Anderhalf jaar verder.... maar nog steeds veel verdriet.

alles gaat goed, ik heb een druk sociaal leventje, heerlijke tijden met mijn zoontje, we hebben een goede regeling en goede overdrachten..

ik denk alleen nog veel aan hen, de pijn is niet meer zo hevig als eerst, maar nog steeds aanwezig..
Dat hij met andere dames bezig is, is voor mij nog steeds misselijkmakend en doet nog zoveel pijn ( ook al neem ik hem niks kwalijk)

ik weet gewoon niet meer hoe hiermee om te gaan, ik ben zo bang dat ik er nooit vanaf kom..

het gaat niet lekker, ik sta enorm stil en dat komt allemaal door (valse) hoop.

het ging eindelijk beter, met het overbrengen can ons zoontje kletsen we steeds langer, over ons zoontje enzo.. ik had hem nog een brief gegeven, met dat mijn liefde altijd sterk en oprecht is en was... en dat hij beter verdiend en dat ik dat nu kan geven, maar kk weet dat het te laat is enzo..

hij gaf me gisteren een bedankje voor de brief, en bleef kletsen.. ik moest op een gegeven moment aangeven dat ik weg moest en hebben normaal afscheid genomen..

Pfff ik moet gewoon van me afschrijven, even een dipje..

Het gaat over het algemeen best goed met mij, ik heb een hele fijne baan, een fijne woning, lieve vriendjes en vriendinnetjes en ik kan gewoon weer genieten en lachen zonder me altijd maar verdrietig te voelen.
Ik durf weer naar een toekomst te kijken, ben onafhankelijk en date zelfs af en toe weer ( niet voor een serieuze relatie maar gewoon voor de gezelligheid)

Maar nu komt mijn dip..

ik ga weer even helemaal stuk, twee weken lang mezelf best redelijk kunnen houden, nu zit ik er weer even helemaal doorheen .

hij is vandaag op vakantie vertrokken, en gisteren hebben we nog een kort app gesprekje gehad. Ik heb fouten gemaakt door te zeggen dat ik weer probeerde open staan om te daten, dat is helemaal niet waar..
ook over mijn gevoelens, dat het me zo pijn doet en ik verdriet heb en hem mis etc.

maar hij heeft veel dingen genegeerd, en dat raakt me ontzettend, hij vertrekt gewoon zo op vakantie.

het is voor de tweede keer over, voor de tweede keer ben ik mijn gezin kwijt... voor de tweede keer verlies ik in 1 klap alles.. en ik ben nog kapotter dan eerst..

in maart zei hij voor me te willen gaan, van me te houden.. ik heb zo vaak gevraagd denk je dat we echt een toekomst hebben, ja zei hij elke keer weer.. het voelde voor hem ook heel goed en fijn...

in de tussentijd werd ik geholpen bij het ggz, daar kwam uit dat ik helaas borderline heb, ik vind het moeilijk hiermee om te gaan door de taboe die hierop ligt...

Iedereen bedankt voor alle tips en steun!!, we zijn weer bij elkaar!!
Super blij was ik toen hij het kwam vertellen, en ook nu verteld hij dat hij met me wil trouwen, nog een kindje krijgen samen en hij is weer verliefd en ziet een fijne toekomst voor ons.. Top zou je zeggen toch, heb alles wat ik wilde...?

Helaas, ik kan best goed een streep zetten onder de dingen die gebeurd zijn en het achter ons laten en kiken naar een mooie toekomst met ons gezinnetje, echter.. er zit nog steeds iets zo dwars, waardoor ik zo gekwetst raak dat het mijn toekomst met hem echt in gevaar brengt.

Wat een drama allemaal, na veel heftige gebeurtenissen (depressie/kindje/samenwonen), heeft mijn ex de relatie verbroken in november ( zie andere blogs)
Ik heb hem heel erg gekwetst, en toen hij de relatieverbrak ook, ik heb in mijn pijn toen van alles eruit gegooid.. Tijdens relatie was ik depressief, en zat flink met mezelf in de knoop, waardoor ik nogal regelmatig chagerijnig kon zijn.
Hier heb ik hem veel pijn mee gedaan, en hij had tijd en rust nodig..