Online gebruikers
- Bertakijeops
Ze heeft me net gebeld om de afspraak vast te leggen.
Eerst vroeg ze waarom ik juist wilde afspreken. Ik zei haar om twee redenen, 1) om onze nieuwe vorm van vriendschap te verstevigen en 2) omdat ik haar nog een aantal dingen wou zeggen, maar dat ze zich geen zorgen moest maken.
Het afspreken van een datum verliep moeilijk. Ze was ook aan het rijden (een snel belletje tussenin dus). Het gesprek begon grappig. Het ging dan later over een vriendin van haar die ook net van vent was veranderd (gebeurd wel vaker in vriendinnenkringen heb ik de indruk, collectief van liefje wisselen ). "That's life zei ze", toen ze het over haar hartgebroken ex had. Ik heb de indruk dat ze denkt dat ik het gemakkelijker heb dan ik het werkelijk heb. En doch, ik hou me sterk, want idd, "that's life indeed".
Donderdag ging moeilijk want dan had ze reeds iets afgesproken met haar nieuwe vent. Ik grapte nog dat ze dat altijd kon verzetten misschien niet de slimste move, maar ik wou aftasten. En ik heb geroken dat ze haar afspraak met hem écht té belangrijk vond. Ze stresste zelf om hem teleur te stellen, kon in horen in haar stem. No good sign for me...
Anyway, dus morgen afgesproken in de namiddag, niet de avond (dat verminderd onze mogelijkheden). 's Avonds kon ze zowat nooit, zei ze steeds ongemakkelijk. Ze slaapt er dus zowat elke dag, dat is duidelijk, achja, it is the way it is, maar niet makkelijk om te beseffen op de moment zelf.
Ik stelde uiteindelijk een eerste locatie voor, dat was voor haar te ver. Te veel moeite wilt ze dus ook niet doen.
Ik stelde vervolgens een leuke bar voor tussenin, ook hier deed ze wat moeilijk (het is een oude bar van ons, supergezellig). Ik zei haar dat ze niet zo een angst moet hebben om met mij in een leuke bar te zitten. Ze gaf halfjes weg dat vorige keer we elkaar zagen ook leuke bar was en dat ze... ja vorige keer bracht haar duidelijk aan het twijfelen... maar het is ook duidelijk dat ze dat niet meer wilt meemaken. Ik moet haar morgen dus weer aan het twijfelen brengen.
Enja, ze vroeg weer naar haar oorbellen die hier nog liggen, een kadootje van mij voor haar. Nuja, het is van haar, maar ze wilt ze waarschijnlijk voor hem dragen.
De kleine dingetjes doen pijn.
Nu sterk blijven. Morgen goed afhandelen.
Het plan is het leuk te houden.
Het plan is ook haar te zeggen dat ik mezelf anders voel als voorheen. Ik heb ergens komaf gemaakt met mijn oude demonen en ben nu wat meer bereid om een volwassen relatie aan te gaan. Ik wil haar daar voor danken want dat komt voornamelijk door haar.
Ik wil haar ook zeggen dat ik haar nog zielsgraag zie, dat ik niets liever zou hebben moesten wij op een bepaald moment onszelve een nieuwe kans geven, maar dat ik begrijp dat de kaarten nu anders liggen, maar dat ze moet beseffen dat wij een ongelooflijk diepe band hadden, en dat dit niet zomaar te negeren valt.
Dat ik wil dat ze er eens over durft na te denken, zonder druk, dat ik en zij nog steeds een mooie toekomst samen zouden kunnen hebben, wanneer de tijd en situatie het toelaat.
Ik wil haar geen druk opleggen, het moet haar keuze zijn terug te komen. Maar ze moet terug de kiem krijgen dat er een toekomst ligt met mij, en de twijfel dat het niet bij hem is. Echter kan ik haar niets zeggen over hun nieuwe first-man-that-came-along relatie, of toch? Ik denk beter van niet. Het is duidelijk dat ze écht voor deze nieuwe relatie wilt gaan. Why, oh why? Ze vind het zalig dat hij zich onmiddelijk volledig wil geven, en voor mijn hart is ze moegestreden, hij is een verademing.
