Hallo lieve mede -ldvd'ers.

Wat een liefde is hier op deze website, lieve berichten van BJM, anoniempje, Havana etc. etc. Het is fijn om je verhaal kwijt te kunnen en dan een reactie te krijgen die je een ander perspectief biedt op de zaak.

Ik ben dit weekend naar mijn ouders gegaan die in Frankrijk wonen, het is fijn om daar te zijn. Het geeft me enorm veel rust, ik heb mijn werk telefoon uitgezet en op mijn prive telefoon op internet is echt te duur, dus even mezelf niet gek maken met alle social media en whatsapp.

Ik heb me gehouden aan al jullie adviezen, en geen bericht gestuurd. Gister kreeg ik een smsje; of ik een leuk weekend had gehad... As if... Ik heb gereageerd, niet gemeen, niet lief, gewoon, gezegd dat het ging, dat ik lekker bij mijn ouders ben. Na een aantal beleefdheden gewisseld te hebben over zijn weekend en mijn ouders etc, heb ik het gesprek verbroken met de mededeling dat ik ging hardlopen (had ik al gedaan.. maar goed). Ik kon simpel weg niet over koetjes en kalfjes praten als zoveel andere dingen me dwars zitten. Het kwam ook op me over als: "als het goed met je gaat is het makkelijker voor mij".

Vandaag stuurde hij weer een berichtje: Hoe is het met je? Ik heb gereageerd... Weer... Dat het goed ging. Hij vroeg of ik dingen al op een rijtje had, ik vertelde dat ik hard aan mezelf aan het werken ben, maar dat ik het niet alleen kan. Hij gaf aan dingen nog niet op een rijtje te hebben en ook niet te weten of hij mij over 1,5 week al meer duidelijkheid kon geven zoals hij in eerste instantie wel beloofd had. Ik heb hem verteld dat ik hem niet hoef "te zien" als hij nog niets weet, ik wil niet weg gaan met nog meer vraagtekens als ik al had. Ik vermoed dus dat volgende week woensdag, een paar weekjes later wordt.

Op een gekke manier vind ik rust, ik heb geen drang hem te smsen, bellen of wanhopig aan hem vast te klampen. Het is goed... Als we voor elkaar bedoeld zijn dan komt het goed, zijn we dat niet, dan komt het niet goed. Ik wil niet met iemand zijn die niet met mij wil zijn, of mij niet kan nemen zoals ik ben. Ik ben nou eenmaal ziek, dat moet je erbij nemen. Ik moet aan mijn eigen "humeur", gedrag en signalen werken, dat kan ik, dat weet ik, het kost alleen even tijd.

Ik mis hem verschrikkelijk, zo erg dat het verschrikkelijk veel pijn doet. Maar ik heb rust, en dat is even heel erg fijn.