Online gebruikers
- BerizavLak
Het vliegt me even helemaal aan, naar een zware 2 jaar, waarin mijn vader ziek is geworden, is overleden en miij ex meheeft verlaten, en ik met veel moeite me op de been heb weten te houden.n En nu mijn broer die ziek is geworden.
Is het volgende probeen ontstaan dat ik er echt niet bij kan hebben, vanmorgen een vergadering gehad op het werk en over 1 jaar sta ik hoogswaarschijnlijk op straat. Mijn enige houvast op dit moment en ik denk, hou moet ik nu verder.
Ik heb zo weinig energie om ook hier nog mee bezig te moeten, ik weet gewoon even niet meer hoe ik nu verder moet.
Misschien klinkt het wel of ik teveel medelijden met mezelf heb, maar ik vind het nu wel eens genoeg wat een mens aan kan.
Het speelde al een tijd dat de kans bestond dat er ontslagen zouden vallen, maar ik duwde het bewust bij me weg, het komt zoals het komt en vond daar wel mijn rust in, maar nu dus even niet.
Ben teleurgesteld in de mensen om me heen, heb het gevoel dat ik het helemaal alleen moet doen, dat niemand het wat kan schelen,
Moest het nu even kwijt, morgen gaat het vast wel weer beter.
Dank jullie wel dat ik even mijn ei kwijt kon.
Principessa.
@Principessa
Hey Principessa
Ik denk dat ik je kan begrijpen :
na mijn relatiebreuk kreeg ik te kampen met heel gezondheidsproblemen
4,5 maand na de breuk kreeg ik mijn ontslag
ben door een diepe put gegaan maar heb gevochten en 3 maand later had ik een nieuwe job
Soms lijkt het dat alles in het leven tegenslaat maar achteraf (hoe raar het ook klinkt) lijkt het dat het leven je een lesje wou meegeven en op alle vlak een radicale ommezwaai beoogde.
Probeer het positief te bekijken omdat je het signaal kreeg omtrent de job (toch beter dan een onmiddellijk ontslag, niet?); begrijpelijk dat je nu even terugvalt; laat er wat tijd over gaan, je hoeft niet morgen te beginnen uit te kijken naar een nieuwe job; misschien lukt het je wel over een maand of misschien nog wel later; gebruik ook eerst voldoende tijd in welke richting je wil gaan uitkijken
Sterkte!!!!
Diep
Kan het begrijpen
@Principessa.
Heel veel sterkte, meid. Ik kan me dat tekort aan energie voorstellen. Maar probeer wel de mens(en) te zien in je omgeving die het wel kan schelen (al is het er maar eentje).
Gelukkig duurt het nog een jaar voordat je ontslagen wordt. Wat let je om nu al stevig rond te kijken. Wie weet of je zo er door heen mazzelt (als je niets doet, weet je zeker dat de bijl gaat vallen).
Heel veel sterkte dus. Groetjes, Theo.
hoi sterkte meid hoop dat je
hoi sterkte meid hoop dat je je er door heen slaat
peter
ik snap je heel goed, had
ik snap je heel goed, had zelf alles (vast contract, katjes, huis) achtergelaten voor mijn ex en stond letterlijk met lege handen, geen huis, geen baan, geen vrienden, geen richting, mijn hart kapot, vele illusies armer en paniekaanvallen. Ben helemaal vanaf 0 begonnen en kreeg zo'n halfjaar geleden als klap op de vuurpijl ook nog gezondheidsproblemen. Lekker he, je daar helemaal zelf doorheen slaan, het geeft je inderdaad soms het gevoel alsof je er alleen voor staat. Op zo'n moment wil je eigenlijk wegkruipen en heeeeel langzaam weer dingen beginnen, en al helemaal niet vanalles moeten regelen, alles nieuw en onbekend. Maar weet je, het is mij ook gelukt en vraag niet hoe. En af en toe vind ik mezelf ook heel zielig maar daarna voel ik de kracht weer terugkomen .
