Welke dag het was, dat je bij mij wegging, weet ik niet eens meer . . . . .
?¢‚ǨÀús-Avonds na werk kwam ik thuis, het huis was bijna leeg en ik wilde alleen nog maar dood.

Natuurlijk zag ik wel dat het de verkeerde kant uitging, maar ik voelde me machteloos. De afgebroken zwangerschap liet diepe wonden bij ons achter die nooit meer zouden genezen. Vakantie op Aruba mocht niet meer baten, het strand werkte als drijfzand en we zakten steeds verder weg in een oneindige diepte. Machteloosheid verdrong het de intense liefde die wij voor elkaar . . . De botte bijl doorkliefde iedere band die wij met elkaar deelde, niets was er meer over, je was weer vrij . . . . .

Een aantal maanden later zag ik je weer, zwanger van een vage vriend, die later je ergste vijand bleek te zijn en werd het ijzig stil . .
Tot ongeveer 4 jaar later ik je toevallig uit een winkel zag komen met jouw eigen dochter die verstopt was onder een grote bos met donkere krullen, een plaatje om te zien. Ik voelde kriebels in mijn buik en kom nauwelijks iets zinnigs uitbrengen. De vader van jouw dochter was gevaarlijk voor je geworden, ik bood hulp aan, maar was niet nodig. Ik red me wel was het antwoord, maar de context was, ik ben bang om je dichterbij te laten komen. Ik gaf je mijn nummer en we namen afscheid.

Jaren gingen weer voorbij ik en ik vond een nieuwe liefde en voelde me tegelijkertijd schuldig. Toen zat je daar, bij die tandarts, m'n maag schoot in een knoop. Je was niet alleen wat mij niets uitmaakt, ik zag alleen jou en verdronk in jouw ogen. je was wel heel erg slank geworden maar zag er niet echt goed uit het deed me een beetje pijn. Praten ging niet echt, waren we maar een keer samen, was mijn wens . . . . Mijn God, wat mis ik je.

Nog steeds kijk ik om me heen of ik je ergens zie, geen dag zonder gedachten aan jou. Ik kan je nergens bereiken en heb gehoord dat je ergens in België woont. Jouw zus zag ik lopen, maar reageerde te laat. Ik was te laat toen het tot me doorgedrongen was en geloof niet dat ze mij herkende

Het zal nooit meer hetzelfde zijn, maar de warmte van het verleden draag ik altijd met me mee.
Nu leef ik met een geweldige vrouw en kan echt niet meer zonder haar. Zij heeft mij, 4 jaar geleden een dochter geschonken, waarin ik ook jouw ogen zie, ze is m'n "Poekie" voor de rest van m'n leven.

M'n laatste wens is je nog eens te mogen spreken, reageer dan op dit schrijven