Zeven nachten, 1 week. Het was die avond waarop ze vertelde dat die ander haar grote liefde is. Een lang verhaal. Die ander is iemand met wie ze de 16 jaar daarvoor een relatie heeft gehad. Anderhalf jaar geleden bracht ik haar het hoofd op hol en stal ze mijn hart. Een geheime relatie driekwart jaar, daarna geen relatie, want haar partner was erachter gekomen. Twee verbintnissen, dat pikten beide partners niet. De aantrekkingskracht was te groot, tot twee keer toe.

En op een avond stond ze voor mijn deur met haar koffers. "Ik kom bij jou," zei ze, maar ik las de angst in haar ogen. Van alles met haar gedaan: huis gezocht voor haar alleen, ingericht, gepraat, gelachen en gehuild. Een beetje stabiliteit. Dat werkte, want nu het iets stabieler is, weet ze meer antwoorden. Ze had me ooit gezegd dat als ze voor mijn deur zou staan ik de eerste keuze zou zijn. Het was niet waar. Ik ben nooit nummer 1 geweest. Het hart is logischerwijs vol van die ander. Ik zal het ook nooit zijn, want tot drie keer toe ben ik aan de kant gezet. Een judasactie. Ik lijk drie wangen te hebben om naar iemand toe te keren. En toch, nu ik zelf eindelijk zover ben om die punt een punt te laten zijn, hoop dat ze haar innerlijke strijd volbrengt en heel ernstig gelukkig wordt. En ik zelf ook, na een periode van pijn. Maar het is nu nog maar 1 week geleden, 7 nachten.