Geen idee...
Ben vandaag op bezoek geweest bij mijn pa en daarna op babybezoek bij een vriendin. Beide maar ff te voet. Geen medicatie genomen tegen de paniekaanvallen en al bij al ging het wel. Geen aanval dus..Op weg naar huis voelde ik mijn hart al wel kloppen in mijn keel want moest nog naar de winkel. Dochter was er wel bij dus dat stelde me al wel een beetje gerust. Gelukkig aan de kassa weinig volk dus dat ging mits een beetje concentratie en het nodige lucht happen redelijk goed. Best trots op mezelf.
's Morgens wel weer een aantal huilbuien. Haal mezelf soms zo neer...raar hoe een mens dit in dergelijke situaties zo vlug kan doen. Ik weet niet of ik hem mis, probeer te denken van niet..
Hij is ontzettend knap en een lelijk stemmetje in me zegt me 'zie je wel, veel te knap voor jou' 'nu is ie lekker bij iemand die hij wel mooi en leuk vind'. 'Iemand die hem wel die rust geeft en de aandacht die hij verdiende' Dat doet het nu eenmaal met je...
De gedachte dat hij inderdaad elke dag opstaat met een ander meisje in zijn armen doet me zoveel pijn. En ergens weet ik dat ik die situatie niet moet over-romantiseren. Wie zegt dat die relatie zo mooi blijft? Het feit dat hij het omschreef als iets supers snijdt natuurlijk door merg en been.
Al bij al hoe je het ook draait of keert...weg is hij en teruggaan naar hoe het ooit was zal er nooit inzitten. De rest zou er niet toe mogen doen. Toch heeft het me zwaar geraakt. Probeer alles te rationaliseren of duidelijk te zien. Het ging inderdaad slecht tussen ons en dan kan het wel gebeuren dat er net iemand op je pad waar je holderdebolder verliefd op wordt. Maar waarom net hij? Wat heeft zij net dat ik niet had? Moet stoppen met erover na te denken. Ben het vertrouwen helemaal kwijt..
Morgen weer de zoveelste dag...
Ben een echte zeur aan het worden..