Vandaag lijk ik weer een stap verder in mijn ldvd proces...even een korte schets van de situatie : had een relatie van 2maand met een 19jarig meisje..in die 2 maand tijd gaf ze plots haar studies op en wou ze werk zoeken.op een dag wou ze dat ik langskwam om haar vader te onmoeten! Ik was dit ook van plan maar de dag zelf kreeg ik angst en ging niet meer.(angst dat ik niet goed genoeg zou zijn) Dit was voor haar de druppel en ze maakte het uit via de telefoon..ik was totaal ontredderd en weende aan de telefoon+ zei belachelijke zaken zoals :ik kan beter op een boom rijden etc... Nu ik rationeler kan denken weet ik ook dat je zoiets niet zegt en dat je er ook voor moet gaan als ze dat vraagt! Ik erken mijn fout daar in! 2weken na dat het uit was had ze plots een wedstrijd gewonnen waardoor ze voor lange tijd naar het buitenland kan!(voor werk) ik ben haar dan 1x bij haar thuis gaan opzoeken om te zeggen dat ik men fouten inzie en er voor haar wil zijn...toch bleef zij hardnekkig kwaad en legde alle fouten bij mij! Ik voelde mij schuldig en kon maar niet geloven dat ik zo'n vreselijk iemand was! Nu ben ik gaan nadenken en kom ik tot het besef dat je voor zoiets alleen het niet kan uitmaken...het was erg dat ik er niet voor haar was maar als je iemand graag ziet dan probeer je het nog eens,zeker als ik men fouten inzie!het is niet dat ik niet van haar hield,te weinig aandacht gaf of bedrogen heb!!! Volgens mij wist ze al langer dat ze naar het buitenland ging,zo'n beslissing neem je niet op zo'n korte tijd lijkt me! Ofwel liegt ze over het buitenland... Allesinds ze geeft mij het gevoel dat ik de 'slechte' ben,ik heb geblunderd maar was dat zo onvergeeflijk? Ik ben altijd diegene geweest die door wou en zij blijft kwaad reageren! Ik wou zelfs mijn excuses aan haar vader aanbieden maar dat zou niet helpen zei ze!Volgens mij houdt ze dus een deel waarheid verborgen voor me,als je van iemand houdt dan geef je het voor zoiets alleen niet op lijkt me! Tijd brengt raad of duidelijkheid zeker?