Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat ik een gesprek met je had over mijn gevoelens voor jou. Dat ik jou opbiechtte wat ik voor je voelde. Het begin van een mooie tijd...en een daarna voortslepend drama. Al 4 jaar ben je een deel van mijn leven...en nog steeds ook al is het dan over kan ik je niet uit mijn hart verbannen.

Ik laat volhardend niets van mij horen, hopend dat je wel bijdraait en weer eens iets stuurt of zegt. Die mail van afgelopen week, dat gevoel, ook als was het een stom mailtje (met en levensles), dat gevoel van...zie je wel! Jij kan het ook niet..niet zonder mij! Ik was boos maar vatte het ook op als en stil protest tegen mijn genomen besliising. Ik heb weer hoop..die verdomde hoop die maar nooit schijnt weg te gaan..maar waarop!! Ik weet het niet meer.

Vandaag rouw ik in stilte, zonder dat iemand het weet...zonder dat iemand het begrijpt. Diep in mijzelf...gaan die 4 jaar als een filma aan mij voorbij, zoveel fouten, zoveel nieuwe beginnen. Maar ondanks dat we het telkens weer geprobeerd hebben...zijn we dan nu echt de verliezers, krachtloos, moe en uit gevochten...Diep in mij zegt er een stemmetje...mijn stilte, zijn protest...we gaan het deze keer wel redden. We gaan eruit komen..maar hoe..en met welke kracht? Als ik het antwoord op deze 2 vragen eens zou weten...