Wilde hierover toch nog even mijn gedachten over geven, ondanks dat ik er al heel veel verschillende meningen over gelezen heb.
Om in het begin het contact te minimaliseren lijkt mij heel verstandig, voornamelijk puur voor jezelf. Het staat het helingsproces in de weg. Ik merkte iig dat contact met mijn ex, zelfs in de vorm van een mailtje, mij zo ontzettend veel deed dat ik weer dagen lang de kluts kwijt was. En dan is het, uit puur zelfbescherming, het beste om mezelf dat niet aan te doen.
Merk nu dat het minimale contact wat er is me iets minder 'van slag' brengt en zie dat maar als een vooruitgang in het helingsproces. Hem nu zien zou me echter weer helemaal terugwerpen, ondanks dat de verlangens daarnaar wel bestaan - beter niet dus. Komt bij dat ik ook echt wel weet dat hij het er ook moeilijk mee heeft en het bij hem ook weer verwarring zou geven. Nu kan ik dat natuurlijk blijven doen (zijn deur staat voor me open) in de hoop dat ik voldoende verwarring kan creëren om hem weer terug te winnen, maar realistisch gezien lijkt me dat niet de juiste manier om een doorstart te maken (eh duh). We zouden in no-time weer in dezelfde niet werkbare situatie zitten. Kortom, ik moet mijzelf en hem rust gunnen zodat we weer volledig helder van geest zijn en in onze kracht komen te staan. Daar komt bij dat als ik terug denk aan de relaties die ik zelf beëindigd had ik zelf ook rust en afstand wilde.

Járen geleden (ik was toen 20) had ik een relatie die twee jaar duurde. Toen maakte hij het uit omdat het gewoon niet goed meer liep. Desondanks wist ik dat ik nog steeds gevoelens bij hem op kon wekken, die staat van verwarring waar ik het over had, en jong als ik was liet ik toen niet los. Na die twee jaar hebben wij nog zeker vijf jaar aangemodderd!!! Regelmatig afspreken, met elkaar naar bed en niet openstaan voor andere relaties. Als er iemand anders op ons pad kwam wist de ander dit over het algemeen weer snel in te slaan. Dan kwam er toch jaloezie opzetten en een soort van 'wij hebben eerste rechten op elkaar' of zoiets belachelijks. Jáááren heeft het dus geduurd voor we echt los van elkaar waren en af en toe dachten we heel even dat we weer samen zouden komen maar als het erop kwam dan trokken we ons weer terug.
Nu ik ouder (en een beetje wijzer) ben zou ik dit niet meer zo aanpakken. Ook al om het feit dat ik gewoon geen zin (en tijd) meer heb om zoveel jaren kwijt te raken.
Waar we na de relatie voor 'gingen' was vriendschap en dat is uiteindelijk gelukt, maar dat is wel met heel wat kleerscheuren gegaan! Iedere x als ik hem zag ging ik huilend naar huis en dit herhaalde ik nagenoeg dagelijks. Jaren lang dus. Ahum. Tja...je bent jong en dom zullen we maar zeggen.

Over vriendschap, ik las hier de comment ergens dat als je vriendschap met je ex accepteert je kiest voor een 2de rangs behandeling. Daar ben ik het écht niet mee eens. Vriendschap 'accepteer' je niet, vriendschap is net zo zeer een gelijkwaardige uitwisseling, een zeer waardevolle gift. Zeker na een relatie omdat het ook heel veel vergeving met zich mee moet brengen. Je kunt alleen maar bevriend raken met je ex als je hem volledig kunt vergeven, woede en rancune kunnen daarin geen rol spelen.

Ik ben met een aantal van mijn exen bevriend gebleven. Die van toen ik 20 was is nu één van mijn beste vrienden (al zou ik die weg dus niet direct aanbevelen). Ook een jongen met wie ík het uitmaakte omdat hij op dat moment erg onstabiel was is een vriend van me geworden. Hij is inmiddels gelukkig met een ander en zit veel beter in zijn vel en dat doet me alleen maar deugd!
Dan zijn er de exen waarmee ik niet beste maatjes ben, maar nog steeds een paar x per jaar mee afspreek. Omdat ik het fijn vind om te horen hoe het met ze gaat. De genegenheid die er was is gebleven en was een mooi fundament voor een vriendschap. Daarnaast zorgen vergeving en oprechte genegenheid ervoor dat ik op den duur deze mensen het beste gun. En zij mij. De vriendschap die ontstond na de relatie maakte het hebben gehad van die relatie in het verleden juist waardevoller voor mij. En dat helpt weer in het écht een plek geven. Het voelde dan als een rond circeltje. Een hoofdstuk in mijn leven met iemand die het waard was om een tijd naast mij door het leven te gaan.

