Beste allemaal,

Hier weer even een verhaal van mij na een lange afwezigheid op dit forum.

Ik heb gevochten als een leeuw voor mijn gezin, maar helaas heb ik nu daadwerkelijk verloren. De vele ruzies en verwijten van de afgelopen tijd richting mij heb ik ondergaan als een man en waar nodig mijn grens getrokken. Zelfs nadat ik mijn stiefzoon van mijn ex niet meer mocht zien, bleef ik in haar geloven dat ze daarmee het beste voor haar zoon over heeft, al mis ik dat mannetje heel erg. Ik heb er toch 4,5 jaar voor zorg gedragen. Ik ben al die tijd helaas geen steek verder gekomen en er is geen enkele sprake geweest van een toenadering vanuit haar kant. Nog steeds wil ze niet zeggen of ze nog wel of niet van mij houdt. Waarschijnlijk zal ze het niet durven zeggen, maar die vraag blijft in mijn hoofd malen. Maar goed de reden waarom ik mijzelf hier over blijf pijnigen is omdat ik blijkbaar hoop blijf houden. Hoop waarvan ik al lang moest weten dat die vervlogen is. Na alle moeite en vele pogingen tot een goede communicatie te komen ben ik tot de conclusie gekomen dat dit al die tijd eenzijdig is geweest. Het punt is nu voor mij gekomen om mijn ex, waar ik nog verschrikkelijk veel van hou, los te laten. Ik heb haar gisteren een hele uitgebreide mail gestuurd waarin ik onze tijd samen heb beschreven en ook de hand in mijn eigen boezem gestoken voor het mislukken van onze relatie. Ik weet dat ik mijzelf daar alleen maar pijn mee doe en mezelf kwets. Maar ik moest het doen voor mijn eigen gevoel.

Na alles wat ik gestuurd heb kreeg ik van haar “ dank je wel voor je mail” terug. Niet dat ik antwoord had verwacht en misschien ook wel, maar dan wel iets meer dan dat. Ik zou ook zo graag van haar willen weten hoe zij over alles nadenkt, maar ijdele hoop dat dat ooit nog komt. Maar goed, ik zal de pijn die ik zo extreem ervaar om zonder haar door te moeten gaan in het leven, omzetten in een leerproces. Waarschijnlijk is de enige manier waarmee ik kan laten zien dat ik ontzettend veel van haar hou, door haar los te laten. Ik geef haar niet op maar gun mijn ex en mijzelf om weer het geluk te vinden wat we de laatste tijd zo bij elkaar gemist hebben.

Elke dag als ik thuis kom voel ik mij leeg en verdrietig. Al onze gezamenlijke spullen staan er nog want het huis moet nog verkocht worden. Ondanks dat we hier zo graag gelukkig met elkaar wilden worden, zit er geen ziel meer in het huis.

Ik ben bijna jarig en dan word ik 40. Je zou denken dat ik door alle levenservaring wel bij machte zou zijn om dit alles goed te verwerken, maar zelfs 6 maanden na de relatiebreuk en alle heftige verwijten en drama die daarop plaatsgevonden hebben vanuit haar heb ik nog steeds het gevoel dat mijn hart uit mijn lijf is gerukt. Ik heb de grootste moeite om mijn tranen tegen te houden terwijl ik al genoeg tranen heb laten gaan. Mijn liefde voor haar is onvoorwaardelijk, maar niet meer wederzijds..

Verloren Hoop