Het is nu zo'n maandje uit met mijn vriend. We hebben 3 jaar lief & leed gedeeld. Ik leerde hem in mijn studentenstad kennen, we huren een kamer in hetzelfde huis. Hij was mijn eerste grote liefde... Voor het eerst was alles perfect.

Tot hij me kwam vertellen dat hij een ander op het oog had. Een meisje dat hij al maanden kende. Hij beweert dat hij me nooit bedrogen heeft, maar wat moet je nog geloven?

Ik heb gesmeekt, geschreeuwd & gehuild. Tot het niet meer ging. Ik was op, fysiek & mentaal.

We hebben een aantal dagen geprobeerd vrienden te zijn. Iets wat ik eigenlijk helemaal niet wilde, maar goed, ik was ook niet klaar om hem los te laten. Tot nu. Ik klauter langzaam uit mijn dal, & nu pas dringt tot me door wat kerel mij eigenlijk heeft aangedaan. Ik was duidelijk nog niet helemaal in orde toen ik aangaf dat ik best vrienden wilde zijn.

Langzaam neem ik mijn leven weer op. Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn. Mijn familie, mijn vrienden, mijn studie. Als ik voor hem niet belangrijk genoeg was moet hij het maar weten. Zijn verlies.

Maar nooit zal hij me nog kwetsen. Niet als lief, niet als vriend, niet als vage kennis. Ik wil hem uit mijn leven.

Was dat maar net zo makkelijk om te zetten in de praktijk... (Zucht).