Zeven nachten, 1 week. Het was die avond waarop ze vertelde dat die ander haar grote liefde is. Een lang verhaal. Die ander is iemand met wie ze de 16 jaar daarvoor een relatie heeft gehad. Anderhalf jaar geleden bracht ik haar het hoofd op hol en stal ze mijn hart. Een geheime relatie driekwart jaar, daarna geen relatie, want haar partner was erachter gekomen. Twee verbintnissen, dat pikten beide partners niet. De aantrekkingskracht was te groot, tot twee keer toe.

En op een avond stond ze voor mijn deur met haar koffers. "Ik kom bij jou," zei ze, maar ik las de angst in haar ogen. Van alles met haar gedaan: huis gezocht voor haar alleen, ingericht, gepraat, gelachen en gehuild.

Nu besef en voel ik het weer ten volste wat het betekent om liefdesverdriet te hebben. Ik was het vergeten. Gek hoe snel een mens kan vergeten hoe die ergste pijn voelt. Het is te vergelijken, denk ik, met het baren van een kind. Ik zelf heb nooit een kind gebaard, maar vriendinnen wel. Die eerste dag hebben ze het over pijn en doen ze de mededeling dat ze die nooit weer willen hebben. Maar wat heb je te willen als je zo'n mooi wezentje in je armen hebt? Die pijn vergeten ze. Althans, na een tijdje voelen ze die niet meer en hebben ze alleen nog de herinnering aan die pijn. Maar dat is het verstand, niet het lichaam. En een tijdje later baren ze een tweede en soms zelfs een derde wondertje.