Misschien moet ik nog iets speciaals doen morgen, waarbij ze beseft wat ze mist bij mij dat ze niet bij hem heeft? Ik ben tenslotte die kerel met wie ze ontelbare malen romantische dineetjes heeft gehouden op het appartementje, plaatje opzetten en dansen op de muziek tussen de kaarsjes, de sterren, op dakterrassen en op afgelegen stranden, de wereld de baas. Zo'n dingen gaan nooit dood. Maar hoe herinner ik haar daaraan vanuit mijn positie? Zij heeft blijkbaar enkel nog maar oog voor haar nieuwe relatie, ze gaat er volledig voor... Niet makkelijk.
Beetje zuur
Spijtig dat je na je vorige afspraak, waar je positieve signalen kreeg, nu eigenlijk het tegengestelde evenaart..
Waarom moet het toch zo een complex gegeven zijn.
Nu look on the bright side of life, ze wil je nog zien!
En moeilijk, je wilt die oude herinneringen terug aanwakkeren, dat was wat ik ook via dat kaartje wou, een afbeelding van iets waarvan we idd een mooi moment hadden.. Alleen je raadt het bij mij af manipulatief te zijn en probeert het nu zelf ook . Geen verwijt hoor, weet hoe lastig het is!
een oude herinnering
Een oude herinnering, een foto... ja... ik dacht eventjes haar een armbandje te geven, als teken van langdurige liefde, te dragen of niet, zoals ze wou. Achteraf besloten het niet meer te geven. Het is allemaal zo melodramatisch, in de ogen van een ex op het randje af pathethisch, terwijl het goed bedoeld is natuurlijk. Maar we moeten beseffen 'that they moved on', en dat dergelijk kadootje als 'te weinig en te laat' overkomt, en mss inderdaad zelfs manipulatief en wie weet zelfs wanhopig.
Ik ga gewoon proberen over te komen als een échte vent. Dat heb ik alleszinds voor op de ander (hij is een PAK jonger en minder ervaren in het leven - ik ken hem een klein beetje vermits het een ex-collega is).
Ik ga proberen over te komen als een échte vent, die nu weet wat hij wil, en de nieuwe realiteit van haar nieuwe relatie over zich heen laat komen, zonder door de knieën te gaan. En mijn blik op de toekomst te richten, en haar duidelijk maken dat ik een toekomst voor ons zie, en dat mijn zinnen daar nu eenmaal op gezet zijn. Of ze daarmee akkoord gaat nu of niet, ik ga alleszinds akkoord met mezelf. Ik zal haar geen druk of tijdsdruk opleggen, en ik ga het haar niet toelaten medelijden te voelen, ik wil gewoon dat ze beseft dat er ook een andere weg bestaat, en weg die ze eigenlijk twee jaar lang met heel haar ziel heeft gewild.
Mensen zijn nu eenmaal nooit gelijktijdig op hetzelfde punt, dat evolueert, ook in relaties. En dan komen er al eens breuken, en komen er al eens andere mensen tussen. Ik ga haar dat ook zo uitleggen, net zoals in mijn antwoord bij jouw blog, dat relaties en seksuele partners nu eenmaal relatief zijn in de tijd, maar zielsliefde geen grenzen kent.
En wat betreft emotionele herinnering... misschien gewoon nog eens diep in haar ogen kijken, en haar het gevoel geven dat wij toch wel iets dieps deelden, nog steeds delen, en altijd delen zullen. Ik denk dat zo een 'momentje van verbondendheid' meer zal doen als een armbandje, foto'tje of wat dan ook.
We hebben weinig wapens met dewelke we kunnen strijden, hooguit kunnen we onze ex-partners een emotionele snaar bestrelen. That's it. Het is een delicate operatie, en wij staan het zwakst, terwijl wij net het meest voorzichtig en dus zelfzeker te werk moeten gaan.
Over komen als een échte vent
Over komen als een échte vent lijkt mij inderdaad een goed plan als ik je verhaal zo volg. Daar waar het de vorige keer mis op ging, namelijk niet die binding aan te kunnen, zou deze insteek je dus neer kunnen zetten als iemand die dat wel kan en wil, en dat is ook wat je wil bereiken toch? Zoals ik in mijn vorige reactie al aangaf, blijf vooral jezelf. Een leven lang een toneelstukje opvoeren houdt niemand vol en voegt ook niets toe. Ze vond je destijds leuk om wie je was. Geen noodzaak dus om je anders voor te gaan doen. Je bezig kennelijk kwaliteiten die ze aantrekkelijk vindt. Alleen nu met de gewenste verbeteringen. Uitgaan van eigen krachten.
