Ik kan me iets herinneren. We maakten samen een wandeling en zij zei dat ik "maar iets met een blondine moest beginnen". Ze is zelf donker van haar. Ik ben niet bevooroordeeld tegenover blondines, laat ik dat voorop stellen. Maar ik weet nu ik me dit herinner zeker dat het als een belediging bedoeld was, zoals eigenlijk alle opmerkingen die ze maakte.

Ze heeft me alleen maar geprobeerd te kwetsen. Ik ben zo gek als een deur geweest dat ik zo lang dacht ook maar iets voor haar te voelen.

Alleen dat ene moment dat ze huilde en ze in mijn armen liep. Dat moment kan ik niet verklaren... maar het heeft nooit tot iets intiems geleid. Sterker nog, het moment was gelijk verpest. Maar dat is een ander verhaal.

Ik ben niet haar enige slachtoffer. Ze trekt een spoor van verwoesting door haar leven. Ik denk dat ik haar daar niet langer voor wil vergeven.

Als dit haar manier is om affectie te tonen, dan heb ik dat verkeerd begrepen omdat ik in die periode zwaar in de war was.

Als het echter affectief bedoeld zou zijn, kan ik niet verklaren waarom dat nu voorbij moet zijn. Ze kan niet verwachten dat ik aandacht besteed aan affectief bedoelde dingen in het verleden als er geen toekomst meer is.