Vandaag heb ik hem nog gesproken nadat ik helemaal in de stress was geraakt van het berichtje van zijn vader (zie dagboekbericht). We praten heel gezellig en hij merkte dat ik niet helemaal oke was. Is vanavond bij me langs geweest om me te troosten (er zijn op dit moment een aantal dingen niet helemaal in orde) en me te steunen.
Heb hem uiteindelijk gevraagd wat ik van het gesprek met zijn vader kan verwachten. Nu hij er toch was kon ik het net zo goed aan hem vragen. Het kwam erop neer dat hij geen relatie wil maar vriendschap omdat hij gelooft dat hij er op die manier beter voor me kan zijn. Vrienden, wat haat ik dat woord als dat uit zijn mond komt! Heb gehuild en gehuild, dit is dan het einde. Heb alles gedaan wat ik kon.
En tot overmaat van ramp zegt hij ook nog vrienden met haar te zullen zijn. Hoe kan dat????

Nadat hij me een uurtje alleen had gelaten (op mijn verzoek) hebben we een beetje zitten praten. Over de alledaagse dingen en het rare is dat we hebben gelachen. En hij deed wat hij altijd deed, gaf me knuffels en kusjes op mijn voorhoofd.

Hoop dat jullie snappen dat ik hele tegenstrijdige signalen krijg. Hij ZEGT vrienden te willen zijn, maar DOET nog alsof we een stel zijn. (Voor de duidelijkheid: we zoenen niet en gaan niet met elkaar naar bed, die eer houd ik aan mezelf!) Aan de ene kant denk ik, hij wil niet meer met mij verder dus ik ook niet meer met hem. Wil hem dan ook niet meer zien. Maar als we dan weer samen zijn heb ik het gevoel dat het wel goed komt. Als ik het maar de tijd geef. Zou dit zo zijn of houd ik me vast aan iets wat niet meer is?

(1 ding weet ik wel, in tegenstelling tot de verhalen die ik hier lees is hij niet gemeen tegen mij en maakt hij geen misbruik van mij. Hij wil er oprecht voor me zijn, maar dat maakt het misschien nog wel moeilijker!)