Vandaag ging ik met mijn ouders naar het plaatsje waar hij woont en studeert. Ik heb heel facebook, google en alles uitgezocht om te kijken of ik zijn adres kon vinden maar dat lukte niet. Vandaag reden we door de straten, ik was alleen maar op zoek naar hem. Het was vreselijk. We liepen een trapje af, en je kent de trappen in oude steden in Frankrijk! Ik trilde zo erg op mijn benen en had vreselijke buikpijn. Het idee dat ik hem elk moment tegen kon komen, maar niet wist waar en wanneer, dat is zo verschrikkelijk! Machteloosheid, en angst. Angst dat ie daar met teen ander loopt, me niet herkent of dat hij niet meer over me denkt zoals eerst. Bij ons appartement in ons dorpje (waar hij ook heel vaak komt) kan ik vanuit mijn slaapkamerraam de weg zien. Op oooghoogte zie ik mensen rijden, joggen of de hond uitlaten envaak zit ik daar dan uren te kijken of hij voorbij komt lopen. Uren en uren, iedere dag weer. Het gevoel wordt ook gewoon niet minder!