Voelde me een moment goed en nu ja...surprise surprise..nemen de gedachten het weer over.
Voel me niet lekker in mijn vel. Vandaag lijkt het alsof ik alleen maar aan hem en zijn vriendin kan denken.
Vraag me af of hij gelukkig is. Of zijn gevoelens echt zo sterk zijn voor haar zoals hij zei.
Natuurlijk zijn ze dat, waarom zou hij het anders zeggen?
Vraag me af hoe goed het wel tussen hen klikt. Hij zei van het eerste moment. Vraag me af of in hoeverre je jezelf dat kan voorhouden. Vraag me af hoeveel hij dan eigenlijk nog van me hield. Zo vlug.
Vraag me af of ze knapper is dan mij. Hij zei dat het niet om knapper gaat, maar dat ze anders is. Dat hij heus geen vergelijkingen gaat maken. Met andere woorden, ze is knapper.. Ken hem genoeg om te weten dat van het moment hij geen vergelijkingen wil maken dat het dat betekend. Vraag me af hoe ze met elkaar omgaan.
Vraag me af of ze al samen slapen.
Vraag me af of ze hem net zo aantrekkelijk vind als ik.
Vraag me af of het waar was toen hij zei dat hij zich nooit zo fijn had gevoeld als bij mij. Ik was zo veel meer dan al die vorige (in het begin dan toch)
Vraag me af of hij nu hetzelfde over haar denkt.
En tussen al die vragen roept mijn verstand dat ik moet ophouden. Wat zij en hij samen zijn gaat me niet aan. Ik heb er geen boodschap aan. Het is verspilde energie..
Maar het sluipt rond in mijn hoofd en voel me verlaten..voel me minder..voel me lelijk...voel me bedrogen...
Zo vlug en zo duidelijk..
Wou dat ze niet meer samen waren .