Vandaag lieve ex gezien. Dit keer was waarschijnlijk echt de laatste keer. We moesten nog wat administratieve dingen regelen en ik had nog een paar spullen staan die ik wilde ophalen. De afgelopen 3 weken waren moeizaam en was ook wel nerveus hem te zien....hij mij ook denk ik eant hij appte al vroeg hoe of wat.....ik was er eind van de middag en we hadden 18:00 uur de afspraak dus we konden even praten, wat ik graag wilde.

Het begon heel frustrerend met veel verdriet en onbegrip van mijn kant en hij die zich geen raad wist met mijn vragen en gedrag. Vragen die ik al 100x had gesteld en waar hij al 100x antwoord op had gegeven. Maar goed ik kon het er even uitgooien en zijn reactie zien en horen in levende lijve ipv op de app of aan de telefoon. Hij probeerde het op zijn manier uit te leggen en of ik het echt begrijp weet ik niet....hij gaf aan dat hij echt voor zichzelf moest kiezen, zijn eigen geluk en dat het allemaal te snel is gegaan en het ineens zo verstikkend was. Vind ik het eerlijk? Nee want als hij wat had gezegd hadden we eraan kunnen werken maar ik snapte misschien wel wat hij bedoelde. En ik had ook voor mezelf moeten kiezen toen het nodig was maar dat deed ik niet. Ik had mezelf een kans moeten geven dingen na gemene ex een plek te geven en in plaats daarvan heb ik mijn geluk af laten hangen van lieve ex. Heb hem dat uitgelegd met veel tranen en hoe ik over mezelf dacht en zag echt wel het verdriet in zijn ogen en toen heeft hij me getroost. Daarna was ik wat opgelucht en konden we een beetje praten over alledaagse dingen. Hoe het met mn sporten en dieten ging en bij hem. Hij zag meteen dat ik was afgevallen dus het resultaat is er in ieder geval en over mijn gesprek voor een huis en sporten en zijn werk en alles.

Terugkomende van de afspraak wilde ik nog de bevestiging. Afscheid was ik aan het uitstellen en ik wilde horen en voelen dat het niet aan mij als persoon had gelegen. Ik wilde meer en vroeg of hij ook wilde. Hij vroeg of dat wel zo'n goed idee was omdat hij niet wilde dat ik me erna rot zou voelen. Ik heb verteld ik ga toch wel met tranen weg, nu heb ik op zn minst nog van je kunnen genieten. Zo gezegd zo gedaan en de sex met lieve ex was weer heerlijk en vertrouwd en veilig. Het was voor hem in het begin ook raar en voor mij ook en dat maakte het juist zo intens. De klik was er nog steeds en het was fijn te weten dat hij me nog aantrekkelijk en sexy vindt. Daarna nog even gepraat. En toen heb ik mijn spullen opgezocht die ik was vergeten en hebben we nog heel even gepraat.

In zijn hele houding weet ik dat het niet om mij als persoon gaat maar om hem en de keuze om voor zichzelf te gaan. Hij heeft me geen hoop gegeven dat het goedkomt maar ik zag in zijn ogen de waardering die hij voor me heeft, dat hij echt niet denkt : opgeruimd staat netjes. Dat hij zich rot voelt over de situatie.

Zoals elk afscheid viel deze ook zwaar en met tranen ben ik toch echt weg gegaan maar dit keer met iets meer begrip. Nog niet helemaal maar misschien leer ik dat along the way als ik werk aan mezelf.

Als we voor elkaar bestemd zijn dan zal tijd dat moeten leren. Voor alsnog is afstand nu het beste. Ik mocht hem wel altijd bellen als er echt iets was. Hij appte later nog dat hij het leuk vond me te zien en dat ik vooral aan mijzelf moest denken en moest doen wat mij gelukkig maakt.

Met een dubbel gevoel zit ik hier nu dus ook......ik ben nog steeds verdrietig en ik mis hem heel erg en elke dag nog en snap ik niks van de snelle beslissing en vind ik het slap. Maar het feit dat hij me nog waardeert als persoon en me niet als stuk vuil behandeld (waar ik zo bang voor was) geeft me een troost.

En er zullen echt dagen komen dat ik nog lig te janken en dingen met hem wil delen. Maar hij heeft gelijk. Je moet alrijd kiezen voor je eigen geluk en ik moet ook zeker nu werken aan de relatie met mezelf.