Gisteren naar een verjaardagsfeestje van vrienden geweest. Na 2 dagen van wenen en slecht voelen, toch maar weer eens naar buiten. Vrijdag voelde ik me superselcht; de helft van de dag in de zetel liggen huilen en zaterdag op stap met vrienden maar het voelde zo slecht aan. Elke winkel, handeling of wat dan ook deed me denken aan hem. Het gaat er nog steeds niet in waarom hij me van de ene op de andere dag heeft verlaten. Tot op de laatste moment heeft hij laten uitschijnen dat alles in orde was maar ondertussen hoor ik dat er al langer zoveel dingen aan de gang zijn. Zijn afscheid was al een hele tijd bezig. Het knaagt aan me dat hij noooit iets gezegd heeft. Vooral omdat hij degene was die altijd zei dat er moest gepraat worden als er iets was. Hij heeft het geen kans gegeven! Heeft gewoon beslist dat het over is, alles opgepakt en vertrokken. Zonder een gesprek, zonder te zeggen waarom. Waarom heeft hij niet gepraat en gezegd wat er op zijn lever lag. Waarom kon hij niet zeggen: het moet anders. Waarom heeft hij het zo lang laten aanslepen. Ik dacht dat hij me graag zag maar blijkbaar is die liefde gaandeweg bekoeld en ik heb het niet zien aankomen en daarom ben ik kwaad en verdrietig. Hij heeft me steeds voorgehouden dat hij me graag zag en dat er niets aan de hand was. Tot op de allerlaatste dag geloofde ik dat we samen oud zouden worden. Nu laat hij me vallen alsof ik niet meer besta. Alsof alles wat we gehad hebben niet bestaan heeft en/of slecht was. Mijn hart breekt als ik er aan terug denk. Gewoon weg, geen uitleg, niets…van de ene op de andere dag. Het is zo frustrerend. Zo pijnlijk en hard. Alsof ik een gebruiksvoorwerp ben.

Gisteren het feetsje; Ik zie al die mensen en mannen rond mij en de weemoed overviel me. De gedachte dat hij zich nu ook ergens staat te amuseren en andere vrouwen te verleiden, doet zo’n pijn. Ik wil zijn schattie zijn. Degene die hij ’s avonds mee naar huis neemt. Ik krijg aandacht van andere mannen maar het doet me niets, integendeel...ik wil gewoon bij hem zijn. Met hem dansen, met hem een babbetltje slaan en samen genieten van elkaar.

Mijn verstand zegt dat we niet bij elkaar passen en dat ik beter verdien maar mijn hart zegt dat ik hem nog graag zie en bij hem wil zijn. Ik wou zo graag zo veel aan hem willen vragen maar ik weet dat ik er mezelf nog meer pijn ga mee doen. Ik moet het gewoon proberen te accepteren maar het is hard. Zeer hard. Moederziel ga ik naar huis na het feestje. Niemand die een arm rond mij slaat en zegt dat het leuk was. Niemand die samen met mij in bed kruipt en me een warme knuffel geeft. Mijn gedachten dwalen nog maar eens af naar hem. Zou hij nu al met iemand anders in bed liggen? Zou hij af en toe eens aan mij denken? Of ben ik nu al voltooid verleden tijd? Ik voel me zo eenzaam en alleen.