Over een paar uur is het precies vijf jaar geleden dat wij wat kregen, Vijf jaar geleden. Ik herinner me het nog heel erg goed. Jij moest op voor je theorie examen. En omdat van bij jou uit dat examencentrum veel te slecht te bereiken was met het openbaar vervoer, bood ik je aan om met je mee te gaan. Je had het niet gehaald die dag. Bij lange na niet, mag ik wel zeggen. Ik heb je toen thuis gebracht. Je was teleurgesteld. Behoorlijk teleurgesteld zelfs. Ik sloeg mijn armen om je heen om je te troosten. En toen, daar bij jou in de gang, gebeurde het. Daar gebeurde wat ik zelf al een hele tijd wilde. En jij ook kennelijk.

We zijn nu vijf jaar verder. En eigenlijk zijn de rollen nu omgedraaid: Vijf jaar geleden was ik de persoon die mijn zaakjes op een rij had. Ik wist wat ik wilde, wanneer ik het wilde en hoe ik het wilde. Jij was degene die een beetje met zichzelf in de knoop zat. Je kwam uit een relatie, en hoewel jij het uitgemaakt had, voelde je je niet echt happy. Je zat ?ɬºberhaupt niet lekker in je vel. Nu ben ik de persoon die niet goed in zijn vel zit. Ik mis een hoop dingen in mijn leven. Ik mis een maatje. Ik mis de persoon van wie ik weet dat ik er altijd op kan vertrouwen, blindelings, zonder bedenkingen. Jij hebt kennelijk je leven goed op orde. Je hebt een nieuwe vriend. Het lijkt goed met je te gaan. Ik heb laatst bij toeval een foto van jullie samen gezien. Het was niet mijn bedoeling en ik wilde dat ook eigenlijk niet. Je zag er gelukkig uit.

Het is ironisch. Ik had me van deze dag iets heel anders voorgesteld. Een tijd geleden, een vorig leven lijkt het wel, toen wij nog wat hadden, had ik met mezelf een afspraak gemaakt. Ik had met mezelf afgesproken om de teller op vijf te laten steken. Niet dat ik het uit wilde maken. Ik wilde alleen weer bij 0 beginnen. Ik had je vandaag ten huwelijk willen vragen. Het liefst op exact hetzelfde moment als vijf jaar geleden. Het heeft niet zo mogen zijn. Je wilde anders.

Ik snap het niet goed. Het ene moment denk ik dat het goed met me gaat. Ik kijk naar andere meisjes, en ik vraag me af hoe het zou zijn om met hen een relatie te hebben. Het andere moment wil ik echter het liefste onder een grote steen kruipen. Ik vrees dat vandaag zo'n dag zal worden en blijven. De steen klinkt aanlokkelijk. Ik moet vandaag de hele dag cursus geven. Misschien dat me dat een beetje bezig houdt. Alleen zit ik weer lang in de auto en dat is ook niet zo handig. Te veel tijd om na te denken. Te veel tijd om mezelf zielig te vinden.

Als ik aan je denk dan voel ik een hoop rare gevoelens. Ik hou nog steeds van je. Heel veel zelfs, en ik vrees dat dat nooit helemaal over zal gaan. Zou ik nog een relatie met je willen hebben? Dat niet. Ik denk dat daar veel te veel voor gebeurd is. Ik denk dat de vijf maanden dat wij niet meer bij elkaar zijn, daar een te groot gat heeft geslagen. En ook het feit dat jij een nieuwe relatie bent begonnen. Ik zou me altijd een beetje tweede keus voelen. Het lukte niet met hem, dus kom ik maar terug bij jou. Nee. Ik denk niet dat het nog gaat werken. Er zijn echter ook wat andere gevoelens. Ik ben een beetje kwaad. Kwaad omdat je tegen mij zei dat je eigenlijk vrijgezel wilde zijn. En dat je dat al een tijdje wilde. En na twee maanden was je dat ook al weer zat? Wat wilde je nu eigenlijk?
Maar kan ik eigenlijk wel kwaad zijn op je? Kan ik kwaad zijn over het feit dat jij je leven hebt opgepakt? Dat jij verder bent gegaan? Ik leef nog steeds in het verleden. Een deel van mijn leven is blijven stil staan op het moment dat jij mijn leven verliet. Een deel van mij is gestorven op die derde september.

Ik weet dat deze dag ook weer voorbij zal gaan. Ik weet dat dit gevoel ook weer voorbij zal gaan. Ik weet ook dat er een dag komt, waarop ik je kan vergeten. Een dag waarop ik verder kan gaan met mijn leven. Een dag waarop de zon weer zal gaan schijnen. Ik weet dat ik weer lief kan hebben. Ik weet alleen niet wanneer.

Schat, het is de laatste maal dat ik het ga zeggen of op ga schrijven: ik hou van je.