We zijn nu toch wel uit elkaar. Al meer dan een maand, maar we wonen nog steeds samen tot één van ons een ander huisje krijgt. En nu is het bijna zover. Waarschijnlijk krijgt hij deze week een ander flatje aangeboden en kan hij al over minder dan twee weken verhuizen.

En nu wordt alles weer zo realistisch... Als ik eraan denk dat we straks al zijn spulletjes gaan inpakken en hij dan echt weg gaat.... ik kan nauwelijks beschrijven hoe het voelt, maar dat gevoel kennen jullie allemaal wel. Die pijn als je hart breekt, alsof iemand je hart uit je borstkas rukt en er nog even op gaat staan stampen. En dan lijkt het leven niets meer waard zonder hem...

En ook al weet ik wel dat het beter is voor ons beide. En zegt mijn verstand dat de pijn wel over gaat en dat er genoeg andere jongens zijn. En zie hier zoveel mensen die het ook overleeft hebben. Toch denk ik dat ik niet meer verder kan zonder hem. En heel gemeen, hoop ik dan ook nog dat hij het flatje niet krijgt, zodat we nog wat meer tijd hebben samen. Maar dat zal het toch alleen maar moeilijker maken, dat weet ik zelf ook wel.

Hij heeft zijn keuze al gemaakt, en hij heeft genoeg discipline voor ons beide om het door te zetten, maar elke keer dat ik weer een hulpeloos hoopje verdriet ben, hoop ik dat hij zegt dat we het nog wel kunnen proberen. Maar dat doet hij niet, want hij weet dat het twee weken daarna weer hetzelfde is.

Ik haat dit! Waarom kunnen we niet gewoon een hekel aan elkaar hebben. Waarom hebben we niet gewoon dikke ruzie, is hij niet vreemd gegaan ofzo, waardoor ik er zelf ook achter sta om het uit te maken. Ik heb nog steeds het gevoel dat we er niet genoeg aangewerkt hebben. Probleem is dat hij er ook niet meer aan wil werken en er zat van is. Maar goed, waarschijnlijk is het liefdesverdriet net zo erg als je vriend(in) is vreemdgegaan, maar ja dat weet ik dus niet, want mijn vriend zou dat echt nooit doen.

En dan ben ik dus zo bang dat ik een heel bijzonder iemand kwijtraak. Hij zegt me telkens dat ik hem niet kwijtraak, dat we altijd goede vrienden blijven, want wij begrijpen dingen van elkaar die niemand anders ooit zo zal begrijpen. Hij zegt zelfs dat we misschien over een paar jaar wel weer bij elkaar komen, maar we hebben nu beide ruimte nodig om onszelf te ontwikkelen. Grrr, hij is altijd zo verstandig... Terwijl ik alleen maar een zielig hoopje kan zijn.

Sorry voor dit misschien onsamenhangend verhaal... Ik heb gewoon getypt wat ik denk, dat is het enige waar ik op dit moment toe in staat ben...

-xxx- Simone