Alvast mijn excuses voor deze slachtofferige klaagzang. Ik moet het kwijt.

Ik begin er schoon genoeg van te krijgen hoe ik bezig ben sinds ik terug ben!
Ik voel me zo fuckedup klote gewoon. Mis de energie en motivatie om het te veranderen. Hoe kan een mens zo moe zijn van niets doen? Ik weet heel goed wat goed is voor me. Maar ik wil het niet eens meer.

Ik ben altijd geweest van het goed voor jezelf zorgen. Het is me altijd gelukt om overal bovenop te komen. Soms duurde het even. Maar ik had de wil. De wil om erbovenop te komen. Een soort oerkracht die het niet toeliet dat ik mezelf de vernieling in werkte. En ik heb nogal wat voor mijn kiezen gehad. Die wil is weg. Het interesseert me niet meer. Het boeit me niet of ik afstudeer. Ik zie geen toekomst in mijn vak. Vind mezelf niet eens meer goed in mijn vak. Een relatie wil ik nooit meer. En toch hunker ik naar die afleiding. Naar liefde geven en krijgen weer. Ik geloof niet dat ik ooit nog iemand vind met wie het zo gaat klikken als met mijn ex.

Ik had dit niet verwacht. Of misschien toch wel. Maar ik had gedacht dat het beter met me zou gaan ondertussen. Denk dat het ook veel uitmaakt dat mijn vrienden op vakantie zijn. Ik heb geen afleiding nu. En het ontbreekt me aan de kracht om het leuk voor mezelf te maken. En daar baal ik van! Als je het niet leuk hebt met jezelf, hoe kan een ander het dan leuk hebben met jou.

En weet je, daarbij moet ik de hele tijd huilen. Het lijkt wel alsof ik depressief ben. En dan denk ik: ik ben meer dan alleen het meisje dat gedumpt is. Mijn leven bestaat niet alleen uit hem. Het is een klein gedeelte. Je wezen is iets dat je je hele leven hebt. En alleen ben je sowieso. Dus is het zo belangrijk, om los van alles, je leven op orde te hebben. De basis ofzo. Maar ik kan alleen maar huilen. Om hem maar ook om mijn leven, hoe dat nu is. Het lijkt wel alsof ik tijdens het maken van stapjes ineens in een kuil ben gevallen. Een kuil die eigenlijk niet zo diep is maar ik doe de moeite niet om eruit te klimmen.

Natuurlijk moet ik gewoon doorgaan. En dat doe ik ook wel. Een soort van. Ik haat het dat ik me zo laat hangen. Ik voel me een loser. En juist daarom is het zo goed om die dingen wel te doen. Ik moet mezelf een harde schop onder mijn kont geven. Maar het lukt niet. Verdomme! Ik ben gewoon zwak, zo voelt het. Zwak zwak!
En dat komt omdat ik me uber depri voel omdat het uit is. Dat is iets wat constant keihard op mijn schouders drukt. Iets wat mijn vreugde weg neemt. En ik zie het niet veranderen. Het is zo overheersend dat ik niet eens mijn best doe. Snappen jullie? Ik doe niet eens mijn best om bv niet aan hem te denken of om het beter voor mezelf te maken.
Oke, ik val in herhaling. Ik baal gewoon zo van mezelf.

Weten wat goed is:
- boodschappen doen en gezond voor jezelf koken. Want oke, je voelt je kut maar door slecht eten ga je je nog slechter voelen. Vitaminen werken ook door in je gemoedstoestand.
- Sporten. Ook al heb je geen zin en ben je hondsmoe, sporten zorgt ervoor dat je je weer een mini klein beetje beter gaat voelen, ook al is het maar voor even.
- Afspreken met mensen. Al is het maar een uurtje. Al fake je maar dat je blij bent. Het is afleiding en een kans om misschien wel echt even fun te hebben.
- Schoonmaken en opruimen. Een opgeruimd huis hebben, is een opgeruimd hoofd. Daarnaast hoef je je dan niet ook nog eens klote te voelen dat je huis vies is.
- Aan school werken. Niets voelt zo onafhankelijk en goed als werken aan school!
- Naar je werk gaan. Ook al kom je niet uit bed - dwingen. Het is afleiding gedurende de dag
- Naar de kapper gaan. Ook al voel ik me klote daarna omdat hij het niet ziet, ik zal me niet dagenlijks irriteren aan mijn, inmiddels, scheve pony.

Wat ik doe:
- Geen boodschappen. Behalve het hoognodige, zoals pizza en snoep.
Excuus voor mezelf: ik ben te moe.
- Niet koken.
Excuus voor mezelf: ik ben te moe.
- Niet sporten.
Excuus voor mezelf: ik heb een gebroken teen.
- Terugtrekken. Zelfs ruzie maken met vrienden.
Excuus voor mezelf: ik voel me zo depri, dan hebben mensen het niet leuk met me en ik niet leuk met hun. En ik voel me in de steek gelaten door hun.
- Huis laten vervuilen.
Excuus voor mezelf: ik ben te moe.
- Niet aan school werken.
Excuus voor mezelf: geen!
- Thuis blijven van stage.
Excuus voor mezelf: dan kan ik mijn huis opruimen, boodschappen doen en misschien een buikspieroefeningetje.
- Mijn haar maar laten groeien.
Excuus voor mezelf: het interesseert me niet.

Het ligt allemaal aan jezelf hoe je ermee omgaat. En dat weet ik zo goed.... Was begonnen aan de afwas (jippiejuich), maar dan komen al die herinneringen weer. Moet ik mezelf dwingen om aan leuke dingen te denken (kan he-le-maaaaal niets leuks bedenken nu)? Het is mogelijk om je eigen gedachten te sturen. Om tegen jezelf te praten. Om toe te geven aan ff een fijn gevoel bij een lekkere plaat. Om jezelf toe te staan toch te genieten soms ondanks... Moet ik dat dan doen? Zo kan het namelijk niet verder. Maar elke keer (1 x per week) dat ik zoiets denk, moet ik een seconde erna weer huilen. Ik zit zo vast. Tijd om op te staan. Om uit die kuil te klimmen. Ik kan dit niet meer voor mezelf verantwoorden. Maar hoe doe je dat als je alleen maar wil blijven zitten? In het donker. Met hopelijk een paar boeken. En een klamboe, beestjes in kuilen zijn geen leuk gezelschap...

Ik ga maar verder aan de afwas. Zucht!