Valentijnsdag. Voor mij de meest verzonnen dag van het jaar. Met of zonder relatie heb ik die dag altijd als onzin ervaren. Maar toch is het een dag dat je over je huidige relatie of vorige relaties gaat nadenken, of je nou wilt of niet.
Het gaat nu niet lekker met mij en m’n huidige vriend. Eerlijk, ik denk dat in zn volgende verlof we er een punt achter gaan zetten. Stiekem hoop dat ik dat er nog iets gebeurt waardoor alles ineens goedkomt, maar dat is wel erg veel hoop natuurlijk. Het voelt al een beetje alsof de relatie over is, ik neem steeds meer afstand, reageer steeds minder en kortaf, wat hij al veel langer doet. Ik merk dat ik al een beetje over hem heen probeer te komen, terwijl we nog in de relatie zitten. Ik ga het sowieso niet uitmaken over de whatsapp, dat moet wachten tot hij terug in het land is.
Ik hou nog steeds ongelooflijk veel van die jongen en zou er nog steeds erg kapot van zijn. Maar nu leef ik in de stress en zenuwen.
Hij geeft me niet van ik wil en ook verdien. Geloof me, ik vraag niet veel. Ik wil een vriend die van me houd, afspraken nakomt en me net zo graag wil zien als ik hem. Lijkt me niet extreem toch?