Voordat er weer vanuit een dwangmatig Sociaal Wenselijke insteek wordt ingezoomed op het gedrag van jouw ex en hoe gemeen en egoïstisch hij bezig is, wil ik toch even een ander geluidje laten horen.

Deze, bijvoorbeeld.

Dat dát je pijn doet, kan ik begrijpen. Is een heel proces om je ex-partner (waarbij er ook nog eens sprake is van gedeeld ouderschap) uiteindelijk ook zijn eigen leven weer te gunnen, terwijl je daar geen deel meer van uitmaakt.

Maar is het fair of reël, denk je, om de verwachting te (blijven) hebben dat hij de beide dagen dat jullie kind bij hem is, 24 uur met jullie zoon spendeert? Is het dat je het vervelend vind dat de grootouders ook een dagje van hun kleinkind kunnen genieten? Grootouders en hun kleinkinderen: meestal is er aan aandacht, verzorging en verwennerij geen enkel gebrek. Maak je je zorgen dat jullie kind daar niet goed wordt verzocht? Is jullie kind daar niet op z’n plek?

Het lijkt er namelijk een beetje op, dat je eigenlijk de verwachting koestert dat hij zijn hobby maar indeelt op de dagen dat jullie zoon niet bij hem is. Ik kan niet in zijn weekagenda kijken, maar wellicht is het helemaal niet mogelijk qua trainingstijd-of programma dat hij het beoefenen van zijn hobby naar een andere dag verschuift.

En dan nog, al zou het kunnen en jullie schuiven in de onderlinge dagen: waarom stoort het je zo dat hij op 1 van de 2 dagen dat zijn zoon bij hem is, tijd vrij maakt voor zijn hobby en zijn ouders dan laat oppassen? Geniet je niet van de 2 dagen die jij daardoor helemaal alleen voor jezelf hebt en wellicht even kunt bijkomen tijdens het jongleren dat vaak met het Alleenstaande Ouderschap meekomt?

Vooral het stukje ‘hijzelf en zijn hobby’s komen continu op nummer 1’, spreekt boekdelen. In hoeverre raakt jou dat of heb jij er in jouw persoonlijke functioneren last van, dan? Jouw pijn lijkt vooral te zitten in het feit dat hij verder gaat met zijn leven, tijd vrij maakt voor activiteiten en hier ook prioriteit aan geeft omdat hij hier kennelijk plezier aan beleeft. En het gegeven dat jij niets meer te zeggen hebt over hoe, aan wie en waaraan hij zijn tijd besteed.

Wat je hierboven beschrijft “ik mag niet over mijn gevoel praten, hoeveel pijn hij mij heeft gedaan om tot 2 x toe mij op een super moeilijk moment de deur uit te zetten…”, behoort denk ik geplaatst te worden in een veel breder perspectief. Doe je dat als lezer of toeschouwer niet, is het erg makkelijk om jouw ex het gedrag toe te schrijven van een ‘harteloze, egoïstische klootzak die gebrek heeft aan medeleven en begrip’.

Maar is dat zo zwart-wit?

Je blogs namelijk gelezen hebbende, ligt het allemaal veel ingewikkelder en genuanceerder. En is eigenlijk, als lezer, het gedrag van jouw ex ook wel te begrijpen. Een samenzijn/relatie die enorm onder druk heeft gestaan. (Postnatale?) Depressiviteit, zwangerschap, een zelfmoordpoging, opname, met jezelf in de knoop liggen, emotionele afhankelijkheid, verlatingsangst, daardoor veel druk op hem leggen, een Borderline-diagnose. We lezen hier jouw beleving, ervaring en waar jij allemaal tegenaan loopt.

Ik denk dat het voor jouw ex-partner ook een behoorlijk heftige rit is geweest. Jou ‘de deur uit zetten’ of ‘niet meer open willen staan voor jouw gevoel of beleving’, zal vermoedelijk dan ook geen op zichzelf staande keuze zijn geweest. Er is heel veel meer aan vooraf gegaan.

En ook al wil dat niet zegen dat jij niet mag voelen wat je voelt, misschien is jouw ex niet langer meer in staat zich nog langer ‘open te stellen’ voor jouw gevoel.

Soms bereik je als partners een punt in een samenzijn, dat je beiden alleen nog maar hard schreeuwt om gehoord en begrepen te worden en in je eigen geschreeuw allang die ander niet meer hoort. Beiden beschadigd. Niet meer in staat om het nog op te kunnen brengen begrip te hebben ‘voor die ander’, omdat je zelf ook al lang niet meer begrepen wordt. Of omdat het ‘iedere keer weer over die ander gaat’. Daarbij – zonder dat ik hierbij over ‘schuld’ praat – zet de aanwezigheid van een Borderline gedragsproblematiek de relatie constant onder spanning totdat het ‘op eieren lopen’ je uiteindelijk dwingt om erbij te gaan zitten om de scherven uit je zolen te plukken. Dan is de koek gewoon op.

Count your blessings? Dips horen erbij. Interessant is het om de eventuele afkomst van die Dip eens te gaan onderzoeken. Heb je begeleiding en therapie voor je Borderline-diagnose?