* had ik net net een leuke zomer achter de rug en tegen midden september was ik zo goed als volledig hersteld van mijn ongeval dat ik in maart gehad had.
* Had ik mister assewhole net een peperduur fototoestel gekocht en we vertrokken samen op groepsreis van 12 dagen...

Toegegeven, toen voelde ik al dat er iets moest veranderen in onze relatie, wilden we eeuwig samenblijven- maar ik kon het goed verbergen, diep in mezelf.. legde dat irritante stemmetje zo het zwijgen op.
We waren 6 maand ervoor al een maandje uit elkaar geweest omdat hij verliefd was geworden op iemand anders.. Toen die dame hem niet moest hebben kwam hij met hangende pootjes naar mij terug..
ik wou zou graag normaal lijken "huisje tuintje boompje kindje zoals iedereen.. en misschien naief van mij maar ik zag hem echt wel graag en ik dacht dat hij teruggekomen was voor mij, voor ons.. voor onze toekomst.....dus ik heb hem met open armen ontvangen...stopte met de pil, deed nog meer moeite voor hem, om mijn maanden van "behulpzaamheid" tijdens mijn herstelperiode in te halen

maar de bittere waarheid is dat het nooit meer hetzelfde geworden is ...

Als ik geweten had dat het toen al aan de gang was...dat zijn "overwerken" helemaal niet zo onschuldig was. Dat hij niet bij zijn ma bleef slapen, maar bij haar...

Ik ben nog steeds furieus op mezelf dat ik toen zelf de beslissing niet genomen heb om weg te gaan ipv rustig af te wachten en te hopen op een mirakel
.
My God, wat heb ik daar toch spijt van..
van al die moeite die ik in hem gestoken heb....van de gesmeerde boterhammen tot peptalk tot geld dat ik toegestoken heb, tot de troostende schouder toen hij depressief en werkloos was, de knuffels, de sex.. alles wat ik voor hem geregeld heb, van de aankoop van ons huis tot schoonmaak ervan.

verloren moeite noem ik het..
Ik ben na 8 maand nog steeds verbitterd (from time to time), verdoofd, niet in staat iemand nieuw in mijn leven toe te laten, laat staan iemand te vertrouwen.
Terwijl hij lachend door het leven gaat, binnen een 3tal weken wordt zijn baby geboren, hij is getrouwd ondertussen , de zoon van 15 zegt al papa tegen hem...

Ik durf te wedden dat hij niet eens 1 keer in die 8 maand aan mij gedacht heeft !!!
en dat doet zoveel pijn......nog wel het meest van allemaal.
Ik bezie het altijd als "de vuilzak" die je buitenzet en waar je gewoon niet meer aan denkt...
en ja, naast de pijn is dat ook niet zo goed voor je zelfvertrouwen, uiteraard..

pas op: ik wil wel positief eindigen : het gaat vrij goed met mij!
volgend jaar deze periode is mijn eigen stulpje volledig af, is mijn katje geboren en woont het al even bij mij, ben ik in de zomer op reis geweest - bestemming ligt al vast, dus ik kan rustig plannen beginnen maken.Ik hou van mijn job, van mijn vrijwilligerswerk daarbuiten en kan al bij al héél goed mijn plan trekken alleen...ik weet nu wie mijn vrienden zijn en wie niet. Ik werk aan mijzelf en aan mijn conditie en last but not least : ik weet nu dat ik mijzelf niet moet wegcijferen, dat ik voor mijzelf moet opkomen en moet luisteren naar dat stemmetje in mij... Een tweede keer lapt niemand mij dit nog hoor!!! dat staat als een paal boven water !

en ja, de kans dat ik nog iemand tegenkom en een eigen gezin kan stichten is er nog steeds. ik ben nog maar 28 en volgens moeder natuur heb ik nog wel even de tijd.. dat weet ik allemaal wel...

We zullen wel zien wat de toekomst brengt zeker?