Wat een drama allemaal, na veel heftige gebeurtenissen (depressie/kindje/samenwonen), heeft mijn ex de relatie verbroken in november ( zie andere blogs)
Ik heb hem heel erg gekwetst, en toen hij de relatieverbrak ook, ik heb in mijn pijn toen van alles eruit gegooid.. Tijdens relatie was ik depressief, en zat flink met mezelf in de knoop, waardoor ik nogal regelmatig chagerijnig kon zijn.
Hier heb ik hem veel pijn mee gedaan, en hij had tijd en rust nodig..

Inmiddels waren we de goede kant op aan het gaan, het ging met hele kleine stapjes maar het was weer leuk en gezellig.. tot hij iets over zijn ouders zei, en alles kwam weer bij me boven..

Zijn ouders hebben mij na de breuk ( en ook tijdens) zo de grond in geboord dat ik er aan onder door ging.. ze vertelde me hoe hun zoon veel te goed voor me was, dat ik egoistisch was, ik iedereen meesleurde in pijn, ik was niks waard, alles was mijn schuld. Ze zien hun zoon liever met een gebroken gezin dan dat ze mij nog terug zien..
Mijn ex heeft het nooit voor me opgenomen.. en bleef leuke dingen met hun doen, elke week zit die daar gezellig, ze gaan uit eten enz. Hij vind het erg dat ze mij gekwetst hebben, maar daar blijft het bij..

Ik probeer alles op zijn tempo te doen, maar ik merk dat na 4 maanden nu, mijn gevoelens langzaam beginnen om te draaien in boosheid en onbegrip. Hij zegt dat er nog gevoelens en liefde is, alleen niet zoals eerst, en hij is bang dat dat niet meer komt, hij is bang dat hij en ik nog harder gekwetst worden, bang dat we vervallen in ons oude patroon, bang dat er voor mij al teveel kapot is en dat dat later in de relatie weer gaat ontploffen, en hij is nog niet klaar voor.

Maar elke dag dat ik niks hoor, hij niet bij me wil zijn raak ik steeds meer gekwetst, de pijn dat zijn liefde er niet meer is enz.
Ook gaat hij op vakantie met zijn ouders in Mei, en die kwetst mij zo hard, dat ik bang ben dat ik echte zware boosheid (haat?) ga ontwikkelen.. Hij gaat lekker naar turkije zonder zijn kind en zonder mij, met zijn ouders en broertje, de mensen die mij zo de grond in hebben geboord dat ik uiteindelijk tegen een boom wilde rijden.. En die dingen doen mij pijn, en ik ben bang dat ik hem dat niet kan vergeven.. hij weet hoeveel pijn ik ervan heb, en dat ik er zelf wakker van lig enz... maar hij zegt, ik ga toch op vakantie, en ik ga die mensen niet kwetsen dat ik niet mee ga..
Maar mij kwetsen kan die wel over zijn hart krijgen? En dat ik daarna zo ontzettend geraakt ben dat ik echt denk dat we niet meer normaal met elkaar kunnen praten, boeit hem ook niet..

Ik ben zo in de war van alles, en ik heb zoveel pijn en gemixte gevoelens,,, ergens wil ik hem terug... maar dan moet alles naar hem gezet worden, hij houdt totaal geen rekening met mij, doet niks voor me...

Ik weet het niet meer...