Het enige advies is: doe gewoon je best, wat niet gaat dat gaat niet lieverd!!! En je staat er absoluut niet alleen voor, er zijn altijd mensen die je willen helpen, de mensen op deze site bijvoorbeeld zijn al wildvreemden van wie ik nooit zoveel lieve reacties had verwacht op al die blogjes die we in onze sombere momenten schrijven. Bedenk ook dat je nog een jaar de tijd hebt, ga dus heel op je gemakje als je je betere dagen hebt aan de slag met zoeken. Als je verdrietig bent gewoon even niet en dan laat je het gewoon effe lekker allemaal links liggen en ben je even lekker verdrietig.
Wat voor werk doe je trouwens misschien kunnen de mensen op het forum je nog wel adviseren of helpen?
mrbean @principessa
Hey principessa, ongeluk komt helaas zelden alleen. Het is niet alleen dat er van alles om je heen gebeurt, maar je bent er ook gevoeliger voor, het is ook een soort mijlpaal. In de periode waarin je sterker was zou het je minder opgevallen zijn, nu komt dat ook nog erbij. Ik heb destijds in een hele onzekere periode gezeten, net mijn baan opgezegd om freelancer te worden. Ik had gerekend op de steun en hulp van mijn ex, maar ik heb het alleen moeten doen. Ik zag er tegenop, had helemaal geen zin meer in, als mijn gezin toch uit elkaar is gevallen. Maar ik had geen keus dan te knokken, voor mezelf en mijn kids. Als het moet, om te overleven, dan kun je het wel. Twee jaar later moet ik zeggen dat ik totaal geen spijt heb gehad met die keus. Ik heb door die ommezwaai hele nieuwe mogelijkheden kunnen ontdekken en het gaat me nu erg goed af. Destijds had ik het nooit gedacht dat ik het nu zo ver zou schoppen.
Zie het als een kans, kans op een ommezwaai, verandering is niet per definitie slecht, het wordt wel anders. En wie weet kijk je over een tijdje er heel anders tegenaan, namelijk dat het leven jou kansen biedt om ervan te leren, ook al lijkt het op dit moment niet zo.
Kop op, je bent sterker dan je denkt. Kijk naar de mogelijkheden, misschien is dit de kans op een nog leukere baan, iets wat nog dichter bij jezelf zit? Laat het geen angst worden, angst blokkeert je, angst voor tegenslag, angst voor verandering, angst voor het leven omdat het veel energie kost. Als je je laat meevoeren met de rivier, dan kost het geen energie, dan gaan dingen meer vanzelf en gemakkelijker.
Een baan is niet niks, het is onderdeel van je identiteit, en als je die verliest heeft dat een enorme impact. Het zorgt ervoor dat je net als bij een breuk je leven opnieuw moet ordenen, je eigenwaarde en identiteit weer moet opbouwen. Niet voor niets vragen mensen niet alleen naar wat voor een persoon je bent, maar ook wat voor werk je doet. Hopelijk zul je gauw weer iets anders vinden, je bent in ieder geval ruim op tijd op de hoogte gesteld.
Wens je veel sterkte en succes.
Mr Bean
@principessa
Lieverd,
Het komt nooit alleen,ellende.Zo denk je het een beetje op de rit te hebben en hup,hier een tegenslag.
Op het moment zie je het niet meer wat een ander ook zegt.De woorden van het komt en het lukt,raken je amper.
Je bent iemand die denkt aan andere,nu jij.En dat moet ergens een trigger zijn.Jij moet in opstand komen om uiteindelijk te zeggen..opzij,nu ik!!
Je voelt je alleen en niet begrepen,een schouder zou nu uitkomst bieden.Neem de mijne,ik heb nog 1 goede en die werkt prima.
Hele stevige kroel!!!
kus