Twee maanden is het nu ongeveer. Ik herinner me de dag dat E. alle contact met me verbrak nog zéér goed. In het begin was ik er ziek van, wilde niets ander doen dan wegkruipen in een hoekje. Vandaag gaat het stukken beter. Af en toe denk ik nog eens aan haar, maar dat is nooit lang. Ik weet goed genoeg dat ik haar nooit meer zal zien, hoewel we beiden nog zéér jong zijn.

Waar deze blog over gaat, is iets totaal anders. Gisteren had ik afgesproken om een ijsje te gaan eten met een goede vriendin. Nadat we de ijskoude lekkernij naar binnen hadden gewerkt, maakten we een lange, gezellige wandeling. Ik had haar niets verteld van mijn "liefdesverleden" en was dat ook niet van plan. Ik wilde de sfeer in geen geval verpesten door zelf verdrietig te worden.

Op het einde van onze wandeling, vergezelde ze mij tot aan m'n auto - zij zelf was met de fiets gekomen. We praatten nog wat en lachten. Maar totaal onverwachts pakte ze me vast en kuste ze me op de mond. Ik trilde van top tot teen, wist niet goed wat zeggen of doen en liet haar dus maar begaan. Ik weet niet hoe lang we daar zo gestaan hebben. Seconden? Minuten? "Nu weet je het," zei ze, waarna ze zich omdraaide en vertrok.

Wat moet ik nu doen? Langs de éne kant voel ik me super goed bij haar, maar langs de andere kant weet ik niet of ik hier al klaar voor ben. Daarbij komt nog eens dat zij het allereerste meisje is waarbij het zo ver is gegaan. E. en ik waren wel allebei verliefd om elkaar, maar officieel hebben we nooit iets gehad en buiten het vasthouden van handen, is er niks gebeurd. Dit is allemaal zo nieuw voor mij, ondanks het feit dat ik de twintig al ben gepasseerd. Soms zijn er momenten waarop ik dolgelukkig ben met de situatie, maar soms ben ik zo bang. Duizenden vragen spoken door mijn hoofd: "Wat moet ik doen?", "Wat gaat er nu gebeuren?", "Hoe gaan mijn oudjes reageren?", "Kan ik het relatieleven wel aan?", "Doe ik hier wel goed aan?"

Ik weet dat het allemaal wat verwarrend overkomt, maar ... liefde is niet iets wat je zomaar in rechte lijnen kan regelen. Weet iemand raad? Ik wil dit meisje niet kwetsen, zoals ik gekwetst ben geweest, maar ik wil ook niet te hard van stapel lopen. Hoe moet ik dit precies aanpakken? Ik kan toch moeilijk tegen haar gaan zeggen: "Je zult moeten wachten totdat ik wil dat we verder gaan." Dat lijkt me zo egoïstisch. Tegelijkertijd wil ik haar ook geen valse hoop geven.... Dit is allemaal zo ingewikkeld. Ik word er nog gek van!