Wat betreft cadeautje meebrengen vind ik dat zelf ook altijd een moeilijke. Aan de ene kant wil je niet met lege handen aan komen zetten, maar aan de andere kant kan elk cadeau ook weer compleet verkeerd worden uitgelegd. Een risicovolle onderneming dus. Ook hier zou ik dan toch proberen om je in haar positie te verplaatsen. Wat zou jij graag willen als je haar was? Dat je er bent? Dat je er bent met een bos bloemen? Of dat je er bent met haar eigen oorbellen in cadeauverpakking? (hint )
hint well received
Hint well received
Inderdaad geen leven lang toneelstukje opvoeren. Ze mag weten dat ik haar graag zie, maar dat kan inderdaad ook zonder de melodramatiek en de letterlijke woorden gezegd worden. Het is bovendien geweten dat 90% van alle communicatie non-verbaal is. That's the way to go.
In mijn laatste antwoord op je tekst hieronder heb ik aangegeven dat ik haar ga duidelijk maken dat ik haar moed toch wel bewonder. En dit is iets dat zeker 'mezelf zijn' is. Heel onze relatie lang hebben we elkaar moed steeds bewonderd en steeds elkaar de richting aangegeven om verder te groeien. En dit ga ik blijven doen, en ik denk zij bij mij ook.
Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik haar eens 3 maanden naar een ver zomers eiland had gestuurd, zodat ze tijd voor zichzelf kon nemen, om de dood van haar vader te verwerken. Mijn aanwezigheid had geholpen in de eerste moeilijke momenten, maar mocht niet de basis van haar herstel zijn. Met pijn en gemis in het hart was ze ginds, alleen, haar eigen demonen aan het bevechten. Ik had uiteindelijk steeds meer schrik voor een eventuele andere vent ginds op dat eiland. Ben haar uiteindelijk na anderhalve maand gaan bezoeken, en god, toen ik daar aankwam, ik denk niet dat een vent ooit beter verwend is geweest als mij Onvergetelijk. Zo is ons verhaal. Zo moet het ook voortgezet worden, dit is wat ik ben, en wat zij is, en wat we voor elkaar zijn... en we hebben elkaar tot een punt gebracht dat we eindelijk op eigen individuele benen moesten staan, sinds alle miserie die we samen hebben verwerkt, en dit wederzijdse belang en respect voor elkaars vrije stappen als individu is wat ons uiteindelijk terug samen zal brengen.
Je teksten hebben me geholpen, en ik heb terug weer wat meer zelfzekerheid, dank daarvoor. Ik besef nu terug weer, welke voordelen ik nog steeds heb ten aanzien van Mr. rebound
Nu haar oorbellen inpakken
2 in 1 reactie
Even in reactie op alle 2 je reacties; dat maakt het eenvoudiger
Volgens mij begrijp je inderdaad mijn punt hier en denk ik dat je op de goede weg bent in dat opzicht. Zoals je al aangeeft dat het wederzijds respect en belang voor elkaars vrije stappen ook erg van belang is. Juist elkaar respecteren, elkaars keuzes respecteren is iets wat heel waardevol is. Op een of andere vreemde manier kan het zelfs door nu niet samen met elkaar te zijn jullie dichter bij elkaar brengen als je er goed mee om weet te gaan. Zolang jullie een aanvulling op elkaars leven zijn, zijn jullie goed bezig. De vraag is of die aanvulling groot genoeg is om weer bij elkaar te komen. Jouw visie daarop lijkt mij duidelijk, de vraag is hoe zij dat bekijkt. En dat zal niet van de ene op de andere dag gaan. Meestal gaat daar tijd overheen. Hoeveel tijd? Dat kan niemand beantwoorden. Dat kan een week, een maand een jaar of 10 jaar zijn of misschien zelfs wel nooit. Dat is dan ook waarom je zeker niet moet wachten en je leven on hold zetten. Leef vooral door, want dat leven is jezelf ontwikkelen en groeien. Dat zal zij ook doen. Maar je kan je wel beschikbaar houden natuurlijk; dat is toch iets anders dan wachten.
