Morgen ga ik op vakantie, met twee vrienden wandelen in de Franse Alpen, veel zin in, lekker er uit, andere omgeving, flink uitrazen. Maar toch, het blijft allemaal maar in mijn kop spoken, ik blijf maar aan haar denken, de laatste week weer heel veel aan het piekeren, ik snap niet dat dit weer zo naar boven komt. Ik wil het loslaten maar durf nog niet, ik ben gewoon heel bang dat ik niet meer zo verliefd wordt, dat ik niet meer zo'n leuk iemand tegen kom. Daarnaast blijf ik maar blind voor alle dingen die niet goed in de relatie gingen, blijf ik maar denken dat die wel opgelost kunnen worden met een goed gesprek, wat raar is want een goed gesprek is juist hetgeen we niet konden in de relatie. Maar dan toch he, ik heb mijn eigen leventje redelijk op de rit nu, mijn kamertjes van het weekend ingericht, ziet er allemaal leuk uit, afspreken met vrienden, dingen ondernemen, gaat allemaal weer een stuk gemakkelijker, alleen zijn is ook geen probleem meer, alleen genieten zit er nog niet echt in. De ondertoon blijft haar en de teleurstellend verlopen relatie. Ondanks dat ik wel kan lachen en grappen maken. Het lijkt erop dat ik teveel mezelf blijf straffen door niet te kunnen genieten, bv alle dingen die ik op tv zie, daarbij denk ik, dat had je met haar ook kunnen doen, alle gesprekken die ik nu met vrienden en familie heb denk ik, dat had je in de relatie moeten doen, heel frustrerend en het maakt niet uit hoe vaak ik tegen mezelf zeg, je hebt niet gefaald, je wist niet beter, accepteer dit nou en vergeef haar en jezelf. Dat lukt wel, alleen in genieten van dingen doen, blijft dit terug komen, heel frustrerend en dom eigenlijk.

Nu ik bijna klaar ben met mijn studie, in mijn eerste baan alles heel goed gaat, mis ik een beetje een toekomst beeld, heb ik even geen idee wat ik wil in het leven, weet ik even niet meer wat (1) mijn eigen dromen zijn die uit te voeren zijn (2) dromen zijn die ik lekker dromen moet laten (3) plannen zijn maar die niet van mij zijn, alleen maar om haar terug te winnen (of zoiets). Ik kan me dus ook nergens op richten, kan me niet richten op een nieuwe relatie, dat trekt mijn gevoel niet, kan me niet richten op iets in de toekomst, want dat weet ik even niet. Maakt het allemaal heel moeilijk moet ik zeggen.

Ik vind het allemaal nog zo moeilijk om om balans in mijn leven te vinden, ik durf haar niet los te laten omdat ik daarmee in het veilige verleden blijf hangen, de periode waarin me ik mezelf voor het eerst in mijn leven gelukkig voelde, moet erg wennen aan het idee dat ik nu de komende jaren aan het werk ben, weet ook niet of ik dit wel wil of wat ik dan wel wil, ik ben verder wel echt goed bezig, dat weet ik ook wel, dat is ook waar ik me voorlopig op focus, maar toch die levensvragen allemaal, maakt het allemaal extra moeilijk om los te komen van mijn gevoel, ik weet niet wat ik voor gedachten in de plaats moet zetten voor haar, begin er behoorlijk genoeg van te krijgen, kost me allemaal veel te veel energie, die ik liever zou inzetten om mijn toekomst en mijn gevoel in het heden beter op orde te krijgen.

Ik laat het voorlopig maar even over me heen komen, ga proberen te genieten van mijn vakantie morgen, even een paar dagen ontspannen, met maar een doel voor ogen elke dag: van A naar B komen. Lijkt me een goed plan..

Gegroet, liefs Bram