Ik heb wat informatie opgezocht over midlife crisis, en de symptomen lijken heel erg op wat mijn vrouw heeft. Misschien wil ik teveel in geloven dat dit de oorzaak is, maar misschien is het gewoon zo. Ik had al een vermoeden, maar door een artikel gelezen te hebben is die zo goed als bevestigd. Geeft mij nog meer kracht door nu haar pijn en vluchtgedrag te accepteren door tijdelijk als vriend haar te ondersteunen. Dat verklaart ook waarom ze 180 graden is veranderd, dat ze pijn heeft, en alleen vlucht om de pijn te verzachten. En dat ik het erger maak als ik haar juist wil adviseren, haar wil duiden op midlife crisis, haar wil inspelen op haar geweten etc. Nu gaat het veel beter, sinds ik de situatie van NU heb geaccepteerd, ook dat is liefde, en respect, nu we hebben uitgepraat, blijkt dat ze zelf gewoon de gevoelens (tijdelijk) niet kan onderdrukken. Ze had in het verleden ook aangegeven effe uit de gezinssituatie te stappen, pauze te nemen, om haar leven te overpeinzen, de situatie was tijdelijk pijnlijk en verstikkend. Nu ze die ander gevonden heeft is het haar ideale vluchteiland, maar dat is mijn waarheid, haar waarheid is dat ze helemaal niet bezig is met de toekomst maar dat ze nu iets voor hem voelt en dat ze niet wil laten tegenhouden door wie dan ook. Ja, dit doet pijn, maar wat veel troost biedt is dat ze nog steeds van me houd, tijdelijk op een ander manier, en we nog veel liefde en respect voor elkaar over hebben. En zoals het nu gaat is het voor alle partijen gewoon minder dramatisch, zeker voor mij. Nu ik bijna zeker weet dat het midlife crisis is en dat het jaren kan duren voordat dit overgaat, heb ik voorgenomen om sowieso nog lang niet aan scheiding te denken. Voor de duidelijkheid, onze berusting is niet dat we allebei al een beslissing hebben genomen over ons huwelijk, nee, onze berusting is voor het hier en nu situatie, later zien we wel. En dat ze op dit moment niets voor voelt om aan ons huwelijk te werken, ze denkt op dit moment alleen maar aan hier en nu, ze denkt nu totaal niet aan de toekomst.
Ik eerst ook niet, maar begin nu meer grip op mijn leven te krijgen, doe mijn eigen dingen, versterkt de band met mijn kinderen, zoek vrienden op, probeer mijn zaak op de rails te krijgen (is moeilijk klanten te krijgen op dit moment), verwacht financiële problemen (is relatief peanuts vergeleken met crisis nu), heb meer zelfvertrouwen, ben tijdelijk een goede vriend en vader van de kinderen voor haar.
Maar na het lezen van het artikel over midlife crisis heb ik nu toch wat hoop en verwachting over de toekomst van onze relatie. Namelijk alles duidt op midlife crisis bij haar, maar hoe lang kan het duren, maanden, jaren? Is het bij mannen anders dan bij vrouwen? Hebben jullie daar ervaring mee? Ik heb nu in ieder geval de kracht om deze situatie jarenlang vol te houden, wil voorlopig de situatie niet verergeren door zelf een partner te vinden en te vluchten, zowel voor haar als voor mijn dierbare kinderen. Maar wat als ik de vrouw van mijn dromen ondertussen ontmoet? Voorlopig heb ik behoefte aan vrienden en familie, mensen die begrip voor mij hebben, die mij willen aanhoren, mij het gevoel geven dat ik besta. Kijk, idealiter komt ze weer over een tijdje of langer weer terug, maar ik wil geen valse hoop, ik ben bang dat de midlife crisis verklaring mij wat valse hoop gaat geven. Op dit moment ben ik daar niet bang voor, ik heb me namelijk al voorbereid op het ergste, dus als het toch beter gaat dan is het alleen maar mooi meegenomen. Mijn pijngrens is nu ook hoger, ben niet meer zo ingedut en verwend, zoals in de oude vertrouwde en veilige situatie. Al met al heeft het me beetje bij beetje gesterkt, het gaat in kleine stapjes. Het is niet zo dat ik nu opeens alles aankan, nee, ik voel nog steeds ups en downs soms, maar de pijn is niet meer onverdraaglijk, en elke downperiode kan ik veel beter aan, voel me niet meer hulpeloos en radeloos.
Ach, midlife crisis of niet, er zijn altijd meerdere waarheden, nu mijn waarheid, en haar waarheid. Soms wil ik te geforceerd overal een verklaring hebben, komt denk ik door de onzekerheid en angst de belangrijkste in mijn leven te moeten verliezen. Die drive heb ik meer laten varen, maar het maakt mijn leven op dit moment verdraaglijker, minder pijnlijk, vooral omdat ik haar nu nog meer begrijp, want dat was het meest pijnlijk, dat ik haar niet meer begreep, dat ik dacht dat ze een monster is geworden. Ja, er is iets veranderd, maar voor de rest is ze nog hetzelfde, nog steeds lief en sociaal, tikkeltje te dominant, heeft altijd voor anderen gezorgd, heeft zichzelf jarenlang verwaarloosd, maar nu even in de war en tijd nodig om even 100% aan zichzelf te denken, daar kan ik voorlopig mee leven. Hierdoor heb ik genoeg kracht om haar tijdelijk als beste maatje erin te ondersteunen, wat er ook gebeurt, in goede en slechte tijden, zolang tijd nemen als ze nodig heeft. Ja, ook dat is liefde, de liefde en respect onder ons is nog zo sterk dat ik hiertoe in staat ben. En heeft het ook voor gezorgd dat ze niet alle banden wil doorsnijden, ze houdt nog van ons en de kinderen, en we slapen nog naast elkaar. Haar loslaten was het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen, maar is liefde ook niet loslaten?
Ik heb nu sterk het gevoel dat wat er ook gebeurt, ik gelukkig zal blijven, alles beter is mooi meegenomen, en ik heb hierdoor een sterker band met mijn kinderen, vrienden en mezelf meer dan ooit. Deze gebeurtenissen zal ik nooit meer vergeten, heb ik tenminste ook wat meegemaakt in mijn bijna perfecte huwelijk, heb ik tenminste een mooi verhaal voor mijn kleinkinderen in de toekomst als ik het geluk mag hebben oud en grijs te worden