In ieder geval veel succes morgen, en ik hoop dat de hint mbt oorbellen een goede zal blijken
Niet te gretig worden nu
Hoi Rodeo,
Als ik je verhaal lees krijg ik de indruk (en misschien zit ik er naast, maar dan hoor ik dat graag) dat je op het moment overal wat achter zoekt, overal een signaal in ziet. Ik zou je willen adviseren daar voorzichtig mee te zijn. Het is net als met wetenschappelijke onderzoeken. Er zijn heel veel onderzoeken die aantonen dat alcohol slecht voor je is, maar er zijn minstens zoveel onderzoeken die aantonen dat het goed voor je is. Het hangt volledig af van de stelling die je zelf inneemt en daar onderbouwing voor gaat zoeken. Wil je het onderbouwen? Dan is dat geen probleem en kan je altijd onderbouwing vinden als je goed zoekt. Maar ben je nu op zoek naar een onderbouwing voor een vooraf ingenomen mening? Of wil je iets ontdekken wat je nog niet wist? Ik denk het laatste toch? Dan is overal iets achter zoeken over het algemeen niet handig. Je doet aannames en assumption is the mother of all fuckups.
Zo geef je als voorbeeld dat ze nooit 's avonds kan/wil afspreken en trek je daaruit de conclusie dat ze dus altijd bij hem blijft slapen. Dat zou kunnen zijn, maar het zou ook net zo goed kunnen dat ze elke ochtend heel vroeg op moet, niet haar favoriete serie wil missen, de hond moet uitlaten of wat dan ook. Je weet het simpelweg niet, maar je vult wel hetgeen in wat je zelf bedacht hebt.
Hetzelfde geldt voor de oorbellen. Je weet dat ze deze graag wil hebben, maar je gaat er vanuit dat ze deze dan dus voor hem wilt dragen, maar voor hetzelfde geld wil ze dat graag voor haar moeder of oma, of gewoon voor haarzelf als herinnering aan de mooie tijd die ze met jou heeft gehad. Ook hier weer, je weet het niet, maar vult toch je eigen verhaaltje ervoor in om je eigen stelling verder te onderbouwen.
Ook met de locatie doe je dat. Ze vond de eerste locatie die je voorstelde te ver en je trekt de conclusie dat ze niet teveel moeite wil doen. Dat kan, maar het kan ook zijn dat ze niet zoveel tijd heeft, of juist de beschikbare tijd maximaal wil gebruiken, misschien geen vervoer heeft (mochten jullie alcohol drinken en ze moet daarna met de bus of trein gaan dan). Er zijn legio opties, maar toch kies je voor "ze wil dus niet teveel moeite doen" zonder dat je dat van haar gehoord hebt toch?
Naarmate je zelf meer gaat invullen naar je eigen beeld dat je gevormd hebt (dat mogelijk totaal niet klopt met de werkelijkheid), des te meer ga je ook handelen daarnaar. Je bent immers zelf overtuigd ervan dat het is hoe jij denkt dat het is, terwijl het mogelijk van geen kant klopt blijkt wel. Dat lijkt me niet handig als ik eerlijk ben. Het lijkt me nuttiger om je te baseren op hetgeen je wel weet; wat een feit is en niet een aanname is. Je weet zeker dat ze het de vorige keer leuk vond, want dat heeft ze zelf gezegd. Wat weet je nog meer? Baseer je daarop, en niet op wat je zelf hebt ingevuld.
Daarnaast zijn verwachtingen gevaarlijk omdat verwachtingen kunnen resulteren in teleurstellingen. Vergelijk het met Johan Cruijff (die man is toch een geweldig voorbeeld zeg; ik gebruik vaak z'n uitspraken en gedrag ) Ome Johan wordt geen coach meer van een voetbalclub of land. Waarom niet? Heel simpel, hij kan niet winnen. Wordt een club kampioen? Dan zegt iedereen "ja, da's logisch... het is Cruijff" maar als hij geen kampioen wordt is hij de gebeten hond. Oftewel, de verwachtingen die mensen hebben bij Cruijff zijn zo hoog, dat hij alleen maar kan teleur stellen en nooit meer kan winnen. Als hij wint, is het geen winnen, maar voldoen aan de verwachtingen. Waarom zou hij er dan nog aan beginnen? Datzelfde is waar je hier dus ook voor moet waken. Maak je je eigen verwachtingen, dan kan je jezelf ook teleurstellen. Verwachtingen en teleurstellingen hangen nu eenmaal met elkaar samen. Maar ga je zonder verwachtingen erin, dan kan je alleen maar winnen. Je had immers niets verwacht.
