Vandaag een redelijke dag, behalve deze avond dan word het lastig.
Ik vraag me af hoe het met je gaat. Ik negeer je compleet en eerlijk gezegd heb ik niet de drang om je te sturen!
Ik wil ook niet meer praten over wat of wie zn fout het is en al zeker niet om te horen of je bij je beslissing blijft.
De dag dat we elkaar zullen zien, zal voor mij eentje zijn om samen een koffie te drinken…maar praten over het verleden hoeft niet bij de eerste keer dat ik je zie. Gebeurd dit toch, dan zal je me snel zien verdwijnen terug.

Je bent best aardig bezig om mij ook te negeren, alleen vraag ik me af hoelang je het kan volhouden…ik weet jammer genoeg dat je ook koppig kunt zijn. En waarschijnlijk had je al wel verwacht dat ik je een sms zou sturen over hoe hard ik je mis. Mooi niet!

Ik voel me verdrietig maar soms ook teleurgesteld, hoe kon je nou opgeven, weglopen terwijl we zouden trouwen.
Op sommige momenten ben ik ook kwaad op jou, en zou ik je willen kwetsen en daarmee bedoel ik niet je bewust pijn te doen ofso maar gewoon dat je beseft wat je opgeeft.
Je denkt dat je je eigen geluk kunt maken zei je me, maar hoe graag ik je ook zie…en hoe lelijk het ook klinkt..veel geluk gun ik je op deze moment niet meer. Je zou en je verwacht waarschijnlijk dat ik je het wel gun, omdat je weet dat ik ook te goed ben, maar deze keer mooi niet!

Ik weet me soms geen raad, hoe ik je moet aanpakken…negeren of niet..
Ik heb me alvast voorgenomen om even niets meer te laten horen van me…maar de dag dat ik toch de stap zet…weet ik niet eens wat ik jou moet zeggen.

Ik wil je wel bedanken, ik zie nu in waar het fout is gelopen en niet door die banale ruzie's of misverstanden.
Hopelijk wil je ooit naar me luisteren wat ik je te zeggen heb daarover en het ook even de kans geven om het te laten bezinken.

Denk je nog wel eens mij voor het slapen gaan? die vraag stel ik me elke avond als ik in bed kruip.
Kon ik maar voor 1 keer in je gedachten komen woelen.