Inmiddels is het precies een jaar geleden dat ik plotseling verlaten ben door mijn vriendin na een relatie van 11 jaar.
Zoals jullie in mijn vorige berichten kunnen lezen gaat het sinds februari erg goed met mij.
Nieuwe relatie, nieuwe inzichten, nieuwe vrienden, nieuwe dingen in huis, nieuwe .... ach er is zoveel veranderd. Gelukkig allemaal erg positief. Ik blijf realistisch maar durf wel te vertrouwen in de toekomst. Natuurlijk kan je niet zeggen dat deze relatie nu wel goed zal gaan voor de rest van mijn leven. Je hoopt daar uiteraard wel op. Ik ben heel blij dat het vertrouwen er wel is. Ik had niet verwacht dat ik in een volgende relatie weer zoveel vertrouwen zou kunnen hebben dat ik oud ga worden met iemand. Zal zeker te maken hebben met mijn nieuwe partner die mij dat vertrouwen ook geeft. Het leven gaat door. Ook na de ex. De ex is en was niet het enige in mijn leven. Hoewel je dat wel denkt als je ineens alleen staat. Je wereld stort in. Op dat moment is niets is zo erg als je eigen verdriet. Niemand snapt dat. Alleen de mensen die het zelf hebben ervaren begrijpen je. Dat heb ik ook weer gemerkt in die tijd. Je kan bijna het verdriet zien in de ogen van degene die het ook hebben meegemaakt als je het verteld. Mijn verdiet is weg. Mijn hart is geheeld. Er staat een nieuwe ster die mij zo gelukkig heeft gemaakt. Ik weet niet of je het kan/mag zeggen maar ondanks dat ik heel gelukkig was in mijn vorige relatie voel ik mij nu veel gelukkiger. Wat ik daar mee wil zeggen tegen de achterlaters van nu is dat het nu allemaal wel heel erg shit is en je wereld helemaal in puin ligt er ook voor jullie straks weer een ster zal zijn. Wat mij erg heeft geholpen is voor mijzelf te kiezen. Niet meer voor "ons". Geaccepteerd dat ik veel verdriet zal hebben. Dat ik een moeilijke periode zou krijgen. Maar wel altijd het vertrouwen gehad dat het verdriet een keer over zou zijn. Ik wil iedereen erg veel sterkte wensen en houd de moed er in. Het komt echt weer goed.

Liefs,
Puk