Goed, dan voor wat betreft komende afspraak. Je insteek is om haar aan het twijfelen te brengen. Ik snap je redenatie, want je wilt immers graag bij haar zijn. Maar wil je haar nu weg hebben bij die ander, of wil je graag dat zij je weer leuk gaat vinden? Ook hier lijkt me het laatste van toepassing. Het eerste zal dan vanzelf een gevolg zijn (ten minste, in de meeste gevallen natuurlijk ). En dan ik aan dat ze je leuk vindt om wie je bent toch? Of wil je jezelf anders voordoen dan wie je nu bent, en dat de rest van je leven volhouden? Ook hier weer ga ik er vanuit dat je wil dat ze je leuk vindt om wie je nu bent geworden. Blijf dan dus ook gewoon lekker jezelf. Als dat niet goed is? Dan is het jammer, maar is het nu eenmaal zo. Maar gegeven dat ze het de vorige keer leuk vond en ze al eerder verliefd op je is geworden om wie je bent lijkt het me dan ook dat je niets hebt om je zorgen over te maken. Ze vond je destijds niet voor niets leuk, en afgelopen keer vond ze waarschijnlijk ook niet leuk vanwege het weer of zo, maar vanwege jou.
Je geeft aan dat je haar heel graag wil zeggen wat je allemaal voelt en denkt en wil, om vervolgens te zeggen dat je haar geen druk wilt opleggen. Dat komt vrij tegenstrijdig op me over. Als je een druk wilt opleggen, dan hoef je dat ook allemaal niet te zeggen natuurlijk. Dan hoef je weer alleen maar jezelf te zijn en de rest laat je aan haar over. Natuurlijk zoals je zelf al aangeeft "de kiem krijgen" (erg mooie uitdrukking vind ik dat trouwens) dat er een toekomst met jou kan liggen, maar moet je dat expliciet uitspreken, en ook al in dit stadium bij een 2e afspraakje? Goed, jij kan die afweging waarschijnlijk beter maken dan ik; jij kent haar en kent de situatie en ik moet het doen met je beschrijving, maar het komt erg snel en met erg veel druk zo op me over als ik eerlijk ben. Ik zou er eerder voor kiezen om het gewoon leuk te maken, gezellig te maken en haar te laten zien wie je geworden bent. Daden zeggen immers meer dan woorden. Laat dus zien wie je bent, laat zien dat je veranderd bent en zeker bent en ga vanuit die basis verder zou mijn advies zijn. Maar goed, ik ben slechts een voorbijganger die je verhaal leest en jouw positie om afwegingen te maken is natuurlijk aanzienlijk beter. De beste stuurlui staan immers aan wal.
In ieder geval veel succes, en ben erg benieuwd naar hoe het was en hoe je het aangepakt hebt
Thx voor de goede inzichten
Hey Kroegtijger,
Dank je voor je uitgebreide visie op wat ik heb geschreven. Je maakt enkele zeer interessante punten. inderdaad, zoals wel elke ex met gebroken gevoelens op dit forum maakte ook ik hier te snelle assumpties, zoals dat ze de oorbellen voor hem zou willen dragen of elke avond bij hem zou slapen. Je hebt gelijk, dit zijn zaken die ik in het wilde gis, en dit zijn inderdaad geen zaken op dewelke ik me kan baseren.
Het is inderdaad ook gezonder en stabiliserend voor de eigen psychische gemoedstoestand om niet te hoge verwachtingen te koesteren. Ik denk dat ik deze te hoog plaats, zeker omdat ze nu nog in de honeymoonfase zit ook met de nieuwe kerel, it's all about the butterflies now en ik wil het overhaasten omdat het gemis en hartzeer liever van korte duur zou moeten zijn. Maar overhaasting is geen goed, zeker niet met de insteek dat ik iets op lange termijn wil met haar. Liever nog een jaartje zonder haar voortboeren en een betere kans op een leven met haar, als nu binnen een maandje samen en het zien uit elkaar spatten binnen een jaar.
