vragen vragen vragen

afbeelding van Esli

waarom boeit het mij dat ik hem niet meer boei.

waarom is hij niet meer geinteresseerd in mijn gedachten en gevoelens

hoe kan het dat hij doorgaat met zijn vrolijke leven zonder enig teken van verdriet, zonder enig teken van: sjit daar heb ik toch iets waardevols verloren.

wanneer gaat die woede toch over

hoe kan het dat ik hem - die ik zo mis - het liefst keihard knockout zou willen slaan, nou ja, eigenlijk niet knockout want dan voelt hij niets meer. dat is toch tegenstrijdig?

ik wil dat mijn hoofd stopt met vragen vragen vragen. ik wil niet meer correcte antwoorden vinden want die zijn er niet. ik wil het niet meer.

trusten

afbeelding van Sharkane

Hey Esli, Dit zijn vragen

Hey Esli,

Dit zijn vragen die iedereen zich wel zal stellen. Waarom ben jij zo nog obsessed bezig met iemand die helemaal niet meer aan jou denkt?

Uiteindelijk ben je het zo zat om je alles af te vragen, om te huilen. Dat je de kracht vind om je leven weer normaal op de rails te zetten! Bij de 1 duurt het langer dan bij de ander voordat ze door hebben dat ze verder moeten en er ook daadwerkelijk aan gaan werken.

Maar als je je dit lang genoeg blijft afvragen, komt er een tijd dat je denkt: ik verdien beter. En vanaf dat punt zal het al zoveel beter met je gaan! natuurlijk wel met de nodige dipjes... maar uiteindelijk worden deze ook minder, totdat je naar de zonsondergang kan kijken en kan zeggen: Wat is het leven toch mooi!

Success ermee!

afbeelding van Anoniempje2

Vragen, vragen en nog maar vragen

Hoi iedereen

Inderdaad. Waarom gaat hij weg en waarom ben jij ineens niet meer in zijn gedachten? Hij stuurt je een mailtje met de vraag of het goed gaat, stuur je hem een berichtje terug om te laten weten dat het niet goed gaat en plots hoor je niets meer van hem.
Ik heb een relatie van meer dan drie jaar achter de rug met iemand waarvan ik dacht dat hij de ware was, bleek uiteindelijk de laatste maanden van de relatie dat hij geen empathie had voor mijn gevoelens, dat hij zijn streek miste en dat hij bang was van mij. Bref ik ben ervan overtuigd dat ik gedurende al die jaren mezelf heb weggecijferd voor hem en dat hij uiteindelijk nooit om me heeft gegeven.
Ik weet rationeel en emotioneel dat ik beter af ben en dat dit zeker op de lange termijn het geval zal zijn. Toch voel ik me rot. En waarschijnlijk zal dit nog een tijdje duren. Ik weet het ook niet meer, maar ik weet wel dat er een dag zal komen dat hij en de relatie een vage herinnering zal zijn.

Sterkte