwijl de ratio ook nog steeds leeft. Ik ben mezelf heus niet vergeten. In een ander leven ver hiervoor heb ik ook harten gebroken. Ik maakte ook ooit een relatie uit waarbij de ander met een gebroken hart achterbleef en ik nauwelijks verdriet voelde. Het is zelfs zo dat ik de dag na de breuk iemand ontmoette waar ik jaren gelukkig mee ben geweest. Ik stapte er zo overheen. Voelde wel schuld, probeerde vriendelijk en duidelijk te blijven, maar sloot het volledig af voor mezelf. Liefdesverdriet duurde toen sowieso niet langer dan een maand. Ik voelde me even rot, maar huppelde enkele weken later weer vrolijk verder.

En nu ben ik woedend en vol onbegrip op iemand die hetzelfde bij mij doet. En dat terwijl mijn verstand zegt dat het echt een goede man is. Ik ben toen niet voor niks voor hem gevallen. Zijn gevoelens waren oprecht, hij probeerde het, het lukte niet, hij maakte het uit en sloot het voor zichzelf af en ging verder met zijn leven. Een leven waarin ik geen rol meer speel.

Mij lukt dit maar niet. Net alsof zijn verder gaan nog steeds in retrospect afdoet aan wat we hadden. Of het gehalte van verdriet dat ik ervaar de liefde die we deelden een meerwaarde geeft (en zijn gebrek daaraan ook weer een bezoedeling is) Terwijl dat onzin is. Wat we deelden staat op zichzelf en zal nooit meer te veranderen zijn. Je kunt niet terug de geschiedenis in om iets te veranderen of bij te schaven.

Me hieraan vastklampen moet ook een functie hebben, anders zou ik het niet doen. Maar mijn eigen onbewuste motieven begrijp ik niet meer. Ben ik bang om terug te vallen in eerder verdriet? Eén ding moet ik mijn ex nageven, hij bracht me een heel stuk verder in een ander rouwproces. Helaas bracht dit verder brengen me ook steeds verder van hem, er werd teveel gedeeld.
Als het zo zou mogen zijn dat hij me door dat oude proces geleid zou hebben - een groot verdriet - en ik dit op een rustige en volledige manier zou mogen afsluiten, dan zou het nog een waardevol doel hebben gehad.
Maar als ik slechts het ene verdriet voor het andere heb ingewisseld dan is dat volledig nutteloos.

Ik wil het loslaten, ik wil hem loslaten. Mijn wereld wordt te klein door het verdriet, draait nog steeds teveel om hem heen, terwijl het om mij heen moet cirkelen.

Er zal vast nog wel progressie zijn. Ik ben gestopt met roken en geloof dat het me gaat lukken.
Ik kleed me de laatste tijd weer vrij expressief en weer in mijn eigen straatje, lekker veel fifties en sixties kleding! Vanochtend zomaar mijn haar in een kuif gedaan en ik ga ook gewoon zo naar mijn werk.

Maar er is ook stagnatie. Een huis dat in stadium van verval begint te raken. Uitzonderlijke vermoeidheid waardoor ik soms tegen de slaap moet vechten, het gevoel heb door stroop te waden en soms al tegen 21.00 uur in mijn bed lig. En nog steeds veels te veel traanmomenten.

Aanstaande vrijdag heb ik een vrije dag opgenomen, even een dagje meer om mijn huis op te ruimen en bij te slapen. Daarnaast denk ik erover om misschien toch maar eens met iemand te gaan praten, in ieder geval even bij mijn huisarts langs te gaan wat zijn advies is. Ik kom er zelf niet goed uit. Het is net alsof ik het allemaal bíjna kan vatten, bíjna kan omvatten, maar iedere keer toch nét niet.

En dan kom ik helaas toch iedere keer terug bij hetzelfde...

Hem.

En niet kunnen bevatten dat hij mij niet voldoende mist om er te zijn. Niet voldoende om me geeft om te willen weten hoe het met me gaat.

I just keep going in circles and circles...

Weet iemand tips over hoe je de uitgang kunt vinden?