Sinds donderdag 'ging het' eigenlijk wel weer. De gekte was een beetje weggezakt, ik was een paar dagen vrij waardoor ik dat werkmaskertje niet op hoef te zetten en gewoon lekker kon sjacherijnen en huilen als de tranen op kwamen zetten.
Gisterenochtend voelde ik me wel 'ok'. Merkte dat ik ineens een liedje op de radio meezong. Toen, in die wel goede flow toch een mailtje naar 'm geschreven (wat had ik nu ook al weer met mezelf afgesproken? Maand geen contact? Ja toch?!). Een soortgelijk mailtje als dat ik een week geleden van hem ontving (wat hij aan het doen was, beetje algemeen). Had daar (nog) niet op geantwoord. Heb onder het mom van 'het is onbeschoft om niets terug te mailen' (uiteraard is het niet onbeschoft om iemand te dumpen ) een mail geschreven met een paar dingen die ik graag met hem had willen delen (dat mijn auto gerepareerd is en ik een nieuwe baan begin per 1 maart). Verder de mail ontdaan van emoties, geen 'ik mis je's' erin of vragen om bevestiging van zijn kant. Wel geëindigd met een 'dikke knuf' (so much for being angry cause he dumped me...).
Enfin, positief geladen mail geschreven maar had 'm nog niet verstuurd. In Drafts bewaard.

Gisterenavond werd de vriend van mijn beste vriendin 40. Ze had een zaaltje gehuurd voor zijn surprise party. Ik heb haar in de middag geholpen het zaaltje te versieren en ben daarna eerder terug gegaan naar de zaal om alles klaar te zetten (beamer, muziek, consumptiebonnen uitdelen, etc).

Hoe verder de avond vorderde hoe meer ik hem miste. Hij had erbij moeten zijn. Probeerde nog wat te babbelen met bekenden (wat eigenlijk ook alleen maar over 'hem' ging). En je kent het wel, 'genoeg vissen in de zee'...'ehh ja, fijn...helaas val ik niet op vissen'.
Probeerde mee te doen, wat te dansen, liet me nóg maar een wijntje inschenken, maar alles in mijn lijf schreeuwde alleen maar om hém en op een gegeven moment werd ik bezeten van het plan om nog even bij mijn buurman te gaan buren. (Mijn ex woont 1 straat achter mij, hemelsbreed zit er letterlijk 200 meter tussen ons). Dit duivelse plan met mijn vriendin gedeeld en haar gevraagd om me in godsnaam te vertellen waarom het beter zou zijn om dat NIET te doen. Zij zei: 'omdat je dan weer een week paniekaanvallen hebt?'; Ik: 'afgezien daarvan?'. "Omdat je dan weer een week zit te janken?"; Ik: 'Afgezien daarvan?'.
Geen enkel argument leek mij goed genoeg. Weer een week naar de klote? Nou boejah...zolang ik 'm nu maar even kon zien.

Ben rond een uur of 11 daar weggegaan. Beetje in de hoop dat mijn fietsje mij gewoon veilig naar huis zou brengen (alsof ik niet op dat fietsje zat, hè). Uiteindelijk reed die fiets namelijk gewoon zijn straat in.
En daar stond ik dan, voor zijn huis. Zijn lampen aan, kat Aagje voor het raam die mij heus wel zag, beweging in de huiskamer. Heb daar een minuut of 3 staan twijfelen.
Wat uiteindelijk de doorslag gaf was het feit dat ik behoorlijk aangeschoten was. En tja, hoe sta ik dan voor mezelf in, kan ik met mijn zatte heartbroken kop wel een besluit maken en zit hij daar nu werkelijk op te wachten? Zatte ex-lief over de vloer?
Toen met mijzelf een deal gemaakt. Als je nu naar huis gaat mag je die mail naar m versturen. (Contact moest er zijn dus).
Vervolgens keihard naar huis gefietst, flink uitgehuild en inderdaad die mail gestuurd (gelukkig had ik 'm al geschreven want in mijn benevelde toestand van gisterenavond was het een emotioneel drama verhaal geworden).

Daarna in slaap gevallen om een uur of 4 later wakker te worden met een droge mond en een bonzend hoofd.
En de eerste gedachte die op dat moment door mijn gedachten schoot?

GODZIJDANK heb ik mezelf kunnen vermannen (vervrouwen) en heb ik niet aangebeld! Dan was ik nu weer volledig stuk geweest! En waarschijnlijk een vernedering rijker! Halleluja! Zelfs de dronken geest behoudt toch nog een heel klein beetje verstand. (klein beetje, klein beetje, I know).