Ze is inderdaad reeds verliefd op me geworden, en we kunnen nog steeds in elkaar ogen kijken en lachen met elkaar. Dit is in zekere zin een comfortabele positie. In veel gevallen zit het allesbehalve zo goed. Nuja, ik heb dan ook fouten vermeden die ik bij vorige ex reeds heb gemaakt.
Het laatste telefoongesprek was goed begonnen, maar niet ideaal geëindigd, spijtig natuurlijk. Dergelijke zaken moet ik voorkomen, het blijft momenteel nog aan een zijden draadje hangen. Dit komt door deze te hoge en te snelle verwachtingen.
Je laatste punt... diegene waar ik het het moeilijkst mee heb... maar ik moet toegeven dat je gelijk hebt. Haar enerzijds zeggen wat ik allemaal voel voor haar en haar terug zou willen, en haar anderzijds geen druk willen opleggen is inderdaad tegenstrijdig. Hoewel ik haar wel duidelijk wil laten weten dat het niet makkelijk is, maar ik respecteer haar keuze. Je kan immers ook niet van iemand houden zonder haar/zijn keuzes te respecteren. Respecteer je die niet, dan houdt je in sé niet van die persoon... een persoon waar je van houdt is ook een persoon die je bewondert. En ergens bewonder ik haar ook dat ze de liefde van haar leven - mezelve (her words) - en haar strijd die ze nooit zou staken, voor haar eigen zielsrust links heeft laten liggen. Ergens is dit bewonderigswaardig, iets waar velen van ons het veel moeilijker mee hebben. Je leven op een nieuw spoor zetten is niet makkelijk, en je moet dat bewonderen indien je deze stap kan vatten en zelfs begrip voor kan opbrengen. Neemt niet weg dat ik nog steeds vind dat dit spoor haar niet het juiste levensgeluk zal brengen op de lange termijn, maar op de korte termijn is het voor haar een logische en bewonderigswaardige stap geweest. Het maakt ook dat ik onze relatie in de toekomst als meer realiseerbaar zie : tevoren was ze té hard aan mij verbonden, té voor de hand liggend, en ook dat was een beetje de reden dat het ook voor mij niet meer ging toen. Ergens voelt het nu evenwichtiger. Nog evenwichtiger zou natuurlijk zijn wanneer mijn hart terug rust vind, en dat is in haar armen. Maar mijn focus zal ik inderdaad meer op de lange termijn moeten leggen, en haar inderdaad nu niet onder druk zetten.
Ik zal haar zeggen dat ik haar moed bewonder, en dat ik vertrouwen heb in de toekomst. Een toekomst waar zij haar rol in heeft.
@ rodeo
Toch een beetje nieuwsgierig hoe het gegaan is..
niet doorgegaan
Hey en_nu,
Zelfde dag nog bleek dat het niet ging met het werk, heb haar dan smsje gestuurd dat ik uiteindelijk niet kon met het werk, enkele andere dagen/momenten voorgesteld waar ik wel kon. Dat ze me kon laten weten wanneer het voor haar het beste paste.
Dat heb ik dinsdagavond verstuurd. Geen antwoord voorlopig. Ik ga haar na het weekend nog eens contacteren.
Heb tegen eigen wil in nogal zitten nadenken waarom ze nu niet meer antwoord, dit doet ze nooit. Nu, dat heeft geen zin, het kan aan 1001 verschillende redenen liggen.
Nu net weer wakkerrgeschoten, dromend over zij en hem en ik die ermee in m'n droom wordt geconfronteerd. Schiet zo laatste dagen weer enkele malen wakker. Leuk is anders. Ik probeer te denken aan onze laatste supergoede ontmoeting, en dat ze me nog enkele maanden geleden zei ik de man van haar leven was en ze nooit zou stoppen voor m'n hart te strijden.
Ik voel me overdag zeer goed, maar na het wakkerworden heb ik toch telkens enkele uren de tijd nodig om mezelf terug in deze goede gemoedsrust te plaatsen. Ik probeer steeds de focus op vertrouwen in de toekomst te plaatsen.
Vooral vandaag en vanavond was lastig, vermits ze aan de telefoon tijdens het afspreken duidelijk zei dat ze een avondje met hem gepland had op donderdag en dan dus niet kon afspreken.
Hopelijk volgende week.