Daar zit ik dan, op zaterdagavond... in mijn nieuwe huis met tranen in me ogen. Let op het is een lang verhaal maar misschien is het eraf schrijven wel juist goed..

2 jaar geleden leerden we elkaar kennen in een kroeg in mijn woonplaats, hij was op voetbalkamp daar. Met een cheesy openingszin van zijn kant begonnen we het gesprek, onafscheidelijk na 1 avond. We hebben elkaar nog 3 x vaker gezien dat weekend, en hij vertrok weer naar zijn woonplaats. We besloten contact te houden, maar omdat de afstand te ver was, en onze levens te druk verwaterde het contact..

Anderhalf jaar later ( afgelopen augustus) vonden we elkaar weer terug, we spraken af en hebben heerlijk genoten, echter vond hij het die keer te snel gaan. Zonder enige waarschuwing negeerde hij me zomaar, pas na 2 weken geen contact te hebben kreeg ik een uitleg..Ik kwam erover heen, en ging door.

Tot ik in een zwak moment begin december hem een smsje stuurde, dat ik hem miste en weer wilde zien. Dit bracht een hoop los, aangezien ik ook zou gaan verhuizen. Ik zou dichterbij komen wonen, en daar had hij wel oren naar. We hebben 2 maanden heerlijk doorgebracht, we gingen weekendjes weg, hij was geweldig voor me.. En ik besloot vaart achter mijn verhuizing te zetten, en binnen een maand was alles rond.. En hij vond het zo geweldig bij mij in de buurt te wonen, dat we eindelijk wat op konden bouwen ( en nu ik dit typ, beginnen de tranen weer te stromen, want hier zit ik dan, zonder hem).

3 weken geleden, tijdens een lange wandeling vertelde hij me dat hij het niet wist, hij wilde me niet kwijt maar was niet hotel de botel.. hij had altijd relaties gehad en wilde nu wel een beetje genieten van vrijgezel zijn.. ik vertelde hem dat ik hem wel tijd wilde geven maar niet super lang wilde wachten, en dat snapte hij wel..

Sinds dat moment nam hij steeds meer afstand, ik kreeg bijna geen berichtjes meer, er kwam geen moeite vanuit hem..helemaal niks. Sporadisch contact en verder niks.. Afgelopen zondag zijn we gaan wandelen, en ik heb sinds zondag we 2 berichtje gehad, 1 x dat hij dit weekend niet kan, 1 x fijn dat je klaar bent met werken..

Ik heb hem vanmiddag een appje gestuurd ( want ja op de een of andere manier is hem zien nogal moeilijk, hij heeft gewoon geen tijd zegtie), dat ik niet meer wil wachten, dat het mijn hart breekt en ik gek op hem ben, maar dat dit me sloopt. Dat hij geen moeite voor me doet, en dat ik dit niet meer wil. Dat hij maar gewoon moet genieten van zijn vrijgezelle leven.

Hier heb ik geen reactie opgehad, maar hier zit ik dan, in een huis waar ik heeeel blij mee ben, in een nieuwe stad ( waar ik nog niemand ken) zonder hem, degene die het helemaal zag zitten met mij.. Het liefst zou ik gaan stappen maar vriendinnen kunnen helaas niet.. Dus in tranen op de bank, en alles overdenken.. maar het kills me.. Ik ben gek op deze man, ik wil met hem verder.. en hij negeert het gewoon.