Nu besef en voel ik het weer ten volste wat het betekent om liefdesverdriet te hebben. Ik was het vergeten. Gek hoe snel een mens kan vergeten hoe die ergste pijn voelt. Het is te vergelijken, denk ik, met het baren van een kind. Ik zelf heb nooit een kind gebaard, maar vriendinnen wel. Die eerste dag hebben ze het over pijn en doen ze de mededeling dat ze die nooit weer willen hebben. Maar wat heb je te willen als je zo'n mooi wezentje in je armen hebt? Die pijn vergeten ze. Althans, na een tijdje voelen ze die niet meer en hebben ze alleen nog de herinnering aan die pijn. Maar dat is het verstand, niet het lichaam. En een tijdje later baren ze een tweede en soms zelfs een derde wondertje.

Nu voel ik mijn lichaam. Mijn hart brandt nu 6 nachten. En ik weet dat het nog vele nachten zal duren tot die pijn verminderd is. En dat het nog vele weken duurt voor die pijn een herinnering is. Nee, ik wacht niet met smart op dat moment. Pijn is niet fijn, maar pijn is wel goed. Zonder pijn kan ik geen heel mens zijn. Ik huil en ik zucht, ik zucht en ik huil.