Ja ik begrijp wat je bedoelt.. Het is natuurlijk ook niet volledig zijn schuld dat ik het ergste half jaar uit mijn leven zojuist heb beleefd, niet zozeer als wanneer het jou schuld is als je iemands been breekt bijvoorbeeld.
Maar het is soms wel heel makkelijk om te zeggen dat je baas bent over je eigen gevoel. Want dat is juist hetgeen wat zo moeilijk is als het gaat over liefde. Waarschijnlijk weet hij half niet hoe moeilijk ik het heb gehad het afgelopen half jaar, en waarschijnlijk is het ook voor een groot deel zelfbescherming vanuit hem. Maar dan nog, mijn beste vriend, soulmate en mijn grote liefde heeft me wel heel erg hard laten vallen. Het was een klap in mijn gezicht, en dan vooral hoe erg hij zelf in twee maanden veranderd was. Op zich is dat nog niet heel erg, maar wel hoe hij ineens met mij besloot om te gaan. Het was alsof ik bij iemand anders was dan degene die altijd zo vertrouwd voor me was. Ik kwam er niet meer doorheen, hij trok zich niks aan van mij en mijn verdriet. Van het een op het andere moment zo ongeveer.
Maar ik snap wat je bedoelt, ik voel ook geen wrok tegenover hem, af en toe probeer ik dat wel te voelen omdat ‘t alles wat makkelijker maakt dan alleen maar verdriet. Maar het is meer, kan ik weer verder gaan met iemand die mij zoveel pijn heeft gedaan, die er(wellicht onbewust)voor heeft gezorgd dat ik van binnen ben gaan veranderen, veel meer onzeker ben geworden, het gevoel heb mijn oude vrolijke ik kwijt te zijn af en toe, en vooral, kan ik verdergaan met degene die ik nu angstvallig probeer te ontwijken? Omdat alles wat ik zie, hoor of voel pijn doet. Omdat ik bang ben, doodsbang ben dat ik iets hoor of zie dat mij weer kwetst. Kan ik zo ineens weer verder gaan met diegene? Hoe kan ik ooit weer mezelf zijn als ik constant bang ben dat hij weggaat? Dat ik iets verkeerds zeg? Toch niet leuk genoeg ben? Dat hij toch liever alleen is? En dat bij de persoon waar ik altijd zijn grote liefde van ben geweest. Degene die mij zo ongeveer heeft gered van mezelf. En die er nu voor zorgt dat ik mezelf meer dan ooit kwijt ben. Mijn veilige haven is nu iets geworden waar ik een andere veilige haven voor moet vinden. En voor het eerst in m’n leven weet ik echt niet meer waar het ophoudt, wanneer het ophoudt, en hoe ik dit écht moet gaan accepteren. Ik ga ervan uit dat de tijd alle wonden heelt. Want jij zegt ook dat je alweer een jaar verder bent. Ik ook sinds de breuk, maar nog een half jaar na de breuk draaide we heel erg om elkaar heen. Dus écht sinds een half jaar. En ik merk dat de tijd de dingen dragelijker maakt. Maar wanneer laat de tijd het echt los?

Bedankt voor je reactie, ik begrijp wel wat je bedoelt hoor. Maar bij zulke hevige emoties denk ik dat het niet menselijk zou zijn als je daar zo overheen kunt stappen. Ik ben er ook wel trots op dat ik zoveel kan voelen. Want als je zoveel pijn voelt van iemands verlies, ben je dus ook instaat heel veel van iemand te houden. En dat je dat kunt toelaten en kunt voelen is ook iets positiefs, juist zelfs. Maar als dat doorslaat en te lang duurt, dan is het een ander verhaal.. Naar mijn mening.

Liefs,
Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side