Mijn vriendin heeft het een week geleden met me uitgemaakt. We hadden een relatie van bijna 9 jaar dat is bijna eenderde van mijn leven en ik kan je vertellen dat het de mooiste van allemaal waren.

Ik was kapot van haar nieuws dat ze niet meer met me verder wilde. Dit was mijn Marieke niet, ze keek dwars door me heen en vertelde me zakelijk en krachtig wat er aan de hand was. Deze kant heb ik nog nooit van haar gezien en zonder te huilen legde ze het me uit. Ik dacht dat ik beland was in een nachtmerrie die zijn weerga niet kent.
Een week geleden stuurden we nog sms’jes dat we zoveel van elkaar hielden, of belde ze me op als ze van werk alleen naar de auto moest lopen en nu vertelde ze me dit.

Ik kijk naar alle foto’s in de kamer, we staan er zo gelukkig en vaak op. Ik snap het gewoon niet dat ze denkt dit te gaan opgeven.
Ik dacht dat ze zo gelukkig met me was, dat ze zo trots op me was, dat ze voor altijd aan mijn zijde zou staan als mijn sterke vriendin. Ze is het licht in mijn leven, de zuurstof die ik nodig heb, zonder haar stelt het allemaal niets voor. We stonden altijd samen sterk met twee sterke families erachter. Als we problemen hadden konden we altijd terug vallen op elkaar en op onze families.
Wat wij hadden is pure liefde er bestaat geen sterkere band.

De reden dat ze me heeft verlaten heeft een lange en ingewikkelde geschiedenis. Tijdens onze verkering hebben we veel problemen binnen haar familie meegemaakt, vader en moeder gescheiden moeder ziek, moeder overleden, en broer aan de drugs. Ondanks alles hebben we elkaar altijd gesteund en hebben we het altijd heerlijk samen gehad. Maar ze vertelde me wel een dat ze moeilijk met mij over de problemen kon praten, en het klopt dat ik daarin tekort ben geschoten.

Vorig jaar hadden we een huis gekocht, ik moest haar toen al een beetje overtuigen om er in te stappen. Uiteindelijk ging ze overstag. Het was een heel project. Een klein huisje met heel veel grond en we zouden er een heel stuk aanbouwen. De verbouwing liep perfect, en ze sprak het ook uit echt uit het heel fijn te vinden. Ze gaf iedereen een rondleiding en werkte hard mee. Maar onder glimlach lagen een grote twijfels welke steeds weer terug kwam. Ze wist niet wat ze wilde, wie was ze nou echt?, moest ze zich nu al voor de rest van haar leven met mij gaan settellen? moest ze voor zichzelf kiezen? Deze vragen spookten geregeld door haar hoofd, maar mij werd niets duidelijk gemaakt. Twee weken geleden vertelde ze nog dat ze van me hield en zo trots op me was, een week geleden zijn we voor de uitset gaan kijken gevolgd door een etentje.

En twee weken later pats-boem uit. Waarom heeft ze het niet eerder verteld, waarom krijg ik geen nieuwe kans. Ze laat me nu in de steek met een half afgebouwd huis, nog geen half jaar geleden tekende we het samenlevingscontract. Het is ook niet dat het laatste jaar veel ruzie hadden. Het ging echter goed veel plezier en houden van. En nu is het over. Waarom doet ze me zoveel pijn. Het is zo onwerkelijk en voel me machteloos. Was het probleem maar anders, was ze maar vreemd gegaan ofzo.

Ze geeft toe dat ze lang niets heeft gezegd en het probleem vooral bij haar ligt. Maar ik heb natuurlijk ook tekort geschoten en te weinig met haar gepraat over het verlies van haar moeder.
Maar ik wilde hier aan werken, misschien samen naar een therapeut. Ik ben zoals ik ben maar ik ben er helemaal voor haar.

Toch kreeg ik geen tweede kans, ze zegt het heel erg te vinden mij zoveel verdriet te doen, maar ze wil niet teveel hoop geven. Ze weet ook niet wat de toekomst zal brengen. Maar ze moest nu voor zichzelf kiezen, ondanks dit ongelukkige moment.

Volgende week gaan we naar de notaris, en dan word alles definitief ontbonden. Hoe nu verder.
Ik kan het financieel alleen opbrengen om het huis zelf af te werken en er gaan wonen. Daar heb ik ook wel zin in, dan heb ik de komende tijd wat afleiding. Maar het huis staat in ons geboortedorp dus ik zal haar nog vaak gaan tegenkomen. In de kroeg, op verjaardagen enz.
Ook al haar vriendinnen en mijn vrienden wonnen daar. En de meeste van mijn beste vrienden zijn samen met haar beste vriendinnen. Soms denk ik verkoop alles en ben weg hier, maar ik wil ook gewoon bij mijn vrienden en familie blijven wonen. Ook hoop ik een beetje dat ze ziet dat ik onverzettelijk ben en huis zelf afwerk misschien komt ze dan wel weer terug.
Wat moet ik toch doen??

Ik kan ook niet stoppen haar te bellen of te smsen, ik wil de hele dag haar stem horen. Ze was voor mij de ware liefde en had met haar oud willen worden. Maar het is allemaal over.
Wat ik nu toch doen??