Mijn filosofie in deze is altijd geweest: Als je iemand zo bijzonder en zo speciaal vindt, meer dan andere mensen en de relatie lukt niet, wil dat niet meer zeggen dat hij/zij niet nog steeds boven de rest uitstijgt voor je. En dan heeft deze persoon dus een toegevoegde waarde in mijn wereld.

Moet ik wel bij zeggen dat het voor mij altijd verschil maakte hoe het uitging. Mannen die vreemd gingen, relaties die met grote ruzie uitgingen, kerels waarbij ik achteraf dacht...'tjeez, ben ik echt op die eikel gevallen?'...tja, die zijn niet meer in mijn leven. Why should I?
Maar de personen waarmee er wel liefde was en het op de een of andere manier niet lukte en die waardig eindigden, die koester ik nog allemaal!!!

Dit feit geeft mij toch wel hoop op een mooie vriendschap met mijn laatste ex in de toekomst.
Helaas, het blijft toekomstmuziek omdat ik mezelf dus niet meer hetgeen aandoe als 15 jaar geleden. Verdriet en verlangens zullen eerst moeten slijten. Het moet een plekje krijgen en de hoop op meer moet weg zijn. En ik moet het in de tussentijd ook niet gaan verklooien door dronken aan te bellen (laatste blog ) of dramatische uitingen te doen. Realistisch gezien weet ik ook wel dat je zelfs dan nog prima kans hebt op een vriendschapsband, maar dat het dan een veel verder toekomstmuziekje wordt omdat de ander dan op een gegeven moment zegt, sorry...hier heb ik geen zin in, blijf voorlopig uit mijn leven jij raar hysterisch mens .
En jij blijft dan nog weken rondlopen met een gevoel van vernedering en een zeer beschadigd zelfbeeld. Kan je er ook echt bij gebruiken als je al zoveel liefdesverdriet hebt!

Daarbij lees ik ook op veel forums het advies om het initiatief van het eerste contact bij de dumper te leggen. Dát vind ik nu echt klinklare onzin! Ik, de gedumpte, heb er toch veel meer verdriet van? Moet het dan niet aan mij zijn om te bepalen wanneer ík weer klaar ben voor contact? Ik heb helemaal geen zin om een passieve, afwachtende houding te moeten aannemen tegenover mijn ex. Mooi gezegd hoor, wachten tot hij/zij contact opneemt maar natuurlijk niet écht wachten, je moet er wel voor zorgen dat je in de tussentijd het weet te verwerken. Túúrlijk.
Ik heb mijn ex heel erg duidelijk gemaakt dat ik hém zal laten weten wanneer ík er weer klaar voor ben om elkaar te zien en dat ík dan contact zal opnemen. En dat ik er voor dat moment aanbreekt niet klaar voor ben om hem te zien. (Natuurlijk zit je nog steeds met de hoop dat hij voor je deur staat, maar je weet iig dat áls dát zou gebeuren dit bepaald een wondertje te noemen zou zijn). Dat we om de paar dagen nog mailen, tja daar kiezen we dus allebei voor op het moment. Maar heb dan ook aangegeven dat dat het enige contact is waar ik op het moment ruimte voor heb.
Het initiatief heb ik dus bij mezelf gehouden en dat voelt eigenlijk wel als een empowerment.

Kortom, probeer je waardigheid te bewaren is mijn advies (ook zeer zeker aan mijzelf) en houd je hoofd omhoog. Als er contact is zorg er dan voor dat het op een moment is dat je helder van geest bent en niet verteerd wordt door emoties. En ga een vriendschap pas aan als het echt weer fijn is om elkaar te zien en te spreken, zonder terugslag. Eerder heeft geen zin.

Een mooi oud gezegde vind ik:
"Iemand die altijd met een gebogen hoofd door het leven gaat ziet alleen maar sterren als hij tegen een muur oploopt".