Deze namiddag heb ik een examen. Gisteren had ik er een ander.

Normaal gezien was ik reeds afgestudeerd in juni, maar mijn ex heeft me in deze meest cruciale periode van mijn academische carriëre emotioneel vernietigd. Dat heeft zijn consequenties.

Mijn thesis zou pas in december ingediend kunnen worden. Nu heb ik niet meer een voldoende score (gemiddeld) om ooit te kunnen doctoreren (gisteren lage score gehaald, wel geslaagd). Het examen dat ik straks heb zal ik met vrij grote zekerheid falen, waardoor ik nog een heel jaar extra op mijn diploma zal moeten wachten (het gaat om een 2de-semestervak - dat ik dus pas in juni 2012 kan afleggen). Dus pas een diploma in juli 2012. Zonder diploma : geen leuke vaste job.

Een heel jaar (carriëre én inkomen) ben ik kwijt, mijn kansen op een doctoraat ben ik kwijt, en dus ook mijn toekomstdroom (waar ik dit hele jaar zo ontzettend hard heb voor zitten werken, wat ook druk op de relatie heeft gezet trouwens, waar zij spijtig genoeg niet betrouwbaar mee kon omgaan - ze heeft leren genieten van de aandacht van andere venten op nachtelijke uitjes).

Dit maakt me zo boos. Mijn vader is ook diep teleurgesteld in mij, leuk is anders.

...

Maar goed nieuws!!!! Ik kreeg nu op dit eigenste ogenblik net een smsje van iemand die ik ken die mijn dossier volgt bij een rekruteringsbureau, en ze gaan me dus een contract aanbieden voor die leuke half-time studentenjob waar ik het vorige keer over had!! Blijkbaar zijn ze echt content van de interviews die ik ben gaan afleggen Sterkt mijn zelfvertrouwen terug.

Ik heb nu met dit nieuwe zelfvertrouwen net besloten de touwtjes van m'n eigen leven terug volledig in eigen handen te nemen. Volgend jaar zoek ik nog een andere halftime-job, om zo m'n loon op te krikken naar het loon van een gediplomeerde. Ondertussen zal ik me in januari waarschijnlijk inschrijven voor een extra (1 jarige) studie (diplomatie), aan een andere universiteit, in een andere stad (waar ik ook weer nieuwe vrouwen kan leren kennen).

Doctoreren had fijn geweest, echt een droom... die ik nu moet loslaten. Dat heeft ze mij uiteindelijk ontnomen. En dat, dat zal ik haar nooit vergeven. Zij heeft mij emotioneel vernietigd, mijn gehele toekomst omver gegooid, omdat ze wou neuken met andere venten. Neen, dat vergeef ik haar nooit.

Maar wrok zal ik niet koesteren, ik omarm nu mijn nieuwe toekomst... er zijn ergere situaties. Ik leef, ik ben gezond, en mijn leven kan nog vele nieuwe wendingen krijgen, en interessante jobuitwegen.

Ik omarm mijn nieuwe toekomst nu. Een nieuwe toekomst, nieuwe dromen, een nieuwe mens.

Nu ik deze nieuwe mens voor ogen heb, besef ik dat ze niet meer terugkomen kan, want de oude ik is nu verleden tijd. Mijn toekomst ligt anders, mijn nieuwe leven zal een geheel nieuw hoofdstuk worden, en daar komt zij dus ook niet meer in voor. Haar rol en haar personnage is voor mij gestorven in het vorige hoofdstuk.

Ik weet dat ik nog pijn zal hebben, maar mijn instelling zit goed, dit voel ik nu.

Het is me opgevallen in m'n verwerkingsproces - en misschien hebben jullie hier wat aan in jullie eigen verwerkingsproces - dat je steeds best jezelf je eigen nog te doorlopen verwerkingsfases inlepelt, dat je jezelf 'voorliegt' dat je reeds zo ver hebt losgelaten en verwerkt... want eens je in die geest van 'wat worden zal' zit, kunnen je starre emoties zich ook richten naar deze toekomst-projecties of dit gewenste loslaten. Je moet dus emotioneel op de feiten vooruit lopen... denk ik. Bij mij doet dit alvast wonderen!

De touwtjes in eigen handen, en bouwen en kijken naar de toekomst... ook dat is loslaten, ook dat is verwerken.

Hopelijk hebben jullie wat aan deze tekst, mij deed het alvast goed om het te schrijven

Sterkte aan iedereen,
En succes met jullie verwerkingsproces

Rodeo