Dank je wel voor je mooie woorden weer! Zie ook mijn reactie op moerbei hierboven!

Ja, ook al heb ik blond haar, mijn hersentjes en al die stofjes in mijn lichaam werken inderdaad op volle toeren! Het was niet voor niets dat ik op het tijdstip waarop ik mijn blog schreef nog niet sliep!

Maar ik had geen grote huilbui. Wel een soort wat je terecht noemde 'na ijl effect'. ...Zal hij wel weten dat hij terug kan komen en dat ik dat graag wil? Moet ik hem dat niet nog smsen? Gelukkig was (en is) zijn nummer gewist en kon mijn andere ikje mezelf toespreken: uiteraard weet hij dat! Geef hem geen opening meer! Als hij echt terug wil komen, dan was hij er allang.

Het is een soort achtbaan waar ik in zit, waarvan ik weet wat het eindpunt is; ik zal aan het eind uitstappen! En het eind is: of vrij zijn met mijn hart en mijn leven. Dat ik neutraal tegenover hem sta. Of dat hij tot inkeer komt en er echt voor wil gaan. Maar op dat laatste hoop ik nog wel, maar daar geloof ik niet meer in.

Maar tot die tijd zal ik nog flink wat afgronden zien, heel hoog stijgen, over de kop gaan...Zo voelt ook mijn gevoel..dan weer vrolijk, dan weer een diep dal...maar het karretje zál me naar de uitgang brengen! Ik ben in deze achtbaan gestapt..en wil er pas aan het eind uitstappen. Ik hoop dat mijn veiligheidsgordeltje goed vast blijft zitten. Ik niet tussentijds uitstap en terug ga naar hem zonder dat de situatie verandert.

Dank je wel voor je lieve woorden!

Het klopt wat je schrijft...op een gegeven moment moet je ook de confrontatie opzoeken. Anders wordt iemand een beetje een 'spook' in je hoofd. Ik heb het wel verminderd: vroeger ging ik 2 keer per week daar sporten, nu nog maar één keer.

Ja, het blijft inderdaad wat dubbel. Hem zien, betekende ook dat ik weer zag wat ik zo mis. En dat ik het zo graag anders zou willen. En ook had ik moeite om hem toch niet even stiekem aan te raken. Dat is wel confronterend. En ja, dat spookte vannacht en ook vandaag door mijn hoofd...

Maar waar ik de afgelopen maanden vaak huilend thuis kwam, dat had ik nu niet. Er zit een soort rust in mij: ik heb het gevoel dat ik de moeilijke, maar goede richting heb gekozen door een grens te stellen voor mezelf. Dat ik echt niet op de oude voet verder met hem wil/kan. En waar hij mij voorgaande keren toch weer verleidde en ik weer terugkwam, zal ik nu - hoe moeilijk ook - stand houden.